Książęta

Rozdział 3 Zaskoczę Was...

Po zaistniałej sytuacji w salonie od razu skierowałam się do swojego pokoju.

Pierwsze co zrobiłam, gdy weszłam do pokoju złapałam za telefon i próbowałam dodzwonić się do ojca. Chciałam wyjaśnień, a raczej ich oczekiwałam. Skoro wiedział, że dom nie stoi pusty oraz w dodatku mieszkają w nim wampiry, więc czemu mnie tutaj skierował. Teraz już rozumiem, dlaczego był ten warunek. Po prostu moja przeprowadzka w nocy nie wzbudziła tyle zainteresowania ile mogłaby wzbudzić w dzień.

-Przeklęte wampiry - wymamrotałam niezadowolona, kiedy kolejne połączenie zostało odrzucone.

Rzuciłam komórkę na łóżko, po czym skierowałam się do łazienki, gdzie opatrzyłam ranę.

Wychodząc z pokoju usłyszałam pukanie do drzwi. W tym momencie pojawił mi się dylemat. Powiedzieć proszę i wpuścić do mojego pokoju wampira, który nie wiem jak się zaraz zachowa, czy lepiej udawać, że niczego nie słyszę, ale zapewne wtedy sam się wpuści do mojego pokoju.

-Proszę - zawołałam niechętnie.

Do środka wszedł Cameron. Młody mężczyzna o brązowych włosach, jasnoczerwonych tęczówkach. Ubrany w czarne spodnie od garnituru oraz białą koszulę. Chciał podejść bliżej do mnie, ale zatrzymał się w pewnej chwili zakrywając przy tym ręką nos.

Zdziwiło mnie jego zachowanie, ale później już wszystko zrozumiałam.

-O co chodzi? - spojrzałam na niego.

-Przepraszam, ale twoja krew ma zbyt intensywny zapach i ciężko będzie nam się kontrolować - spojrzałam na niego z niedowierzaniem, a oczy mało z orbit mi nie wyszły.

-W skrócie pachniesz bardzo apetycznie - zaśmiał  się.

-Świetnie. Czyli już po mnie - załamana usiadłam na łóżku.

-Nikt cię tutaj nie zabije. Zresztą twoja śmierć nie byłaby nikomu na rękę.

-Marne pocieszenie - westchnęłam.

-Powiedź mi coś o tym domu, abym wiedziała jak się zachowywać, a może kogo unikać - mężczyzna zawahał się przez chwilę.

-Rozumiem, że jesteście jedną wielką rodziną, ale zrozum ja staram się tutaj przeżyć. Nie jestem taka jak wy, różnie się i wiem co mnie czeka, ale nie wiem jak się na to przygotować. Pomóż mi, proszę? - wpatrywałam się w chłopaka z wyczekiwaniem, ale po kilku chwilach poddał się.

Cameron zbliżył się do mnie.

-Mamy bardzo dobry słuch z tego powodu musisz uważać na słowa - puścił mi oczko.

-Słyszałeś? - przytaknął z uśmiechem.

-Wybacz.

-Każdy z nas jest inny, ale przeszłość nie oszczędziła żadnego z nas. Kyle na pierwszy rzut oka wydaję się życzliwym, ale to tylko pozory. Nie męcz go za długo rozmową. Evan również wygląda na spokojnego, niby nie miesza się w sprawy innych, ale jest dobrym obserwatorem. Ren jest jedną wielką zagadką, dlatego uważaj jak do niego podchodzisz. Devon to szatan w ludzkiej skórze, ale o tym chyba już się przekonałaś. Jest bardzo władczy, nie przejmuję słowa sprzeciwu i robi co mu się żywnie podoba. Na niego powinnaś uważać najbardziej. Choć pozostaje jeszcze Nash, o którym praktycznie nikt nic nie wie. Zawsze trzyma się na uboczu, nie wtrąca w sprawy innych i rzadko kiedy zabiera głos w jakichkolwiek dyskusjach. Podejrzewamy, że został najbardziej skrzywdzony przez przeszłość, dlatego teraz jest niedostępny oraz arogancki. Szczerze mówiąc to właśnie Nash może być twoim największym zagrożeniem, więc uważaj na tego chłopaka. A jeśli chodzi o mnie nie jestem taki jaki mogłoby się wydawać, ale jeśli będziesz mieć problem możesz do mnie przyjść - skierował się w stronę drzwi, po czym złapał za klamkę.

-Dziękuję - uśmiechnęłam się.

-Ludzkie kobiety zawsze ciągną do zła, dlatego dam ci jeszcze jedną radę. Gdy będziesz ich poznawać nie narzucaj się. Daj im samym opowiedzieć o swojej przeszłości. Ty nigdy ich do tego nie namawiaj. A kiedy Devon, albo jakiś inny złoży ci wizytę twoje ucieczki i bronienia się nic nie dadzą, a mogą tylko bardziej ich zdenerwować - posłał mi zadziorny uśmiech, a następnie otworzył drzwi.

-Chcesz mi powiedzieć, że mam spokojnie dać się ugryźć, gdy przyjdzie taka pora? - nie dowierzałam własnym uszom.

Mężczyzna skinął tylko delikatnie głową, po czym opuścił mój pokój.

Jestem mu wdzięczna, że opowiedział mi o swoim współlokatorach, choć odrobinę. Dalej będę ich poznawać sama i dowiadywać się o nich kolejnych rzeczy, ale na chwilę obecną wiem przynajmniej, przy którym jak się zachować. Lecz mimo wszystko nie podobają mi się ostatnie słowa Camerona. Mam nie protestować, kiedy których z nich przyjdzie mnie ugryźć. Naprawdę? Nie jestem rzeczą, ani ich pokarmem. Jednakże myślę, że szatyn ma trochę racji. Skoro nie jestem w stanie ich pokonać, dlaczego mam z nimi walczyć? Doskonale wiadomo, że nie odpuszczą mi tylko, dlatego że opieram się. Jeśli będą chcieli i tak mnie ugryzą, ale to już ode mnie zależy jak bolesne to będzie.

Zatem podjęłam decyzję. Postaram się zaaklimatyzować w nowym miejscu. Nie mogę się wyprowadzić. Zresztą nie mam dokąd, a może nie przez przypadek trafiłam właśnie tutaj. Cóż przekonam się wszystkiego w swoim czasie. Jak na razie postaram się poznać wampiry, odkryć ich tajemnice i zrozumieć ich postępowanie. Prościej mówiąc postaram się wkraść w ich łaski. A gdy nadejdzie chwila, że któryś przyjdzie mnie ugryźć nie będę protestować. Posłucham Camerona i pozwolę takiemu delikwentowi na jego czyn. Im mniej oporu będę stawiać tym mniej powinno boleć. 

Zobaczymy jak bardzo uda mi się zbliżyć do moich wampirzych współlokatorów.