izmarit: özür dilerim. (14.20)
izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20)
izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20)
izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20)
‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yı...
beyzaaaaslii: Kıııızz ben hiçbir şey anlamadım. Ne diyo' bu? @nimetali1
nimetali1: Şifreli konuşuyor galiba.
tugceyazgin: Ben nassı anlamadım ya bu dediğini?
tugceyazgin: Acaba birine mesaj vermeye mi çalışıyorsun? Hım...
tatliaycaninyeri: Bu fotoğrafı büyük ihtimalle Trabzon'a gittiğinde, 12 Aralık ile 22 Aralık tarihleri arasında çektirdin. Başka hiçbir tahminim yok.
ardakursat1: kaynar su gibisin kaaarşim hem akıyosun hem yakıyosun.
berenkutluay liked.
sedefersan unfollow.
Yatağımda oturmuş, izmaritin geri dönmesini bekliyordum. Yaklaşık 1 ay 1 haftadır yoktu, onu çok özlemiştim. Sanırım, gerçekten benden vazgeçmişti. Ve bu benim canımı yakıyordu. Hiçbir şekilde bilmediğim bir nedenden dolayı ona ulaşmak istiyordum. Belki de görmüştü yaptığım şeyleri ama artık benden etkilenmiyordu, bilmiyordum. Ama bu bile kötü hissettiriyordu. İlk defa bu kadar özel sevilmiştim sanırım. Daha öncesinde çok fazla kız arkadaşım olmuştu. Tüm ilişkilerim kısa sürüyordu ve bu ayrılıklardan da pek etkilenen bir yapıya sahip değildim. Ama İzmarit farklıydı. Etkilemişti sanırım beni. Ben, hiç görmediğim birinden etkilenmiştim.
Bu sırada ayaklarımın ucuna fırlattığım telefona bildirim sesi gelip ışık yanıp sönmeye başlayınca hızla başımın arkasına tutturduğum kollarımı çözdüm, toparlanıp yatağın ayak kısmına doğru yüzüstü yayıldım. Telefonu elime aldım, heyecanla tuş kilitlerine tıklamaya başladım. İzmarit'ten değildi. Ama yazan kişi, İzmarit olabileceğini düşündüğüm kişiydi.
berenkutluay: sanırım artık yazmam gerekiyor. (21.34)
berenkutluay: çünkü daha fazla içimde tutamayacağım. (21.34)
berenkutluay: çok direndim. çok olmaz, dedim. uzak dur beren, dedim ama kalbime söz geçiremedim. (21.34)
berenkutluay: özür dilerim. (21.34)
berenkutluay: seni seviyorum. (21.34)
berenkutluay: gözümün içine baktığın her an içimde çocukça bir heves peyda oluyor. (21.34)
berenkutluay: sana sarılmadan atlatamıyorum bunu. (21.34)
berenkutluay: ve hâlâ atlatabilmiş değilim. (21.34)
berenkutluay: ben geldim, (21.34)
berenkutluay: umarım beni kabul edebilirsin kalbine. (21.34)
kutayharmanli: Oh be! Sonunda lan! (21.25)
kutayharmanli: Her şeyin farkındaydım.
kutayharmanli: Senin olduğunu biliyordum.
kutayharmanli: Beren ben seni seviyor muyum bilmiyorum ama,
kutayharmanli: Çok büyük iz bıraktın bende.
kutayharmanli: Niye bu kadar geç geldin? (21.25)
berenkutluay: nE (21.25)
berenkutluay: biliyor muydun? nasıl?
berenkutluay: oha
berenkutluay: nasıl yani
berenkutluay: yani sen de bana mı? (21.25)
kutayharmanli: Sadece aklımdan çıkaramıyorum.
kutayharmanli: Yaralarımızın aynı oluşu,
kutayharmanli: Beni sana itiyor. (21.26)
berenkutluay: ben ne diyeceğimi bilemiyorum. (21.26)
berenkutluay: bunca zaman boşuna beklemek...
berenkutluay: aşırı saçma geliyor şu an. (21.26)
kutayharmanli: Tabii saçma İzmarit. (21.26)
berenkutluay yazıyor... (21.26)
berenkutluay çevrimiçi. (21.36)
kutayharmanli: Sana İzmarit dememde sakınca yok değil mi? (21.37)
kutayharmanli: Üzüyorsa seni hatırlamak, demeyeyim. (21.37)
berenkutluay yazıyor...
kutayharmanli: İzmarit'in sen olduğunu biliyordum. (21.38)
berenkutluay: hayır,
berenkutluay: yani hayır yok tabii ki, diyebilirsin. :) (21.38)
kutayharmanli: Yarın okulda konuşalım mı arka bahçede? Öğle arası.
