Hetzelfde

28. Kerst

Rosa

Het is kerst. De enige dag waarop ik het liefst mijn bed niet uit kom. Kerst is een feest waar ik graag doorheen slaap. Het is geen feest. Het is alleen maar een excuus om ongezond en veel te eten. Familie en vrienden zoeken elkaar op en doen net alsof ze elkaar al in geen honderd jaar gezien hebben. Waarschijnlijk zaten ze vorig weekend nog samen aan de koffie.

Vermoeid stap ik uit bed. Ik schuif mijn gordijn een stukje opzij en bekijk het weer. Er ligt veel sneeuw en het blijft nog wel even sneeuwen ook. Ik laat het gordijn dicht.

Ik draai de douche aan en laat het water warm worden. Ik pak een simpele trui en een sportlegging en leg het op de stoel. Ik kleed me uit en stap onder de inmiddels warme douche. Ik laat de warme stralen mijn lichaam verkennen. Kippenvel van genot ontstaat op mijn huid.

Ik droog me af en doe wat make-up op na dat ik me aangekleed heb. Ik maak een ontbijtje voor mezelf en zet een flinke bak koffie erbij. Ik bekijk mijn telefoon. Lorenzo heeft me een berichtje gestuurd.

Lorenzo

[10:47] Goedemorgen schoonheid <3

Het is een lief berichtje. Gelukkig is ik niet net zoals Lexi en wenst hij me een fijne kerst. Voor hem zal het waarschijnlijk hetzelfde verhaal zijn. Kerst betekent voor hem ook niks. Eigenlijk weet ik verder niks van zijn verhaal af? Waar zouden zijn ouders zijn?

Na mijn ontbijt loop ik mijn balkon op nadat ik mij stevig ingepakt heb. Ik steek een sigaret op en bekijk het sneeuw paradijs wat voor mijn neus ligt. Mijn moeder vond kerst altijd fijn. Ze kookte altijd hetzelfde, maar het was elk jaar lekker. De laatste keer dat ik kerst heb gevierd was de keer dat mijn vader het verpeste. Hij had met de borden en wijnglazen richting mijn moeder gegooid, omdat zijn favoriete sausje anders smaakte dan gewoonlijk. Ik ben blij dat hij gevlucht is. Ik hoop dat hij daar de rest van zijn leven weg rot. Dat heeft hij verdiend.

Mijn sigaret is inmiddels op dus ik ga weer naar binnen toe. Ik wrijf mijn handen tegen elkaar aan om een soort van op te warmen. Ik neem plaats op de bank en scroll door mijn social media heen. Iedereen plaatst foto's van kerst. Ik leg mijn telefoon maar weer weg. Ik wil dat niet zien. Ik start netflix op en kijk of er nog wat op staat wat leuk is. Uit eindelijk besluit ik om een film op te zetten die over de oorlog gaat, maar mijn focus heeft hij niet.

Er wordt aangebeld bij de deur onder in het gebouw. Verbaasd bekijk ik het. Via de camera kan ik zien wie er staat. Daar staat Lorenzo. Wat komt hij nou doen? Ik doe de deur open en wacht totdat Lorenzo bij mijn voordeur staat. Dan open ik mijn voordeur. 'Hey.' Begroet hij me en geeft me een kus op mijn wang. 'Hey.' Begroet ik een beetje verbaasd terug. 'Wat kom je doen? Hadden we afgesproken?' Vraag ik. Hij glimlacht. 'Nee, ik heb mezelf uitgenodigd om samen met jou iets van kerst te maken.' Het is een lief gebaar. Hij dacht dus aan mij. Het is nog steeds wennen. Moet ik hem nu een knuffel geven? Hoe gek het ook voelt, ik doe het toch. 'Krijg ik nu zomaar een knuffel van je? Uit het niets?' Meteen wil ik terug deinzen. Laat ook maar weer. Meteen trekt hij me terug en slaat zijn armen om me heen. Hij begint te lachen. Hij heeft echt een mooie lach. 'Kom hier, gek.' Een kleine glimlach vormt zich op mijn lippen. Het is bijzonder dat hij me heeft veranderd. Ik wist zeker dat ik nooit verliefd zou worden, laat staan dat ik ooit gevoelens zou krijgen voor wie of wat dan ook. De afgelopen weken zijn lang geweest, maar zeker de moeite waard.

Hij legt één hand op mijn wang en met de andere trekt hij mij dichter tegen hem aan. Hij geeft me een lange kus. Zijn lippen zijn zo vol en zacht, ik geniet van elke kus. 'Wat kijk je?' Vraagt hij doelend op de tv. Ik haal mijn schouders op. 'Een één of andere film over de oorlog.'

'Mag ik mee kijken?' Hij loopt alvast naar de bank, maar ik houd hem tegen. 'Eigenlijk zit ik al de hele week met iets in mijn hoofd.' Verward kijkt hij me aan. 'Met wat?' Ik slik hoorbaar en voel dat ik er moeite mee heb om het te zeggen. 'Ik wil naar het graf van mijn moeder.' Ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Mijn benen staan gespannen aan de grond gepind. Ik ben nog nooit bij haar graf geweest. Ik heb haar begrafenis ook gemist. Ik kon het niet. Ik kan het nog steeds niet, niet alleen tenminste. Lorenzo slikt. 'Je wil met mij? Je wil dat ik mee ga?' Lorenzo beseft zich maar al te goed wat voor een betekenis dit moment heeft. Dit is speciaal. 'Tuurlijk, schat.' Hij noemt me schat. Het klinkt zo, serieus. Alsof we al officieel zijn.

Ik pak zijn hand en knik lichtjes met mijn hoofd. 'Zullen we gaan?' Vraag ik. Hij knikt. We lopen het gebouw uit. Het is stil tijdens onze rit naar de begraafplaats. Er gaat van alles door mij heen. Voornamelijk flashbacks van vroeger. Mijn blije moeder, stukje bij stukje afgetakeld door mijn vader. Ik voel hoe Lorenzo's hand mijn bovenbeen vindt. Ik schrik er kort van, maar glimlach dankbaar. Hij wrijft met zijn duim over mijn been heen om me te kalmeren. De rest van de autorit blijft zijn hand, gelukkig, op mijn been.

Lorenzo parkeert de auto. In tegenstelling tot mij stapt hij uit. Ik staar levenloos voor me uit. Wat doe ik hier? Lorenzo opent mijn portier. 'Doe hem dicht.' Eis ik. Vragend kijkt hij me aan. 'Ik wil niet.' Trek ik me terug. Afwachtend blijft Lorenzo staan. Hij sluit mijn portier niet. Hij steekt zijn hand uit. 'Je bent niet alleen meer, Roos.' Het kalmeert. Alle stress die ik een paar tellen geleden nog had, is verdwenen. Ik zucht diep. Ik pak zijn hand en stap uit. Hij sluit de portier. Hij laat mijn hand niet los. In een langzaam tempo lopen we naar mijn moeders graf.

Ik sta stil voor het graf en ook Lorenzo stopt met lopen. Ik bekijk de steen. Hij lijkt nog zo nieuw alsof het allemaal gisteren gebeurd is.

'Geliefde moeder en echtgenoot, we hopen dat je de rust vindt die je verdient. Je bent de mooiste ster'

Voel woede lees ik de tekst overnieuw. Geliefde echtgenoot? Wie heeft deze tekst verzonnen? Ze is absoluut de mooiste ster. Ze heeft ook de rust gevonden die ze verdiende. Natuurlijk heeft ze dat. Met mijn vader in haar leven zou ze nooit een moment rust hebben.

Voor het eerst in een hele lang tijd voel ik mijn wang nat worden. Ik laat hem gaan. Het is logisch. Het is mijn moeder. De vrouw die alles voor mij betekende in mijn leven. Ze was mijn voorbeeld, mijn steen, mijn schouder. Als ik terug denk aan wie ik vroeger was, ben ik zo veranderd door alles. Wat was ik ontzettend kwetsbaar.

Lorenzo heeft mijn traan ook opgemerkt. Hij zegt er gelukkig niks over. Hij slaat zijn arm om mij heen en trekt me dicht tegen hem aan. Hij drukt me een kus op mijn voorhoofd. 'Zullen we gaan?' Vraag ik zacht. Hij knikt en pakt mijn hand weer vast. Ik houd hem stevig vast. 'Ik ben trots op je.' Fluistert hij. Ik glimlach en zo lopen we naar zijn auto.

Bij mij thuis aangekomen nemen we plaats op de bank. 'Zullen we die gekke film van je nog afkijken?' Vraagt hij om de sfeer weer wat terug te brengen. Ik lach 'alsjeblieft niet.' Hij scrolt wat door netflix en blijft hangen bij fifty shades of Grey. Hij kijkt me aan met een grijns. Ik geef hem een duwtje. Hij lacht en scrolt door. Uiteindelijk zetten we een film op, maar we kijken niet.

'Lorenzo?' Hij kijkt me aan. 'Waar zijn jouw ouders?' Durf ik te vragen. Hij zucht diep. 'Mijn vader was mijn voorbeeld, net zoals jouw moeder de jouwe was. Hij ging vreemd, verliet ons voor een jongere vrouw. Die vrouw vroeg van hem of hij al het contact wilde verbreken met ons en zonder enkele twijfel deed hij dat. Het brak mij. Toen dit net gebeurd was, flikte mijn ex die stunt met de verkrachting. Toen ging alles mis, ik was het helemaal kwijt. Vanaf dat moment kwam de drugs in mijn leven. De vrouwen, de vrijheid die ik meende te hebben. Mijn moeder kon mij zo niet zien, maar ik kon niet meer terug want ik was al te ver weg. Ze heeft me uit huis gezet en wilde niks meer met me te maken hebben. Tot op de dag van vandaag.' Zijn verhaal is heftig. Misschien zelfs heftiger dan het mijne. Van binnen is hij net als mij: puur. Nu zijn we puur verpest.

'Ik zal je nooit verlaten.' Floept er bij mij uit. Ik schrik van mezelf, maar ik besef me al te goed dat ik het meen. 'Hoe weet je dat nu al?' Vraagt hij me. Het was een vraag die ik al verwachtte, omdat ik hem zelf ook zou stellen. 'Omdat ik je nu al lang genoeg ken en je hebt me al vaak genoeg in de zeik genomen en toch zit ik hier.' Hij trekt mij in zijn armen. 'Ik zal jou nooit meer wat aan doen.'

'Dat zou je ook niet moeten proberen.' Lach ik.

We zijn dan misschien nog niet officieel, ik weet wel dat ik gelukkig ben. Met hem. Ik weet dat hij mij een softie maakt, maar ik hem net zo goed. De buitenwereld weet daar niks van en dat blijft ook zo. Wie wij zijn tegen de rest zal gewoon zo zijn als altijd. Maar bij hem? Wie ben ik bij hem?