Hetzelfde

10. Oprechte woede

Rosa

Voor het eerst sta ik vrolijk op. Vandaag is de dag dat ik Lorenzo terug zal pakken. Hij zal leren van zijn streek. Na een uurtje in de badkamer te hebben gestaan, loop ik door naar de keuken en maak ontbijt voor mezelf. Ik neem mijn ontbijt mee naar mijn balkon waar ik plaats neem en een sigaret opsteek.

Mijn gedachtes dwalen af naar Lorenzo. Nu pas besef ik me dat hij iemand verkracht heeft. Dat is best wel heftig. Dat meisje is gewoon meteen verhuisd. Ik had niet gedacht dat hij zo'n type was. Ik vraag me af hoelang hij daarvoor heeft vastgezeten. Niet zo heel lang lijkt mij aangezien het feit dat hij nog maar achttien is. Hij heeft al best heftige dingen gedaan. Wat ik uitspook is eerder kattenkwaad. Hij zet daar nog een stapje bovenop. Ik snap nu waarom mensen vrezen voor hem. Al doe ik dat zelf niet. Ik wil hem prikkelen. En dat gaat vandaag gebeuren. Ik bedoel, hij is vast niet trots op zijn verleden.

Door mijn gedachtes ben ik volledig de tijd vergeten. Ik had al op mijn scooter moeten zitten richting school. Snel raap ik mijn tas bij elkaar en trek mijn jas aan. Zoals gewoonlijk rijd ik sneller dan dat mag. Ik parkeer mijn scooter en zie dat ik maar drie minuutjes te laat ben. Het kan altijd erger.

De gangen van de school zijn al leeg wat betekent dat iedereen al naar het juiste lokaal is gegaan. Ik loop snel de trap op en betreed dan ook het juiste lokaal. Alle blikken zijn weer op mij gericht. Lorenzo zit gelukkig ook in het lokaal wat betekent dat hij er dus is vandaag. Grijnzend loop ik naar de stoel naast Lexi en neem plaats. 'Wat ben jij vrolijk?' Valt Lexi meteen op. Ik begin breder te grijnzen. 'Ik ben ook vrolijk.' Vragend kijkt Lexi me aan. 'Wat heeft Brent gevonden over Lorenzo?' Snel kijkt ze naar Lorenzo om te kijken of hij gehoord heeft dat zij zijn naam zei. 'Laten we het spannend houden tot de pauze, Lex.' Zuchtend kijkt ze weer naar de leraar. Lachend schud ik met mijn hoofd.

De pauze is aangebroken en ik kan niet langer meer wachten. Als één van de laatste kom ik de kantine binnen lopen. Ik scan snel wie er allemaal zijn. Bijna iedereen zit er inclusief Lorenzo. Mijn bekende grijns verschijnt weer op mijn gezicht.

Ik weet dat het een beetje kinderachtig is om op tafel te staan, maar iedereen moet het weten. Zodra ik weer op de middelste tafel van de kantine sta, heb ik meteen alle aandacht. Lorenzo eet rustig door en heeft het niet echt door. Ik schraap luid met mijn keel. Niet-wetend kijkt hij achter zich. Dan heeft hij iets meer interesse. 'Ik heb even een korte mededeling voor al deze naïeve meiden in de kantine.' Verbaasd kijkt Lorenzo om zich heen. Dan wijs ik naar hem wat hem nog verbaasder laat kijken. 'Die superleuke jongen daar is geen optie meer als bedpartner.' Alle meisjes beginnen met elkaar te fluisteren. Lorenzo staat geïrriteerd op. Voordat hij zijn mond open kan trekken, ga ik door. 'Want wisten jullie eigenlijk wel van zijn verleden af?' Op dit moment beseft Lorenzo zich waar ik mee bezig ben. In grote stappen komt hij op me af. 'Ja, hij heeft ooit een meisje verkracht en dat meisje is echt meteen verhuisd naar een andere stad. Besef alsjeblieft wat deze jongen jou kan aan doen!' Roep ik op een hardere toon wanneer ik doorkrijg dat Lorenzo erg dichtbij komt. De kantine wordt gevuld met geroesemoes en gefluister. Sommige meisjes moeten zelfs huilen. Dat zijn de meisjes die hij waarschijnlijk al in zijn bed heeft gehad.

'Vies kutwijf, kom nu van die tafel af!' Roept Lorenzo woest. Met een vermaakte grijns kom ik rustig van de tafel af. Meteen grijpt hij me bij de kraag van mijn shirt. 'Je hebt geen idee waar je het over hebt.' Sist hij. Zijn ogen spuwen vuur. 'Blijf met je gore tengels van me af.' Ik sla zijn handen weg. Meteen komt hij dreigend dichtbij staan. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien als nu. 'Je had dit niet moeten doen, van Vliet.' Zijn stem klinkt kil.

Het is oprechte woede.

Hij geeft me een harde duw waardoor ik met mijn rug tegen de tafel beland. Een kleine pijn trekt door mijn rug en verdwijnt snel weer. 'Je bent nog lang niet van mij af, Rosa.' Ook ik word nu boos. Ik geef hem een harde duw terug. 'Dan had je maar niet dat arme meisje moeten verkrachten of iemand mishandelen en hoe zit het met je criminele vader?' Gooi ik er een schepje bovenop. 'Houd je bek!' Schreeuwt hij door de kantine. Hij geeft me een harde duw weer terug. Het is helaas wel duidelijk wie er sterker is. Dat is hij. Hij houdt zijn arm tegen mijn keel. Ik sta achterovergebogen door die stomme tafel. Zijn ogen spuwen meer vuur dan dat ze al deden. Hij is echt boos. Ik heb mijn doel bereikt.