[#Wattys2018] Rebel Love (BoyxBoy)

○Chapter 42●

Marco's POV

Katatapos lang namin umasta na parang bata at ngayon naman ay para kaming mga matatanda na pagod na pagod at kasalukuyang nagpapahinga. Nilibot kasi namin ang buong Zircon at wala kaming booth na pinalampas. Nasimot na'rin ata ang mga bulsa namin dahil puro kami bili ng mga pagkain at tinitindang goods whether mura or mahal.

Sa totoo lang ay hindi ako pwede magpakapagod pero hindi ko mapigilan dahil gusto kong makipagsabayan sa kanila. Isa pa, ayokong ipahalata na may mali sa akin. Sa aming magbabarkada, ako ang outgoing at ready sa lahat. Nakakapagtaka naman kung bigla na lang akong hindi magpaparticipate sa kanila. And it is not so me kung tatamlay-tamlay ako. Di bagay sa akin.

Since I sat down, I am trying to make my breathing look good and sound good. My health is really bothering me and to tell you honestly, I am not getting good.

Maaliwalas ang paligid. It's the green nature and blue sky that my eyes can see as far as I can. Pinipilit kong aliwin ang sarili ko but I can't seem to feel better. Nagkwekwentuhan lang si Natsumi at Asg at hindi ko na ibala pang maki-sali sa paguusapan nila. At medyo okay na'rin sa akin iyon because they both seens doig well without me.

I stared up above and breathed as I closed my eyes. That last sentence made me feel more worse. People may look like they care for you and can't live without you but in reality, they are not. They are doing good. And maybe mas better without me. And that alone hunts me like a nightmare in a daydream. Ang mga taong nakapalibot sa akin, they are doing well kahitbna wala wala ako. Sila Mommy at Daddy, noong mga panahong pinagsisiksikan ko ang sarili ko sa kanila sa Amerika parang ang gulo ng lahat para sa aming tatlo. Hinahabol ng mga pinagkakautangan si Daddy, si Mommy naman parang wala atang araw na hindi siya minalas. Tapos simula ng kupkupin niya ako ay iniwan siya ng asawa niyang amerikano ganun din ang mga kapatid ko dito.

Hiwalay na silang dalawa, and it feels hell for me. Pero pag nagsasama silang dalawa para sa sinasabi nilang 'family bonding' na naisipan nilang pabor para bumawi sa akin, it is more worse. The day would start with both of them arguing. Matutulog akong nagaaway sila at magigising nalang akong ang mga boses pa'rin nilang galit at puno ng hinanakit ang patuloy kong naririnig.

Then I flew here in Manila, things get better. Nawalan ng problema si Daddy dahil nabayaran na ang lahat ng utang niya. And lately napag-alaman kong may bago nanamang boyfriend si Mommy and they are doing good with the kids at nakahanap na'rin ng permanenteng trabaho ang ina ko. It also came to me that my biological parents are now civil.

I am nothing but hell. I make people's lives feel like hell. I should have just ended everything back then. When I had the time. When I had the opportunity to do so. Bukod sa hindi na mahihirapan ang mga tao sa paligid ko, ganun din ako. I just wanted to be at peace. But I cannot semm to be on that place ngayong may iniinda rin akong karamdaman.

Then, my grades are failing. I am slowly and painfully failing. Kung hindi lang ata ako tinulungan ng mga kaibigan ko, tuluyan na akong bumagsak. And I feel like a douchebag rejecting their help. Minasama ko pa ang pag-tulong nila noon sa akin at umakto na parang bata when they only wanted to help my poor soul.

At ngayon, nandito ako. Natatakot na ma-disappoint sila kung hindi ko magagawang maipanalo ang pageant dahil kitang-kita ko ang effort nila para sa akin. Feeling ko masasayang lahat ng pinaghirapan nilabkapag hindi ko magagawang manalo. I feel so small and helpless....

*dug dug dug dug *

I blinked my eyes as my vision started to get blurry. Hindi ko maiwasang mapa-kapit sa kaliwang parte ng dibdib ko.

"You know, there's this one time that Zeke got home without an underwear!" I heard their laughter but my heart's fast beat is more louder. It is pounding like an angry beast ready to kill.