ZÜPPE

Final part 2

Resim: Nehir

Emre'den

Neden yaptım ben? Peki neden? Salak gibi babamı dinledim?! Ama eğer ondan ayrılmasaydım onun daha çok canını yakacaktım.

İçeri girdikten sonra pencereden gizlice onu izledim. Bir süre öylece durdu. Gözlerim dolmuştu. Bana verdiği sözü tutmuyordu. Git desende gitmem demişti ama gitti. Ellerimden kayıp gitti. Bunu yapmayı hiç istemiyordum. Elime telefonu alıp Can'ı aradım.

"Alo Can" dedim açar açmaz.

"Efendim abi bir sorun yok değil mi?"

"Can çok kötü şeyler oldu! Kendimden nefret ediyorum!Ahh bunun ne önemi var ki! Abi İzmir'e dönemez misin?" dedim içimdekileri dökerek.

"Bilmiyorum Aleyna ile konuşmam gerek"

"Peki Can, Aleyna'ya birşey söyleme.  Olur mu?"

"Abi tamam da neyi söylemeyeceğim? Zaten birşey anlamadım ki! Ya sen anlatsana bir, noldu?" dedi.

"Sonra anlatırım. Şimdi sen benimle hiç konuşmadın. Hadi görüşürüz" dedim ve telefonu kapatıp arabama bindim. Mezarlığa sürdüm...

Nehir'den

Gözlerimden yaş bile akmıyordu. Şaşkındım, üzgündüm, kızgındım... Kısacası karma karışıktım. Ama neden benimle, duygularımla oynadı? Annemlerden süphelensem de bu kendimi kandırmaktan başka birşey olmazdı. Onlar beni üzmek için çalışmazlardi. Peki neden Emre ile birlikte olmamı istemiyorlardı? Kafamın içinde o kadar çok soru işareti var ki... Belkide gitmek istememin nedeni budur... Kaçmak istemem. Bana onu hatırlatan herşeyden kurtulmak istemem. Kendi ayaklarımın üzerinde durmak istemem...

Tam elimi bileğimdeki bilekliği çıkarmak üzere götürmüşken bir güç durdurdu beni. Neden çıkarıp atamıyordum bu saçma şeyi? O yaptı.. Peki ben niye yapamıyorum? İşte şimdi ağlıyordum. Canım acıyordu. O hayatıma girmeden önce güçlü biriydim. Şimdi noldu bana? Eskisi gibi umursamaz Nehir olmak istiyorum ben! Canım acısada geçicek! Hiçbir acı sonsuza dek sürmez.

Bunları düşünürken telefonum çaldı. Arayan Aleyna idi. Ağlamamak için kendimi şartladıktan sonra telefonu açtım.

"Alo Nehir!" dedi mutluluk ve heyecanın karışımı ile.

Yordun sesimle "Efendim" demem ile.

"Nehir bir sorun yok.. Değil mi?"

Gözlerim dolmaya başlamışken "Biz.. Biz Emre ile ayrıldık.. Daha doğrusu o ayrıldı..." derken devamını getirememiştim çünkü hıçkırıklara boğulmuştum.

Aleyna şaşkınlıkla "Ne? Neden?" diye sorunca.

"Be-benden...Sıkılmış..." dedim burnumu çekerek.

"Tamam. Nehir sen hala İzmir'desin değil mi? Bak biz Can ile oraya gelmeye karar verdik. Seni bunun için aramıştım ama böyle olduğunu bilmiyordum.."

"Aleyna ben.. Amerika'ya gitmeye karar verdim. Lütfen engellemek yerine bana destek çık. Çünkü buna ihtiyacım var.."

"Nehir bak biz gelene kadar sakın bir çılgınlık yapayım deme! Bugün yola çıkacağız" dedi.

"Peki" dedim yorgun sesimle ve telefonu kapattım.

Kalbimdeki hançer her dakika dönüyordu. Daha çok parçalıyordu kalbimi. Bense sadece ağlıyordum. Belki biraz olsun dindirir diye. Ama dindirmiyordu. Sadece yoruyordu...

.........

Bavullarım ve gerekli olan belgeler, hepsi hazırdı artık. Gidiyordum bu yerden. Kaçıyordum tüm soru işaretlerinden.