(Unicode)
" လူနာကသွေးထွက်လွန်နေတယ် "
" မြန်မြန်"
" လမ်းဖယ်ပေးကြပါ ကျေးဇူးပြုပြီး "
အသံတွေက ဂျုံးဂုနားထဲမှာ ဝေးသွားလိုက်
နီးလာလိုက်နဲ့ ။
ခွေကျတော့မတတ်ခြေထောက်တွေက
ယိုင်နဲ့လျက်ရှိပြီး ခပ်ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့
လက်ကလေးကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရချိန်မှာ
ဂျုံးဂုတစ်ကိုယ်လုံး ဆေးရုံကြမ်းပြင်ပေါ်
အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ကျသွားခဲ့သည် ။
" ဘာမှဖြစ်လောက်မှာမဟုတ်ပါဘူး ဂျုံးဂုရာ "
" ထယ်ယောင်းက ငါတို့ထင်ထားတာထက်
သတ္တိရှိလို့ စိတ်မပူနဲ့နော် ယုံကြည်ကြရအောင်
ထယ်ယောင်းကိုပဲ "
နှစ်သိမ့်စကားတွေ ဂျုံးဂုနားထဲမဝင် ။
ဗလောင်ဆူနေတဲ့ရင်တွေနဲ့သာ သူ
အသက်ငင်နေမိသည် ။
ဘာလို့များ အစ်ကို့တစ်ယောက်တည်းကို
ထားပစ်ခဲ့ဖို့ သူစိတ်ကူးမိရတာပါလိမ့် ?
ဘာလို့များ အထပ်ထပ်အခါခါခေါ်ဆိုခဲ့တဲ့
ဖုန်းcallလေးကို သတိမမူမိရတာပါလိမ့်?
ဘာလို့များ ဒီနာကျင်စရာဝေဒနာတွေနဲ့ပဲ
အစ်ကို့ကို ဒုက္ခပေးမိရတာပါလိမ့် ?
နံရံကိုလက်သီးနဲ့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရထုမိတော့
ယွန်းဂီရော ဂျီမင်ရောက သူ့လက်အား
ဆွဲ၍တားသည် ။
" ဂျုံးဂု "
" ကျွန်တော့်ကြောင့် ကျွန်တော့်ကြောင့် "
ကြေကွဲစွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ အက်ရှရှလေသံဖျော့
နဲ့အတူ ဂျုံးဂုပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေပြိုကျလာတယ်။
"အစ်ကို မရှိလို့မဖြစ်ဘူးဗျ ကျွန်တော် "
" သိတယ် ငါတို့သိတယ် အခုကလည်း
မိုးရေထဲမှာ အချိန်ကြာသွားလို့ သွေးထွက်လွန် "
ဂျုံးဂုသည် နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ယွန်းဂီအား
တွေတွေကြီးကြည့်ကာ ခေါင်းကိုလေးလေးပင်ပင်
ငြိမ့်ပြလာသည် ။ တကယ့်ကို နောင်တများ
မချိမဆန့်ပြည့်နှက်နေတဲ့ ဂျုံးဂုအကြည့်တွေ ။
" ကျွန်တော် ထား ခဲ့ မိ လို့ လေ.... "
" မဟုတ်ဘူး ဂျုံးဂု ငါပြောတာကအဲ့ဒီသဘော "
![OUR UTOPIA [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/162721673-64-k862296.jpg)