ZÜPPE

ALEYNA

Selam arkaşlar :)) Bu bölüm Can ve Aleyna üzerine. Bu bölümün şarkısı Barış Akarsu- Gözlerin. Arkadaşlar bir haftadır bu bölümü yazmaya uğraşıyorum. Multimedia Can. İyi okumalaar :)))

Aleyna'dan

"Can"

"Efendiim" dedi ağzındaki pipetle oynarken.

"Şeyy ben yarın gidiyorum ya" dedim çekinerek.

"Hıhı"

"Yani gitmememi ister miydin? Çünkü gitme dersen-"

"Aleyna git. Beni ilgilendirmez. Sana neden gitme diyeyim ki?" dedi. Ben de eski Can nerede diyordum.

"Peki" dedim ve ayağa kalktım.

"Nereye daha seni azad etmedim. Bir kafeye geldik diye seni azad ettiğimi mi sanıyorsun?"

Kolumdaki saate baktım ve 00.01 olduğu için "Saat 12'yi geçiyor. İyi geceler daha bavul hazırlıyacağım" dedim soğukça ve oradan uzaklaştım.

Şu son günlerde bana neden iyi davrandığını anlamamıştım. Neden bana bunu yapıyor? Neden ona daha çok bağlanmamı sağlıyor? Kalbim acıyor.

Yurda vardığımda hiç kimsenin bulunmadığı ıssız odaya girdim ve hazırlanmış olan bavullarımı kenara yerleştirdim. Yatağa uzandığımda gözlerim doldu. Bir süre sessizce ağladım.

... ... ...

Sabah olunca hemen çıktım ve havaalanına gittim. İstanbul uçağına binip oradan da feribotla Bursa'ya varacaktım. Can'dan üç ay uzak kalmak acı verici doğrusu.

Aradan 3-4 saat geçince eve vardım. İçeri girdiğimde yine o soğuk hava vardı.

"Ben geldiim!" diye bağırdım heyecanla. Sonuç mu eskisi gibi tepki yok. Belki değişmişlerdir diye düşünmüştüm. Annem ve babam yani aslında öz teyzem ve eniştem ben daha 8 aylıkken ailemin ölümü ile beni evlat edinmişler.

Ama nedense bana paralarından başka verebilecekleri birşey yok. Bense evlatlık olduğumu 3 yıl önce üvey kardeşimden öğrenmiştim.

Oturma odasına ilerlerken kalbim aşırı bir hızla atıyordu. Heyecanlanmıştım. Her ne kadar onlar beni evlatlık gibi görsede ben onları öz annem ve babam kadar sevdim.

"Anne ben geldim" dedim karşımdaki sarışın kadına. Saçlarını boyatmış.

"Hoş geldin. Akşam yemeği saat 19.00'da. Gecikme" dedi en soğuk tavıryla. Babamsa bana bakmıyordu bile.

Tam arkamı dönmüştüm ki içimdeki o burukluk, o üzüntü birden öfkeye dönüştü.

"Neden bir evlatlık olduğumu bu kadar yüzüme vuruyorsunuz?!" dedim gözlerimden yaşlar akarken. "Bense sadece sizden biraz olsun sevgi bekliyorum. Neden bana bunu çok görüyorsunuz?!" diye devam ettim.

"A- Aleyna sen ne diyorsun?" diyen babamdı.

Hışımla arkamı döndüm "Yalan mı? Evet sizin öz kızınız değilim ama bana bunu yaşatamazsınız! Ben sadece sizi sevdim. Ve hergün bir umutla yüzünüze baktım. Belki olurda bir gün beni seversiniz diye.." dedim

Babam "Ama-" derken annem girdi ve "Yeter! Aleyna nankörlük etme ve odana çık! Hemen!" dedi bağırarak.

"Peki" dedim kısık bir ses tonuyla.

Odama çıktığımda kapıyı serçe kapattım ve dizlerimin üzerine çöktüm. Zırıl zırıl ağlarken telefonum çaldı. Can arıyordu. Biraz düşündüm ve açmanaya karar verdim. Telefon tekrar tekrar çalınca göz yaşlarımı sikip açtım.