Hetzelfde

33. Ik verlies je

Rosa

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Hier sta ik dan, in mijn jurkje die veel te kort is. Ik zal hem eens laten zien wat hij mist. 'Roos, ik denk echt dat het beter is dat je niet gaat.' Lexi komt achter me staan. Ik grijns. 'Oh en jij bent mijn moeder?' Arrogant kijk ik haar aan. 'Nee, maar wel een vriendin die niet wil dat je naar een pleeggezin gaat aan de andere kant van het land.' Ze kijkt naar de grond en wacht af. Ik pak haar schouders vast en laat haar me aan kijken. 'Ik ga nergens heen, Lex. Hij stuurt me echt niet naar een pleeggezin.' Garandeer ik haar. Ze zucht en knuffelt me. 'Oké, dat is genoeg.' Ik duw haar lichtjes van mij af. Ze grinnikt. Ik loop naar de keuken en schenkt twee glazen wijn in. Ik overhandig Lexi een glas. 'Vanavond gaan we los.' Grijns ik.

Na aardig wat wijntjes komen we aan bij Jordy. Het is erg druk. Lexi, die al veel verder heen is dan ik, loopt voor me uit en binnen enkele seconden is ze uit mijn zicht. Ik loop ook naar binnen en zoek Lorenzo. Een meisje die net haar drankje bijgevuld had loopt langs me en zonder te stoppen met zoeken pak ik haar drankje uit haar hand. 'Hey!' Boos komt ze tegenover me staan. Geïrriteerd rol ik met mijn ogen en kijk haar aan. Ik neem een slok zonder weg te kijken. Ik zie haar slikken. 'Alsjeblieft.' Met een gebogen hoofd loopt ze door. Ik grijns. De macht die ik heb is fantastisch.

Mijn ogen vallen op een zeer gespierde rug en ik weet dat het de rug van Lorenzo is. Rustig stap ik op hem af. Als ik achter hem sta wacht ik net zo lang af tot dat hij omdraait. Dit duurt niet lang. Zodra hij zich omdraait schrikt hij op. 'Wat doe jij hier?' Ik hoor meteen de woede in zijn stem. Ik neem een slokje van mijn drinken en haal mijn schouders op. 'Drankjes drinken en een beetje dansen, jij?' Zeg ik alsof ik onnozel ben. Hij balt zijn vuisten. 'Je mag hier niet zijn.' Ik grijns en breng mijn lippen dichterbij zijn oor. 'Straf me.' Fluister ik en streel zijn arm. Ik zet een stap terug en kijk hem aan. 'Je weet dat ik dat niet kan doen, Rosa. Ga naar huis.' Hij ziet er erg gespannen uit wat mij laat afvragen wat er aan de hand is. Een meid met opgespoten borsten en eenden lippen komt naast Lorenzo staan. Ik frons met mijn wenkbrauwen. Lorenzo weet niet waar hij moet kijken. Daarom mocht ik niet komen.

'Oh, wie hebben we hier? Stiefmoeder?' Ik kijk op haar neer. Zo nep, wat ziet hij hierin? Ik blijf kalm. Arrogant kijkt ze me aan. 'Babe, waar heeft zij het over?' Mijn ogen schieten naar zijn ogen. Beschaamd kijkt hij naar de grond. Hij zucht en pakt mijn arm en sleurt me mee naar een kamer. Hij doet de deur achter zich dicht. 'Ik weet al precies waarom ik niet komen mocht.' Ik sla mijn handen over elkaar. Hij schudt met zijn hoofd. 'Nee, Roos. Zo ligt het niet. Je denkt compleet verkeerd.' Ik lach schamper. 'Ja tuurlijk, vandaar dat ze je ook babe noemt.' Hij zucht nogmaals. 'Fuck, je mocht hier echt niet komen!' Fluistert hij agressief. 'Laat me met rust en ga naar je Barbie. Ik heb het vanaf moment één al gezegd, jij bent niet klaar voor een vrouw zoals ik.' Ik pak de deurkruk en doe de deur open. Lorenzo slaat hem weer dicht en laat zijn hand staan. Geschrokken draai ik me om. Ik sta oog in oog met Lorenzo. Onze lippen millimeters van elkaar verwijderd. Ik kan hem horen ademen. 'Wanneer begrijp je nou eens dat ik alleen jou wil, Rosa!' Hij komt gefrustreerd over. Hij schrikt me een beetje af. Waarom doet hij zo? 'Laat me gaan.' Zeg ik besloten.

'Laat me alsjeblieft niet zo achter, Rosa.' Smeekt hij. Het lijkt haast wel alsof de beruchte Lorenzo moet huilen. Ik frons met mijn wenkbrauwen. 'Wat is er aan de hand, Lorenzo? Als je nou eens met mij praat dan zou dit zoveel makkelijker zijn.' Ik leg mijn hand op zijn wang. Het gaat echt niet goed met hem. 'Ze geeft mij wat ik nodig heb.' Meteen haal ik mijn hand weg. 'Oh, dus mijn liefde voor jou was niet genoeg? Weet je hoeveel moeite het mij heeft gekost om zo met jou te zijn?' Schreeuw ik in zijn gezicht. Hoe durft hij dat tegen mij te zeggen. Hij schudt hevig met zijn hoofd. 'Ze geeft mij de drugs die ik nodig heb, Rosa!' Schreeuwt hij net zo hard terug. Geschrokken van zijn woorden deinst hij achteruit. 'Ik heb geprobeerd te stoppen met die rotzooi, omdat ik jou niet kwijt wil en je bent het enige wat ik heb. Het is alleen zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet dat ik het beloofd heb, maar het lukt me niet.' Hij neemt plaats op het bed van de kamer waar we ons in bevinden. Ik zucht diep. Ik stap zwijgend op hem af en neem ook plaats op het bed. 'Als we willen dat dit werkt, dan communiceer je met elkaar. Dan vertel je alle obstakels tegen elkaar zodat je er samen over kan praten en eruit kan komen. Wij praten nooit, Lorenz. We maken alleen maar ruzie en maken het goed met seks. Zo werkt een relatie niet.' Hij lacht schamper. 'Sinds wanneer weet jij hoe een relatie werkt.' Hij klinkt gebroken. Het doet mij pijn.