My ghost|| MinYoongi||Hayalet sevgilim+18

°30°

"Hah gerçekten anlamıyor musun? Namjoon seni sadece arkadaşı olarak görmüyor. Seni sevdiğini bakışlarndan anlamak bu kadar mı zor. Bakışlarını geçtim davranışlarından anşamak bu kadar mı zor?"

"Yoongi benim suçum ne ki bu durumda. Sonuçta eğer öyle birşey varsa bile ben ona kızıp beni sevme mi diyeceğim"

"Sarah ne o zaman kabul mi edeceksin...

"Aptalca konuşmayı kes ben neden böyle birşey yapayımki?"
"O zaman neden gidiyorsun? Onun evine neden gidiyorsun?"

"Yoongi o benim arkadaşım bana karşı asla yanlış bir şey yapmaz"

"Ona neden sevdiğin birinin olduğunu söylemiyorsun? Sevgilim var de"

"Hah Yoongi sen bana söylüyorsun ama sen ne dediğinin farkında değilsin. Ayrıca ben şuan sakin konuşuyorum ama sen bağırıyorsun.

Söylesene sevgilim kim oluyor. Sen mi? Bana daha şu ana kadar bir kere bile seni seviyorum demedin..

"Sarah illa bu iki kelimeyi kullanınca mı seni sevdiğimi anlıyorsun...sana karşı davranışlarım, söylediklerim zaten belli etmiyor mu?"

"Yoongi bağırmayı keser misin..kimse seni duymuyor ola bilir ama ben rahatlıkla duya biliyorum. Ayrıca Namjoona nasıl söyleyeceğim sevdiğim kişiyi sorduğunda ona ne diyeceğim...

"Hah ne demeye çalışıyorsun. Aslına bakarsan haklısın. Zaten önemli olan Namjoon'un bilmesi değil mi? Ona bir sebep sunmalısın..

"Öyle değil Yoongi. Yanlış anlıyo-"

"Haklısın. O zaman git ve Namjoonla tanıştırabileceğin bir sevgili bul Sarah!!!!"

Yine bağırmıştı ve ben artık kendimi zor tutuyordum.

"Yoongi aptal aptal konuşmayı keser misin acaba?. Şuan gerçekten anlamsız şeyler söylüyorsun. Pişman olacağın şeyler konuşma"

"Sen haklısın. Biliyormusun suç bende. Yine her zamanki gibi boktan hislerimle davranmasaydım böyle olmazdı. Daha benimle öpüşürken doğru dürüst karşılık veremeyen birinden ben söylemeden onu sevdiğimi anlamasını bekliyordum"

Son söylediği cümle kalbimi darmadağın etmişti. Tamam doğruydu belki iyi değildim ama bunu bu şekilde söylemesi... ona karşı olumlu tüm bakışlarımı yıkmıştı.

"Sarah ben... son söylediğim. Ben öyle demek ist-"

Sözünü keserek engel olmuştum..
"Bir...senin beni sevdiğini bilmeseydim o kadar şey geçmezdi aramızda ve ben bunu anlamayacak kadar aptal değilim anlıyor musun.. sadece bir şeyler söylemeni bekliyordum o kadar... ama sanırım beklememeliymişim..

vee iki.. eğer öpüşmeyi senden önce başka birileriyle deneyimlemiş olsaydım sana gelene kadar profesyonel olurdum.

Üzgünüm... ilk olarak seni seçtiğim ve kalbimi sana açtığım için. Bir daha böyle deneyimsiz biriyle öpüşmek zorunda kalmazsın umarım. Şimdi sakın ama sakın benim karşıma çıkma yoksa benim diper yüzümle karşılaşırsın"

Sinirle arkama bile bakmadan eve koşmuştum. Onun yanında kendimi güçlü göstermiştim ama şuan olmuyordu. Odama çıkarak kendimi yüzüstü yatağıma atmıştım.

Gözyaşlarıma engel olamıyordum. Belkide doğruydu söylediği bilmiyorum ama kalbimi kırmıştı bir kere doğru olup olmaması neyi değiştirir kii.

Elimin tersiyle gözyaşlarımı silerek telefonumu aldım.

Ne yapmalıyım.. kimi aramalıyım...kime anlata bilirdim kii...

Üzerimdekileri tamamen çıkararak bornozumu alıp banyoya yöneldim. Sanırım duş almak en iyisiydi. Herşeyi unutmama yardımcı ola bilirdi. Onunla aramızda geçen herşeyi aklımdan silebilirdim belki.

Küvete sıcak su doldurup güzel kokular ekleyerek içine geçtim.

Evet onu unutmalısın.. gözlerimi kapatarak aklımdan silebilirim değil mi?

Telefonumun sesiyle gözlerimi tekrar aralayıp telefona baktım.

-alo anne..
-kızım üzgünüm sana haber vermeden çıkmak zorunda kaldım. Hastaneye gidiyorum. Teyzen..
-anne o iyi değil mi?
-şuan iyi gibi ama doktorlar hemen ameliyata alınması gerektiğini söylüyorlar.
-anne ne olursa haber ver tamam mı?
-peki kızım.
-iyi geceler
-iyi geceler kızım..

Telefonumu tekrar kapatıp sessize alarak bir kenara bıraktım.

Ahhh neden böyle oluyorduki. İlk defa birine karşı ciddi duygular beslerken neden o kişi imkansız olmalıydıki?...

Düşüncelerimle birlikte sıcak su mayışmama neden olmuştu ve usulca gözlerimi kapamıştım. Son hatırladığım onun aklıma kazınan bakışlarıydı.