OUR UTOPIA [Completed]

OUR UTOPIA - 15

(Unicode)

ထယ်ယောင်း၏အမေမှာ သူ့သားကြုံခဲ့ရသော
အန္တရာယ်ကိုကြားတော့ မျက်ရည်တစမ်းစမ်းနဲ့။
ဆေးရုံဆင်းဆင်းချင်းမှာပဲ အဘိုးအဘွားတွေ
ရှိရာနယ်မြို့လေးသို့ အတင်းပို့တော့သည်။
အခုလောလောဆယ်တော့ ထိုတိုက်ခန်းတွင်
နေထိုင်ရန် ဘယ်လိုမှစိတ်မသန့်တော့ ။

တကယ်ဆို ထိုစျေးပေါပေါနဲ့ရသော တိုက်ခန်း
မှာနေဖို့ မိဘနှစ်ပါးလုံးအစတည်းက သဘော
မတူခဲ့ကြချေ ။ မိမိတို့၏အခြေအနေမှာ
ရပ်ကွက်သန့်သန့်တစ်ခုတွင် အိမ်လုံးချင်း
ဆောက်နေဖို့လောက်ကတော့ တတ်နိုင်ပြီးသား။
ဒါကို ထယ်ယောင်းက အပိုကုန်တယ် ဘာညာ
ဟုဆိုကာ ကန့်ကွက်ခဲ့သောကြောင့်သာ
အလျော့ပေးခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည် ။

တက္ကသိုလ်စတက်ကတည်းက ထိုတိုက်ခန်းတွင်
ထယ်ယောင်းနေခဲ့သည်။
မိဘနှစ်ပါးကတော့ နယ်ပြန်ကြသည်သာများ၏။

ထယ်ယောင်းက ရုံးမှာတစ်နေကုန်
ရှိနေတတ်ပြီး ညနေဘက်လောက်မှသာ
ပြန်ရောက်လာတတ်သည်။ ဘာမှမယ်မယ်ရရ
လုပ်စရာမရှိသောကြောင့် တစ်ခုခုလုပ်နေရမှ
ကျေနပ်သော လူကြီးတို့၏ထုံးစံအတိုင်း နယ်နှင့်
သာအံကိုက်လေ၏။ ထယ်ယောင်း၏အဘိုးရော၊
အဘွားရောက တောင်ယာလုပ်ငန်းဖြင့် ယနေ့အထိ
အသက်မွေးနေကြတုန်း ။ ထို့ကြောင့် လုပ်စရာ
များသော နေရာတွင်သာ ပျော်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

ထယ်ယောင်းကို နယ်ပို့ထားစဉ်မှာ ၊
မိဘနှစ်ပါးကတော့ ဒီမှာ အိမ်လုံးချင်းရှာဖို့
စီစဉ်ရဦးမည်။ သူတို့သားကိုတော့
ထိုအကြောင်းပြောမထားမိကြပေ ။
ခေါင်းမာပြီး ထပ်ငြင်းနေစရာမလိုအောင်
အပြတ်လုပ်ဖို့ ခေါင်းချင်းဆိုင်ထားကြ၏။

ထယ်ယောင်းကတော့ အဘိုးအဘွားအိမ်သွားဖို့ကို
မျက်နှာကြီးက ငိုတော့မလိုဖြင့်။ မိန်းမခဏခဏ
ပေးစားတတ်သော ထိုလင်မယားကြောင့်
ထယ်ယောင်းမှာ လွမ်းပါသော်လည်း သိပ်
မသွားရဲ ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ တောဂိုက်နဲ့အန်တီကြီး
တွေကို အိမ်မှာဧည့်ခံရသည်က ငရဲအိုးထဲကျခြင်း
ထက်ပင် အကြောင်းဆိုးလေ၏။

သူတို့မြေးအား မတော်မရာလူနဲ့တစ်ခုခု
ဖြစ်သွားမှာ အလွန်စိုးရိမ်ပုံရရှာသည်။
အခုတော့ အလွန်တရာသင့်တော်သော
ကောင်လေးက ဘေးနားရောက်လာခဲ့ပြီ ။
အချိန်တစ်ခုယူပြီးရင်တော့ ထိုအကြောင်းကို
သတ္တိမွေးပြီးပြောရန် ထယ်ယောင်း စဉ်းစား
ထားပြီးဖြစ်သည် ။ ခွင့်မပြုရင်လည်း
ဂျုံးဂုနောက်ကိုသာ ကောက်ကောက်ပါအောင်
လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ပြီးပြီ ။ ဒီမြေးလေး
တစ်ယောက်တည်းရှိတာ အဆက်ဖြတ်နိုင်ရင်
ဖြတ်ပေါ့ဟူသော ယုံကြည်ချက်တစ်ခွဲသားဖြင့်။