Hetzelfde

25. Ontkennen heeft geen zin meer

Rosa

Ik word wakker na een nacht vol nachtmerries. Het heeft meer impact op me gehad dan dat ik verwacht had. Ik sla het deken van me af en bekijk mijn blauw-gele benen. Voorzichtig raak ik ze aan. Het doet niet eens pijn meer. Het is zo mishandeld dat ik er geen gevoel in heb. Voorzichtig sta ik op. Lopen gaat stijf, maar het gaat. Ik loop mijn woonkamer binnen en zie Lexi op de bank liggen. Ze slaapt nog. Ik bekijk de klok. Het is nog behoorlijk vroeg, maar slapen zit er voor mij niet meer in. Ik ga naar school. Ik laat me niet kennen.

'Hey, jij bent er vroeg bij.' Kreunt Lexi. Ik knik en zeg goedemorgen. 'We moeten naar school.' Lexi krijgt stuiterballen als ogen. 'Je gaat absoluut niet naar school. Kijk hoe je eruit ziet.' Ik lach zachtjes. 'Stoer toch? Kan ik nog meer brugpiepers bang maken.' Ik sjok naar mijn balkon en steek een sigaret op. 'Je gaat niet Roos, neem wat rust.' Ik schud met mijn hoofd. 'Nee, ik ga naar school. Als ik me thuis opsluit word ik alleen maar ongelukkig. Daarnaast laat ik me niet kennen. Het gaat echt prima, ik ben geen zwakkeling.' Ik blaas de rook uit. Lexi zucht en weet dondersgoed dat ze niet tegen me in hoeft te gaan, want het zal geen zin hebben. 'Ga douchen, we vertrekken met een halfuur.' Ze loopt weer naar binnen. Ik rook mijn sigaret op en loop naar binnen.

Zodra ik onder de douche stap dwalen mijn gedachtes af. Lorenzo is ergens wel een lieve jongen. Hij staat altijd voor me klaar als ik in de problemen zit, altijd helpt hij me. Het is zo apart. We zijn toch niks meer dan fuckbuddies?  Zelfs dat zijn we niet meer? Toch laat hij mij aan hem denken. Het kan niet zo zijn dat onze band alleen bestaat uit seks. Ook elke keer doet het wat met me als hij weer met Adora zit, maar dat zal waarschijnlijk liggen aan het feit dat ik haar niet mag. Ik haat haar. Toch heeft hij mij er elke keer mee te pakken. Ik begin diep te zuchten. Wat is dit? Wat doet hij met mij? Wat zou ik doen als er eens iets met hem gebeurt? Allemaal vragen. Ik moet antwoorden, niet alleen van hem maar ook van mezelf. Want ik weet niet wat het is, maar het voelt onbekend. Ik houd niet van onbekende gevoelens. Ik houd überhaupt niet van gevoelens. Misschien is dat het wel, misschien heeft Lexi toch wel gelijk. Maar dat kan helemaal niet? Je wordt niet verliefd op iemand die je helemaal niet kent. Ik ken Lorenzo ook helemaal niet. Ik ken alleen zijn kant in bed en zijn arrogante en valse kant. Daar valt niemand voor. Ook al ben ik zelf ook vals en arrogant. Soort zoekt soort zegt Lexi dan wel eens. Maar hij en ik lijken niks op elkaar, dus dat kan niet. We zijn allesbehalve hetzelfde. Snel zet ik de douche uit.

'Klaar om te gaan?' Vraag ik aan Lexi. Ze grist haar sleutels van tafel en knikt. Ik trek de deur achter ons dicht en volg Lexi naar beneden. 'Weet je het zeker Roos?' Vraagt Lexi. Ik zucht. 'Ja, start de auto nou maar.' Ze haalt haar wenkbrauwen op en rijdt dan van de oprit van het appartementencomplex af. Langzaam dwalen mijn gedachten weer af naar hem. Wat moet ik vandaag tegen hem zeggen en hoe moet ik me gedragen? Is er iets veranderd, want zo voelt het wel. Zou hij vragen hoe het met me gaat?

'Rosa!' Ik kijk op. We zijn op school. Hoe dan? Beschaamd stap ik uit de auto. Meteen valt de auto van Lorenzo mij op. Ik richt mijn ogen op het rokerspleintje. Mijn ogen wijden open als ik hem zie staan. 'Roos? Ga je mee?' Ik schrik en loop stil met haar mee. 'Ik wist dat je thuis moest blijven, je bent er helemaal niet bij!' Vloekt Lexi. 'Lex, kappen. Het gaat prima.' Ze zucht. Lorenzo's ogen vallen op ons en op een agressieve manier gooit hij zijn sigaret op de grond. Hij loopt op ons af en stopt vlak voor ons en we kunnen geen stap meer zetten. 'Wat doe jij op school?' Vraagt hij op een boze toon aan mij. 'Omdat het nog geen weekend is.' Zeg ik kalm. 'Lexi, kun je ons even laten?' Lexi zwijgt en loopt door. Eén vraag is in ieder geval beantwoord: hij gaat niet vragen hoe het met mij gaat.

'Heb jij een doodwens?' Ik lach schamper. 'Wat is dat voor onzin?' Ongeloofwaardig haalt hij een hand door zijn haar. 'Die jongens lopen nog rond, dat weet je?' Ik rol met mijn ogen. Moet dit gesprek echt nu? 'En ze hebben wat ze willen.' Probeer ik hem duidelijk te maken. Het valt even stil, maar toch weet hij terug te komen. 'Oh, dus dat betekent dat je in één keer veilig bent? Ik dacht dat jij niet naïef was.' Nu word ik geïrriteerd. Naïef? Wat heeft naïef zijn hier mee te maken? Ik ben niet naïef. 'Rot op Lorenzo. Wat maakt jou het ook uit als mij iets overkomt? Je hoeft mij niet te beschermen.' Ergens weet ik niet of ik dit meen, maar ik ben boos en ik wil dat hij dat voelt. 'En toch moet ik je elke keer weer redden uit de shit.' De bel klinkt op de achtergrond. 'En ik heb nooit gevraagd om jou hulp, dat doe je elke keer zelf.' Ik bots tegen zijn schouder aan en loop geïrriteerd naar de les.