Hetzelfde

1. Gepakt

Rosa

'Is er iemand die je kan ophalen?' Geïrriteerd kijk ik haar aan. Ik reageer verder niet. Ongeïnteresseerd kijk ik weer weg. Het is weer een gezeik van niks. 'Een ouder of verzorger, Rosa?' Ze kennen hier zelfs mijn naam al. Ik voel me speciaal. 'Rosa van Vliet, je zorgt ervoor dat je nu opgehaald wordt.' Eisen. Ik hou niet van eisen.

Arrogant rol ik mijn ogen naar haar. Ik pak mijn telefoon uit de bak waar mijn waardevolle spullen in zitten. Ik blijf haar aankijken. Pas als ik een nummer in typ, kijk ik naar mijn scherm. Mijn telefoon gaat over. Ik houd hem tegen mijn oor aan. Emotieloos kijk ik haar weer aan. Zelfverzekerd en trots staat ze daar met haar handen over elkaar heen gevouwen. Er wordt opgenomen.

'Hey Lexi, heb je tijd?' Ik kijk naar mijn nagels. Ze zijn niet zo scherp meer. 'Oh dat is fijn, kun je me ophalen bij het bureau?' Antwoord ik nadat Lexi bevestigd heeft dat ze tijd heeft. Ik hoor een zucht aan de andere kant van de lijn.

'Vervoer is onderweg.' Vertel ik de politieagente met een grijns op mijn gezicht. Ik leg mijn voeten op haar bureau neer. Meteen krijg ik er een tik op en laat ze weer op de grond vallen. Ik grijns. 'Hopelijk was dit de laatste keer.' Zucht ze en overhandigt mij m'n tas waar ik al mijn spullen weer in mag stoppen. Ik lach schamper. 'Ja, dat valt te hopen.' Antwoord ik sarcastisch terwijl ik mijn spullen in mijn tas stop. De laatste keer? Dat zal waarschijnlijk pas zijn als ik écht vast zit en dan niet voor een uur.

Ik doe mijn rugtas weer op mijn rug. Met een arrogante en niet gemeende lach zwaai ik de politieagente uit. 'Toedels.'

Relaxt loop ik naar buiten. Zodra ik mijn eerste stap buiten heb gezet, pak ik een sigaret erbij. Ik steek hem op. Het eerste trekje is altijd zo rustgevend. Niet veel later komt Lexi aanrijden. Ik rook snel mijn sigaret op en druk hem dan uit tegen de muur van het politiebureau. Zodra ik instap krijg ik al meteen een waarschuwende blik naar mij toe gericht. Ik haal mijn schouders op. 'Kan gebeuren.'

Lexi zucht hoorbaar. 'Nee, Rosa, dit kan niet zomaar gebeuren. Dit is de tweede keer dat ik je ophalen moet in één maand. Wat heb je nou weer geflikt?' Duidelijk geïrriteerd rijdt Lexi weg.

'Ik reed per ongelijk te hard. De politie kreeg me door en zette een achtervolging in. Ik heb dat alleen nooit gemerkt. Ze waren weer eens zwaar aan het overdrijven met hun achtervolging.' Vertel ik nonchalant. 'Oh my god.' Hoor ik Lexi onder haar adem zeggen. Ik grijns. 'Hoe lang ben je je scooter rijbewijs kwijt? Ik heb namelijk geen zin om je elke dag op te pikken.' Lexi is duidelijk klaar met mijn acties. Haar handen knijpen het stuur fijn. Haar schouders zijn opgetrokken. Haar blik is scherp op de weg gericht.

Lexi is mijn beste vriendin. Gek genoeg al drie jaar. Ze is niet eens mijn type. Lexi haalt goede cijfers, ze leert. Lexi spreekt met twee woorden, ze is opgevoed. Lexi doet wat ze moet doen, ze is geen rebel. Ik daarentegen ben alles wat zij niet is. Ik heb geen behoefte om te leren, lage cijfers. Met twee woorden spreken is te veel werk, ik ben niet opgevoed. Ik doe alles wat god verbiedt, ik ben rebels. Maar toch, toch zijn we beste vriendinnen. Ze is de enige die ik vertrouw. Misschien komt het juist omdat we beide anders zijn. Ik zal het nooit weten, het is gewoon zo.

'één week.' Ik kijk rechts van me. Het is nog licht buiten. Toch zal daar snel verandering in komen. Het is het einde van de zomer. Inmiddels dacht ik dat Lexi genoeg gezucht had, maar blijkbaar niet. Nog één diep teleurgestelde zucht verlaat haar mond. 'Roos, laat dit alsjeblieft de laatste keer zijn. Morgen begint school weer. Ik wil me kunnen focussen.'

'Ja, zo denken we er niet allemaal over.' Zeg ik bijna onverstaanbaar. Lexi heeft het gehoord. Voor een kort, snel moment kijkt ze mij geïrriteerd aan voordat ze haar blik weer op de weg richt. Ik gooi mijn handen in de lucht voor zover dat kan. 'Prima. Ik zal me proberen in te houden.'

'Dat je het probeert vind ik al heel wat.' Een kleine lach verschijnt op het gezicht van Lexi. Ik begin ook te grijnzen. Dat is misschien ook een reden dat ze mijn beste vriendin is. Ze is niet zolang boos. Ach, ook al zou ze wel lang boos zijn, ze weet best dat mij dat niks zou uitmaken. Wat maakt mij het nou uit dat ze boos is? Het zijn mijn keuzes. Maakt mij dat een harteloos persoon? Ja.

'Ik sta morgen kwart over acht voor je deur. Als je later bent, rijd ik weg.' Meld Lexi zodra ik uitstap. 'Aye Aye, kapitein.' Ik klap het portier van de auto dicht. Ik kijk toe hoe ze mijn straat uitrijdt. Dan loop ik mijn pad op naar de voordeur.

Ik pruts de sleutel in het slot totdat ik de deur open heb. Ik gooi mijn jas over de kapstok. Nadat ik de deur gesloten heb en de lichten aan heb gedaan, loop ik naar de koelkast. Het was een avond vol gezeik. Daar drink ik graag op. Ik pak mijn fles Verdejo uit de koelkast en pak een groot wijnglas.

Ik laat mezelf op de bank ploffen en schenk mijn wijnglas tot net onder de helft vol. Ik zap wat door de zenders heen, maar er is niks boeiends op tv. Na heel wat ge-zap doe ik de tv maar uit. Gapend sta ik op en loop naar mijn balkon waar ik vervolgens een sigaret opsteek. Met mijn wijntje in mijn ene hand en mijn sigaret in de andere hand, leun ik op de leuning met mijn elle bogen.  Er staat een klein briesje. Wat een rust, een fijne rust. Na een ondeugende zomervakantie met veel kattenkwaad, moet ik morgen weer terug naar school. Ik had mijn diploma al lang binnen kunnen hebben, maar het was te veel moeite. Misschien stop ik ook wel gewoon met school. Het is namelijk niet zo dat ik me nu als een brave hond ga gedragen op school. Zo ben ik niet, dus zo kun je me ook niet krijgen. Maar goed, geen school betekent werk zoeken en werk is nog meer verplichtingen waar je je ook daadwerkelijk aan moet houden. Op school krijg je alleen verplichtingen, er staat nergens dat je het dan ook moet gaan doen. Het is natuurlijk hartstikke logisch van wel, maar dan nog. Ik begin er absoluut niet aan, verplichtingen. Ik moet er niet aan denken.

Dus we doen het jaar gewoon opnieuw. Door mij is Lexi ook blijven zitten. Dat viel niet in de smaak bij haar ouders. Ach, wat maakt het uiteindelijk uit? Het wordt makkelijk. Alles is herhaling. Lexi mag me wel dankbaar zijn. Als ze wel geslaagd zou zijn, zou ze nu haar leven op het MBO moeten leven zonder mij. Daar is ook geen ruk aan natuurlijk.

Zodra mijn sigaret op is, laat ik hem naar beneden vallen. Ik blaas het laatste trekje rustig uit en ga dan weer naar binnen. Het is inmiddels half twaalf. Normale mensen zouden nu al slapen, omdat ze morgenvroeg moeten. Maar wie zegt dat ik morgenvroeg moet?

Ik pak mijn telefoon erbij en app Lexi.

Lex

[23:33] Ik slaap morgen uit, ik neem de bus wel. Je ziet mij het tweede of derde uur wel ergens verschijnen.

Goh, dit is de eerste keer dat ik eens een goed besluit neem. Ik ben trots op mezelf.

Ik sla de laatste slok wijn achterover en zet het op het aanrecht neer. Ik knip de lichten uit en ik loop, zonder mijn voeten goed op te tillen, naar de badkamer waar ik de douche alvast aanzet. Ik kleed me uit en gooi mijn kleren in de wasmand. Ik haal mijn haren uit een staart en schud het los met mijn handen. Ik ga onder de douche staan en laat de warme waterstralen kennis maken met mijn lichaam. Van genot sluit ik mijn ogen. Een goede douche is de beste manier om deze ellendige dag af te sluiten.

Ik bind een handdoek om mijn lichaam heen. Mijn blote voeten raken de koude vloer wanneer ik naar mijn slaapkamer loop. Ik pak een string uit de middelste lade van mijn kast. Op tenen loop ik terug naar de badkamer. Ik heb een hekel aan koude voeten. Ik doe hem aan en ik trek mijn nachtjurkje er overheen. Ik heb lang gedoucht waardoor het nu al half één is.

Ik ga in mijn kingsize bed liggen. Ik zet geen wekker. Als ik wakker word, word ik wakker. Dat is mijn wekker. Ik ben mijn wekker. Ik check nog snel wat Instagram posts van een paar achterlijke aandacht tutjes uit mijn klas en leg dan mijn telefoon weg. Na deze vermoeide dag, duurt het niet erg lang voor ik in slaap val.

Eerste hoofdstuk. Wat is jullie reactie erop, vinden jullie het leuk zo?

Ik heb daarnaast besloten om geen foto's of beschrijvingen aan te geven. Het idee is dat je je eigen beeld creëert bij de personages. Ik kan me best voorstellen dat het vervelend is dat jij een beeld hebt gecreëerd bij een personage en dat ik dan vervolgens het personage heel anders omschrijf. Daarnaast kom je er vanzelf achter wat voor karakter eigenschappen een personage heeft.

Dit was hoofdstuk één.