Hetzelfde

37. Werkweek 2

Lorenzo

Afwachtend kijkt Rosa mij aan. Ik krijg het bijna niet over mijn hart om de waarheid te vertellen. Het is net een dag goed. Ik kan het niet verpesten, maar ik ken Rosa. Ze komt altijd achter de waarheid dus liegen is geen optie. Ik durf het niet te zeggen. Ik weet zeker dat ik haar dan kwijt ben. De afgelopen week was de zwaarste week van mijn leven zonder haar. Laat staan een leven zonder haar. 'Wanneer?' Dringt ze aan. Fuck, waarom denk ik ook nooit eens na!

'Vorige week.' Het voelt alsof ik honderd keer gestoken word door een mes als ik de blik in haar ogen zie. Ik zie haar slikken en licht knikt ze met haar hoofd. 'Rosa alsjeblieft. Ik kan echt niet zonder je. Ik wil dit niet zo.' Ik klink wanhopig, maar dat ben ik ook. 'Het was een weekje klaar tussen ons, Lorenzo. Ik heb me zwaar depressief gevoeld en verloren. Als ik had geweten dat jij in de tussentijd gewoon Adora lag te neuken zou ik mij niet zo ellendig hebben gevoeld. Je bent een egoïst.' Sist ze. Haar ogen worden vochtig. Fuck, ik wil dit niet. Ik wil dit moment niet mee maken. Ik heb haar nodig. Ik ben allang blij dat we er gewoon over kunnen praten en ze niet weg stormt van de woede. 'Ik weet het. Ik ben ook een egoïst. Ik verdien jou ook absoluut niet, maar wat mij nog meer een egoïst maakt is dat ik niet zonder je kan leven en ik je dus geen kant op laat gaan.' Ik zet een stap dichterbij en tot mijn verbazing deinst ze niet achteruit. 'Het zal het beste voor mij zijn. Ik kan je nu en nooit niet vertrouwen.' Een traan rolt over haar wang en om te beseffen dat het mijn schuld is doet echt pijn.

Ik haal mijn handen door mijn haar. Wat moet ik in godsnaam doen? Was ik maar gewoon goed in relaties. 'Toch wil ik proberen om je vertrouwen in mij te winnen.' Dram ik door. Ik kan haar gewoon niet verliezen. Dat gaat niet gebeuren. Licht begint ze met haar hoofd te schudden. 'Ik kan dit niet meer aan, Lorenzo. We hebben nog niks officieels en we hebben nu al meer ruzie en gezeik dan een normaal koppel. Het vraagt te veel energie van me.' Ze is mij aan het opgeven en ik begin van binnen te trippen. 'Maar wij zijn ook geen normaal koppel, Rosa! Dat maakt ons zo perfect.'

'Dat maakt ons verknipt.' Vuurt ze terug. 'We zijn ook verknipt, maar ik ben liever samen met jou verknipt dan alleen kapot zijn.'

Ik hoor haar zuchten, maar ze zet een stap dichter naar mij toe wat ik als een goed teken op vat. 'Als ik je nu weer vergeef dan word ik te naïef.' Ze legt haar hand op mijn wang. 'Dit is echt de laatste keer, want je kan en mag mij niet nog zwakker maken dan dat je al gedaan hebt.' Ik zucht diep van opluchting. Ik zoen haar op haar lippen, kort maar krachtig. Niemand mag ons zien. Dan loopt ze weer naar binnen en ik volg haar.

'Wil je wat drinken?' Vraagt Rosa aan mij. Ik knik en nadat ze zwak naar mij geglimlacht heeft verdwijnt ze in de menigte. 'Meekomen.' Opeens word ik door Adora de slaapkamer in getrokken. 'Ik heb je gemist. Neem mij nu.' Ze begint mij op allerlei plekken aan te raken en ik probeer mij te beseffen wat er gebeurd. Ze probeert mij te zoenen.

Rosa

Als ik terug kom is er geen spoor meer te bekennen van Lorenzo. Dan valt mijn oog op de slaapkamer met de deur op een kiertje. Nieuwsgierig sluip ik er op af. Ik spiek door het kiertje heen en ik zie hoe Lorenzo en Adora bijna staan te zoenen. Dit kun je niet menen! Ik heb hem zojuist zijn laatste kans gegeven! 'Ik ben samen met Rosa.' Hoor ik hem zuchten. Ik storm de kamer binnen. 'Was. Ik was samen met Rosa.' Kwaad zet ik mijn handen in mijn zijde en ik pin mijn ogen vast in die van Lorenzo. Adora verlaat ongemakkelijk de kamer.

'Rosa, je moet me geloven dit was niet wat je nu denkt dat het was.' De alcohol kickt aardig in en een walm agressie stroomt door mijn bloed heen. 'Oh, ja zeker wel.' Ik gooi kwaad de drankjes op de grond. 'Roos, ik heb net mijn laatste kans van je gekregen. Denk je nou echt dat ik daar zo mee om zou gaan?' Hij begint ook kwaad te worden. Waarom? Ik hoor kwaad te zijn. 'Je zoende haar bijna en wie weet wat nog meer als ik niet was gekomen!'

'Schei uit Rosa, tuurlijk niet! Als je goed had gekeken kon je duidelijk zien dat ik haar wegduwde!' Roept hij kwaad. 'Als ik iemand wil wegduwen probeer ik diegene ook altijd te zoenen inderdaad.' Zeg ik sarcastisch. Het is compleet zwart voor mijn ogen. Hij zit fout punt uit. 'Waarom geloof je mij niet? We zouden niet meer liegen en geheimen hebben voor elkaar! Leer me alsjeblieft te vertrouwen en laat dit stap één zijn.' Smeekt Lorenzo. 'Waarom zou ik jou geloven?' Weet ik uit te brengen. Ik heb geen idee wat er met mij aan de hand is. 'Stik er maar in Rosa, het hoeft al niet meer.' Zegt hij met een kille stem en vochtige ogen. Hij verlaat de kamer en gooit de deur met een klap dicht.

—-

Ik word wakker met een akelige steek in mijn hoofd. 'Ik heb het zo verkloot.' Kreun ik uit. Ik hoor Lexi ook wat kreunen. Ik stap uit bed en weet mezelf klaar te maken voor de dag. Ik slik een aspirine en trek een moeilijk gezicht. Lorenzo zal mij wel haten. Wat dacht ik wel niet? Ik wilde niet eens naar hem luisteren.

Samen met Lexi sjokken we naar de ontbijtzaal. Lorenzo zit al aan de tafel. Hij ziet er niet al te best uit. Hij ziet er zelfs meer dood dan levend uit en ik ben bang dat het mijn schuld is. Ik neem plaats tegenover hem, maar hij staat woest op en wil weglopen, maar ik houd hem tegen met mijn stem. 'Sorry, oké? Ik was te dronken om ook maar even naar je te luisteren.' De zaal valt stil en meerdere ogen zijn op ons gericht. 'Dat had je je eerder moeten bedenken.' Antwoordt hij net zo kil als gister. 'Dat klopt en het spijt me zeg ik toch?' Ik kan het niet helpen, maar ik kom arrogant over. Ik haat het om mijn excuses aan te bieden. Hij zegt gewoon helemaal niks en daarnaast kijkt hij dwars door me heen. Dan loopt hij weg.

'Ik houd van je!' Schreeuw ik. Hij staat acuut stil en de zaal begint te roezemoezen. Hij draait zich om en is opzoek naar woorden. Hoe moeilijk kan het zijn om dezelfde woorden terug te zeggen?

Ik meen het. Ik meen dat ik van hem houd. Ik durfde het alleen nog niet te uiten, maar als ik het nu niet doe ben ik hem sowieso kwijt. Hij blijft stil en ik begin mij met de tel ongemakkelijker te voelen. Ik kijk de zaal rond en meerdere mondjes zijn open gevallen. 'Oh my god.' Fluister ik in paniek tegen mezelf. Ik ben volledig uit mijn comfort-zone en het bevalt me totaal niet. Ik wil weer terug naar een veilig gebied. Ik zet het op rennen en ren zo snel als ik kan naar mijn kamer.

Ik laat mij op het bed vallen. Lexi komt de kamer ook binnen. Ze is buiten adem van het rennen. 'Ik heb het verkloot.' Zucht ik. 'Helemaal niet, hij zei gewoon niks terug en dat betekent niet dat hij niet van jou houdt?' Probeert Lexi mij te troosten. 'Maar ook niet dat hij wel van me houdt, dus ik heb het verkloot.'

Dan word er op de deur geklopt. Geschrokken kijken Lexi en ik elkaar aan. Lexi doet de deur open en daar staat hij.

Pff, dit hoofdstuk was opeens voor de helft verwijderd! Er waren nog maar 444 woorden van over dus ik heb alles opnieuw moeten schrijven, maar het verhaal klopt gelukkig nog gewoon. Helaas ben ik nu wel flink chagrijnig :)