Hetzelfde

4. Nablijven

Rosa

Dag twee zit erop, voor de meeste scholieren dan. Je hebt altijd nog de nablijvers. Ook al is het pas dag twee, er zullen altijd nablijvers zijn. Gek genoeg ben ik er vaak één van. Ook vandaag ben ik van de partij. Samen met mijn nieuwe vriend, Lorenzo Scholten. Ik heb een hekel aan die egoïstische jongen.

Ik neem plaats aan een tafeltje achter in het lokaal. Lorenzo neemt ook plaats achterin. Er staat één tafeltje tussen ons in. Ik gun hem geen blik, geen woord en geen energie. 'Goed jongens, ik wil niet eens weten hoe jullie het voor elkaar hebben gekregen om nu al na te moeten blijven. Ik heb bij deze ook automatisch een hekel aan jullie, omdat ik nu ook later naar huis moet. Oké, de deur gaat op slot en ik zie jullie over een uur weer. Ik hoef jullie niet te vertellen dat jullie moeten gaan schrijven, want we weten alle drie dat jullie dat toch niet gaan doen.' Verteld meneer Kranenburg ongeïnteresseerd. Hij is een gevoelloos persoon. Hij doet deze baan alleen, omdat hij toch iets moet doen. Hij heeft een hekel aan kinderen. Ik heb vorig jaar veel tijd met hem doorgebracht in dit lokaal en dat hij mij haatte was al algemeen bekend.

De deur wordt op slot gedraaid en het uur gaat bij deze in. Genietend van mijn rust staar ik vooruit. Onze telefoons zijn uiteraard ook ingenomen. Met mijn telefoon zou dit uur sneller gaan. Dan zou ik op zijn minst nog even kunnen netflixen.

Kort kijk ik opzij. Lorenzo zit onderuitgezakt op zijn stoel. 'Bevalt het uitzicht?' Meteen rol ik met mijn ogen en kijk ik weer recht voor me. Ik hoor hem schamper lachen. Hij staat op van zijn stoel en begint te ijsberen door het lokaal.

'Rosa van Vliet. Je naam klinkt zoeter dan dat je bent, heb ik gelijk?' Helaas. Meneer egoïst heeft niet geluisterd naar mijn eisen. Ik negeer hem vol op. Ik heb geen rede om te antwoorden. Ik bekijk mijn nagels. Ik mocht ze wel weer eens knippen voordat ze te lang zijn. 'Of misschien ben je wel gewoon een zoete meid, maar zit je achter een masker.' Kan hij niet gewoon zijn mond houden? Ik was toch vrij duidelijk? Hij hoeft niet te verwachten dat ik ga antwoorden, want dat ga ik echt niet doen.

'Ik snap wel dat je achter je masker zit. Het is ook heel wat. Je moeder maakt haarzelf van kant, want de stakker kon het niet meer aan. De fles had gewonnen, toch? Of waren het de pillen?' Van binnen schrik ik. Van buiten blijf ik kalm. Ik kijk hem aan, maar ik zal geen antwoorden geven. Hoe weet hij dit?

'Dan heb je je vader nog die jou en je broer niet aankon. Hij piepte er gewoon tussen uit.' Hij ijsbeert mijn kant op. Alsof hij het echt met mij te doen heeft praat hij door. 'Maar goed, jouw broer was geen haar beter. Hoe lang moet hij nog zitten?' Hij staat voor mij. Zijn handen staan op mijn tafel en hij leunt naar voren. 'Hoe lang moet je zitten voor drugshandel?' Met een vermaakte grijns kijkt hij me aan. Kort kijk ik naar beneden. Mijn broer, voor zover ik het een broer kan noemen.

Hoe weet hij dit? Degene die hem dit verteld heeft mag gaan genieten van zijn of haar laatste dag op deze wereld. Familie is een zwakke schakel. Dit is zijn tweede dag hier en hij denkt de leider te zijn. Hoe zielig kan je zijn. 'Je zal je wel eenzaam voelen.' Ik zucht. Ik ben er klaar mee.

'Lorenzo, wat probeer je nou eigenlijk?' Ik sta op van mijn stoel en ga net zo staan als hoe hij staat. Onze gezichten staan eigenlijk iets te dicht bij elkaar. Niet op een intieme manier, maar een intimiderende. 'Want als je het nog niet door had, het werkt niet.' Geïrriteerd gaat hij weer recht staan. Ik volg zijn voorbeeld en sla mijn armen over elkaar heen. 'Denk je nou echt dat je de eerste bent die het op deze manier geprobeerd heeft?' Ik lach schamper. 'Schattig.'

Ik ga weer zitten en richt mijn aandacht op mijn nagels. Hij pakt een stoel van de tafel voor mij en gaat zitten. Intimiderend kijkt hij me aan, maar het heeft geen effect. 'Het was een jongen.' Ik kijk hem vragend aan. 'Sorry, wat?' Hij begint te lachen. 'Je hoorde me wel.' Dit gaat nog een lang uur worden.