Hetzelfde

6. Een spel

Rosa

Het is weer maandag en ik hoef niet meer met Lexi mee te rijden. Ik heb gister mijn scooterrijbewijs weer opgehaald bij het bureau.

Met moeite open ik mijn ogen. Ik voel stevige bonken in mijn achterhoofd. Het was misschien toch niet zo'n slim idee om gisteravond nog eens naar de club te gaan. Ach ja, ik moest wel. Dat feest van vrijdag stelde niks voor. Dat moest ik even rechtzetten met een wél geslaagde avond. Dit had ik ook zaterdagavond kunnen doen, maar toen had ik het druk met Brian of Bram, geen idee meer hoe hij heet. Ik neem een vlugge douche, want mijn haar stinkt naar rook en bier van gisteravond en dat is echt een geur om van te kotsen. Terwijl ik onder de douche sta, ben ik me aan het bedenken dat ik ook gewoon thuis kan blijven om uit te kateren. Ik draai de douche weer uit en droog me af. Ik ga wel gewoon naar school. Ik ben nu toch al wakker. Ik rek me nog eens goed uit en smeer dan wat make-up op mijn gezicht zodat ik vandaag nog geaccepteerd word door de wereld.

Ik spring op mijn scooter. Ik zet snel mijn zonnebril op en rijd dan weg. Het voelt heerlijk om weer op mijn scooter te rijden. Ik heb het gemist, ook al was het maar voor een week. Ik rijd iets harder dan normaal. Je zou zeggen dat ik nu wel geleerd heb, maar ik wil natuurlijk niet te laat op school komen. Ik parkeer mijn scooter bij de andere scooters. Zodra ik de school binnen stap zijn alle blikken op mij gericht. De ene kijkt beangstigd, zoals altijd, en de ander kijkt me vragend aan, als ik het goed omschrijf. Iets klopt hier niet. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en bestudeer iedereen goed. Iedereen kijkt, zoals ik gewend ben, meteen weg. Dan zie ik Lexi bij de kluisjes. Snel loop ik op haar af. Om me heen hoor ik geroezemoes. Ik trek Lexi aan haar arm naar achter. Geschrokken kijkt ze me aan, maar al snel kijkt ze weer neutraal. 'Wat is er aan de hand?' Vraag ik dan. Ze kijkt alle kanten op en begint haar handen nutteloos in de lucht te gooien. 'Niks? Pff, het is weer maandag he.' Geïrriteerd kijk ik haar aan. 'Jij kan echt niet liegen, Lex.' Ze knikt teleurstellend en kijkt naar beneden. 'Iedereen heeft het over jouw zoen met Lorenzo.' Ik rol met mijn ogen. 'Waarom?' Ze haalt haar schouders op. 'Iedereen vindt het gewoon sensationeel.' Ik schud afkeurend met mijn hoofd en zucht diep. Nu krijgen we dit gezeur. Nieuwe week, nieuw gezeur. 'Het was voor een spel.' Ze haalt nogmaals haar schouders op en dan lopen we naar de eerste les, wiskunde.

Lorenzo zit al in het lokaal. Grijnzend kijkt hij mij aan. Oh nee, ik had nooit mee moeten doen met dat stomme spel. 'Lexi, dit is allemaal jouw schuld.' Fluister ik. Verbaasd kijkt ze mij aan. 'Hoe kan dit nou mijn schuld zijn? Jij steekt je tong in zijn mond, niet ik!' Ik rol met mijn ogen. Wat een benoeming voor zoenen. 'Ik moest van jou meedoen met dat kinderachtige spel.' Ze slaat geïrriteerd haar boek open en reageert verder niet. Ik zucht en ga onderuitgezakt op mijn stoel zitten.

De bel galmt door het lokaal en vrijwel iedereen is meteen weg. Ik sjok als laatste het lokaal uit. Lexi is al snel weggegaan. Ze is nu de rest van de dag geïrriteerd aan mij, maar het maakt toch niet uit. Ze heeft verder geen vrienden dus ze komt zo wel weer bij mij. Lorenzo is ook één van de laatste die het lokaal uit loopt. Opeens word ik vol tegen de muur geduwd en Lorenzo staat volledig in mijn comfortzone.

'Wat moet je.' Sis ik zacht, maar dreigend. Hij grijnst enkel. Ik probeer me los te wurmen, maar hij is sterker. Hoe is dat mogelijk? 'Heb je het al gehoord? Wij zorgen voor sensatie.' Hij bijt kort op zijn lip. Gadver. 'Ja, we kunnen ook voor sensatie zorgen als we elkaar een klap geven. Zal ik beginnen?' Hij grijnst. 'Grappig.' Ik lach kort en sarcastisch terug. 'We zouden meer moeten' ik weet mijn hand op zijn mond te plaatsen. 'Waag het niet om te zeggen.' Dreigend kijk ik hem aan. Ik haal mijn hand weer weg. Rustig komt hij dichter bij mijn oor. 'Zoenen.' Fluistert hij dan. Dan duw ik hem vol van me af, het lukt. 'Lorenzo, dat is officieel het smerigste wat ik ooit gehoord heb.' Hij begint hard te lachen. Verbaasd kijk ik hem aan. Ik bedoelde het niet als een grap.