Hetzelfde

9. Nu is het oorlog

Rosa

Het is acht uur in de ochtend. Mijn hoofd staat hier niet na. Vermoeid stap ik uit bed. Het is nog steeds lekker weer buiten. De zomer is er nog niet klaar voor om te vertrekken, gelukkig maar want ik en winter gaan niet goed samen. Ik trek mijn kast open en haal er een setje kleren uit.

Ik heb gisteravond, natuurlijk, al gedoucht dus dat kan ik gelukkig overslaan. Ik smeer wat make-up op mijn hoofd en borstel mijn haar uit.

In de keuken aangekomen smeer ik een broodje en ik beleg het met kaas. Ander beleg lust ik ook niet. Ik ben in het algemeen gewoon erg eigenwijs. In alles. Ik lus heel veel eten niet en ik haat een hele boel mensen. Tja, wat kan ik eraan doen? Ik eet mijn broodje op en loop dan door naar mijn balkon. Ik voel me een beetje misselijk door de hoeveelheid joints die ik gister heb geblowd. Toch steek ik een sigaret op. Ik geniet van het lekkere weer, maar toch begint er al een briesje te ontstaan. De warme dagen zullen niet lang meer duren.

Als ik klaar ben met roken, gooi ik mijn sigaret naar beneden. Ik kijk toe hoe hij op de grond valt. Dan loop ik van mijn balkon af en ik doe de deur op slot. Ik raap mijn tas bij elkaar en besluit om maar eens naar school te gaan. Te laat ben ik uiteraard al, maar beter laat dan nooit zeggen ze dan, toch?

Ik spring op mijn scooter en verlaat mijn straat. Ik rijd door een paar rode lichten en kom uiteindelijk uit bij de school. Ik parkeer mijn scooter en zet hem goed op slot. Als ik de school binnen loop, valt mij meteen het één en ander op. Eén, iedereen fluistert. Twee, Lorenzo staat met zijn geamuseerde blik mij aan te kijken en drie, Lexi kijkt beangstigd. Wat is hier aan de hand. Rustig loop ik op Lexi af. Ik schraap mijn keel. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik zo rustig als mogelijk. Ze blijft stil. Alsof ze het niet durft te zeggen. Dan drukt ze mij een A4'tje in mijn hand. Met grote ogen kijk ik erna. De woede die ik in mij heb zitten, borrelt omhoog. Ik kijk op van het papiertje. Iedereen kijkt me aan en ik zie het A4'tje meerdere malen voorbijkomen. Iedereen heeft er één. Mijn blik blijft hangen bij één persoon.

Als ik voor hem sta wordt zijn grijns alleen maar groter. Ik duw hem het A4'tje tegen zijn borst aan en kom dreigend dichtbij staan. 'What the fuck is dit, Lorenzo.' Hij begint met zijn tanden bloot te lachen. Iets wat je niet vaak ziet bij hem. Je kan duidelijk zien dat hij zich echt vermaakt. Het maakt mij alleen maar bozer. 'Je weet best dat ik dat niet ben!' Hij puft zijn lach uit. 'Weet ik, maar de rest niet.' Ik kijk hem vuil aan. 'Je hebt problemen met de verkeerde persoon.' Sis ik. Hij komt ook een stap dichterbij staan. Hij brengt zijn lippen naar mijn oor. 'Zou je denken?' Dan loopt hij vol trots weg. Tot tien tellen Rosa, tot tien.

Nee, helpt niet.

Boos storm ik terug naar Lexi. 'Hij heeft de oorlog verklaard.' Lexi zwijgt. Dat is waarschijnlijk het verstandigst, omdat ik nog niet uit geblèrd ben. 'Wie verzint dit? Een paar ronde borsten fotoshoppen op een foto van mij? Mensen geloven toch niet serieus dat ik een naaktfoto zou maken?' Ratel ik aan één stuk door. Ondertussen scheur ik een paar A4-tje's van de muur af. Vreselijk.

Hij heeft me gewoon in de val gelokt met die foto. Hij heeft de foto die ik naar hem toe had gestuurd gefotoshopt. Hij heeft er een stel ronde borsten onder geplakt. Het lijkt net echt, maar dat is het niet. Kijk naar mijn borsten en dan naar de foto. Iedereen ziet toch dat dat niet mijn borsten zijn? Het is een misselijk makende streek. Hij is ziek in zijn hoofd. Dit spel wil hij niet langer meer spelen en daar ga ik persoonlijk voor zorgen. Hij denkt dat hij de ergste is? Try me, bitch. 

Ik neem plaats in het lokaal. Alle blikken zijn op mij gericht. Ik word er doodziek van. Lorenzo stapt het lokaal binnen. Iedereen kijkt hem aan alsof hij een meester is. Een legend. Hou toch op. Ik kijk hem met de meest dodelijkste blik aan die ik heb. Hij zal leren.