(Unicode)
ဂျုံးဂုက သူ့လက်ကိုဆွဲကာပင် အိမ်ထဲသို့ ရဲရဲ
တင်းတင်းခေါ်သွားခဲ့သည်။
" မေမေရေ "
" သြော် သားလေး ...
လာလေ သူငယ်ချင်းရောက်လာတာလား ? "
ထိုအခါ ဂျုံးဂုက သူ့နားရွက်ဖျားကို
ထိတော့မတတ် တိုးတိုးကပ်ပြောလာသော
စကားတစ်ခွန်း ....
" သူငယ်ချင်းလို့ပြောလိုက်ရမလား ?
ကျွန်တော့်ကောင်လေးလို့ပြောလိုက်ရမလား ? "
ထယ်ယောင်းမှာ ဂျုံးဂုကိုထိတ်လန့်တကြား
မော့ကြည့်မိတော့၏။ ထို့နောက် ထစ်အနေသော
အသံတုန်တုန်လေးဖြင့် ၊
" သူ သူ ငယ်ချင်းပဲ "
ဂျုံးဂုက "အိုခေ"ဟူသော မျက်နှာပေးဖြင့်
မျက်ခုံးကိုအသာပင့်တင်ရင်း အသိအမှတ်
ပြုလိုက်သည်။
" ဟုတ်မေမေ ...အခုတော့ သူငယ်ချင်းပဲ "
ဘာစကားကြီးလည်း ဒါက...
အနှောင့်အသွားမလွတ်ချက်က ...
ဒီကောင် ဖျားနေတာရော ဟုတ်ရဲ့လား ....
ဂျုံးဂု၏အမေကတော့ သူ့သားစကားကို
နားလည်ဖို့ ကြိုးစားနေရှာသည်ထင်။
မျက်မှန်တွေပင် ပင့်တင်လိုက်သေး။
" မေမေ သား ဖျားနေတာသိလား "
သူ့အမေခါးကို စွေ့ခနဲဖက်ရင်း ခေါင်းတိုးဝှေ့ကာ
ချွဲနေသူက သူ့ရုံးခန်းတံခါးကိုမီးသတ်ဆေးဗူးနဲ့
ရိုက်ဖျက်စီးသွားတဲ့ ဂျွန်ဂျုံးဂုမှ ဟုတ်ပါလေစ။
ဂျုံးဂု၏လက်မောင်းတွေက သူ့နှစ်ဆနီးပါးမက။
သေးသွယ်သော မိမိ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း
ဂျုံးဂုနှင့်ယှဉ်လိုက်ပါက အတော့်ကိုကွာသည်။
ထိုမျှလောက်အထိ ယောကျာ်းပီသသောလူက
ယခုတော့ဖြင့် အမေ့ဘေးနားကပ်ချွဲနေသတဲ့လား ။
ထယ်ယောင်းမယုံချင်။ မိမိမှာ လူကသာပိစိ။
စကားပြောလျှင်ထထိုးချင်စရာ။ ချွဲနွဲ့ပါကလည်း
အတောင့်လိုက်ကြီးနဲ့ မပြေမပြစ် ။ ထို့ကြောင့်
သူများချစ်အောင်နေခြင်းထက် ကိုယ့်ပုံစံနဲ့
အံဝင်ဂွင်ကျဖြစ်မယ့်အခြေအနေတစ်ခုမှာပဲ
်ထယ်ယောင်း စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့နေပါသည်။
![OUR UTOPIA [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/162721673-64-k862296.jpg)