The Walking Gays ~ Comedy Romance ~

Part 9

سوم شخص.

اگر میگفت خونه ی مینسوک خیلی ساده نبود دروغ میگفت ؛ دیوارای زردی که بعضی جاهاش نم زده بود .

با اینکه دیوارا و درا خیلی کثیف بودن ، اما چیدمان خونه خیلی تمیز و قشنگ بود ، معلوم بود کسی که وسایل رو چیده تو زندگی قبلیش یه طراح دکوراسیون بوده .

یا شایدم چانیول انقد ازینکه یه سقف پیدا کرده خوشحاله که از یه حلبی هم تعریف میکنه !

اما بی شک خونه ی کیم مینسوک جایی گرمی بود و کوچیک بودنش باعث میشد حس خوبی بهش دست بده ، اما نمیدونست چرا !

مینسوک بعد از اینکه در رو پشت چانیول بست از تمیزی خونه خیالش راحت شد ، خیال میکرد صبح خواب دیده که خونه تمیزه ‌.

چانیول وسایلش رو مثل یه خرس عروسکی بغل کرده بود و با چشمای درشتش اطراف خونه ی مینسوک رو نگاه میکرد .

مینسوک یکم بابت دیوارای نم زده خجالت میکشید اما ؛همینم از سر چانیول زیادی بود ! اگر خیلی بدش میاد میتونه توی خیابون ، روی نیمکتای پارک بخوابه و نزدیک صبح از سرما یخ بزنه و ...
_ من فردا حتما میرم .
چانیول توی همون حالت که پشتش به مینسوک بود گفت ؛ از روی خجالت بود ولی مینسوک کمی از این رفتارش دلگیر شد ، به هرحال اون پارک چانیول بود ،نمیتونست بخاطر تشکر نکردنش بشینه زار زار گریه کنه .
_باشه ، شام خوردی؟
_اره رامیون خوردم ...ت ... ت...توچی؟

ابروی مینسوک از تعجب بالا پرید ؛ این سوال انقدر شوکه کننده بود که میتونست یک روز تمام خشکش بزنه و همونجوری هم بمونه.

_ن...ه رامیون...خ..خریدم !

تته پته ی چانیول مسری بود و به جون مینسوک هم افتاده بود ؛ انگار یه روح جدید بدن چانیولو تسخیر کرده بود ، اصلا با پارک چانیولی که چند روز پیش زده بود پس کله اش زمین تا اسمون فرق میکرد.

_الان میخوام برم امادش کنم ،میخوری؟
چانیول چرخید و به نشونه ی نفی سرش رو تکون داد ، مینسوک که هنوز دلگیر بود به جهنمی تو دلش گفت و خودشو تا توی اشپزخونه کشید ؛تمام روزو کار کرده بود و به پیشنهاد اون جونگده ی کله خراب تایم استراحتش رو به صدای تخمیش گوش داده بود.
البته با تمام وجودش از اون صدای تخمی لذت بره بود ، فقط اینکه الان میگفت "وقت گذروندن با جونگده خوبه "زود بود !

یه تخم مرغ روی رامیونی که اماده کرده بود ، شکست و قابلمه رو روی میز ناهار خوری کوچیک گرد گذاشت .
دهنشو باز کرد که چانیولو صدا کنه اما خیلی یهویی یه حس بدی بهش دست داد ؛مثل این زنای خونه دار که شوهرشونو صدا میکردن شده بوو .
پس اخماشو تو هم کرد و دست به جیب ، خیلی مردونه برگشت پیش چانیول؛ اون پسر بی پناهِ نه چندان مظلوم هنوزم همونجا با همون ژست ایستاده بود.