CHALLENGE ME, BABY ❤

Part 100

Αχ-Οχι είναι ήδη στο χειρουργείο, αν μέσα σε μια ώρα δεν μας ενημερώσουν σημαίνει πως όλα πάνε καλά. Επίσης έχει ώρα που ουρλιάζει από τον πόνο. Και δεν μπορώ να την ακούω, στεναχωριέμαι.
Τον αγκαλιάζω ξανά και τον καθησυχάζω.
Μετα από δύο ώρες.

Οι γιατροί μας ενημέρωσαν πως ο μπέμπης είναι υπερβολικα αδύναμος και θα είναι θαύμα αν τα καταφέρει. Επίσης θα βρίσκεται σε θερμοκιτιδα.
Η Εύα είναι καλά άρα απλά περιμένουμε.
Τώρα θα μπω να την δω.

Το κορίτσι μου είναι κουρασμένη και απογοητευμένη ταυτόχρονα.
Αγκαλιαζεται με τον Αχιλλέα και δακρύζουν.
Ε-Να μας ζήσει μωρό μου.
Αχ-Να είναι πάντα καλά και να μεγαλώσει να γίνει άντρακλας. Σαγαπαω μικρή μου.

Αωωω θέλω καιγω.
Πριν προλάβω να χαιρετήσω την Εύα χτυπάει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο Άρης.
Μας χαμογελάει κάνει χειραψία με τον κολλητό του, του εύχεται αγκαλιάζει την Εύα και μετα φιλάει εμένα στο στόμα.
Πηγαίνω και εγώ και αγκαλιάζω την κοπέλα μου .Αυτή κλαίει και μου ψιθύρισε πως φοβάται. Την καθησύχασα και την πήρε ο ύπνος 
Μετά απο λιγο οι νοσοκόμες την εξέτασαν και μας είπαν να πάμε να δούμε τον μπέμπη. Δεν θα μπορούσαμε να τον πλησιάσουμε, από το παράθυρο.
Είναι πανέμορφος με πράσινα ματάκια και δεν μπορώ να καταλάβω από που τα πήρε. Ο Αχιλλέας είναι υπερβολικά χαρούμενος και φαίνεται χαμένος στην όψη του μικρού του γιου. Είναι πολύ όμορφη εικόνα.
Χαϊδεύω το χέρι του Άρη και τον σπρώχνω έτσι ώστε να φύγουμε σιγά σιγά.
-Αχιλλέα μου εμείς φεύγουμε ότι χρειαστείς πάρε με κατευθείαν. Αντε να σας ζήσει και πάλι, να προσέχεις την κολλητή μου.
Λέω και μετά χαιρετάει τον Άρη.

Στο σπίτι .

Κάνουμε μερικές δουλιτσες που δεν είχα προλάβει, τρώμε και μετά πέφτω με τα μούτρα στο διάβασμα.
Ο Άρης γκρινιάζει που δεν του δίνω σημασία , αλλά τι να κάνω. Είναι οι πανελλήνιες στην μέση..

.....
Μετά απο δύο μήνες.

Έδωσα πανελλήνιες και έγραψα πολύ καλά τελικά. Επίσης, είμαι στον μήνα μου και όπου να ειναι θα μπω στο νοσοκομείο για να με ετοιμάσουν. Ο Άρης έχει από το πρωί τρέχει για τα τελευταία πράγματα για το δωμάτιο των παιδιών. Έχουμε πάρει κούνιες, και διάφορα άλλα τέτοια που θα χρειαζόμαστε στην καθημερινότητα μας.
Είναι τόσο αγχωμένος, και εγώ απλά χαλαρώνω βλέποντας νετφλιξ.
Πω χτυπάει το κινητό μου.
-Ναιι;
Ε-Ελα εγώ είμαι.Πως είσαι ;
-Καλα αγάπη μόνο λίγες ενοχλήσεις έχω αλλά είμαι πολύ ήρεμη, Ο Άρης δεν ξερω τι κάνει... Λέω και χαζογελάω
Αυτός βάζει το κεφάλι του στην πόρτα και με κοιτάει με παραπονιάρικο βλέμμα.
-Συνέχισε εσύ αγόρι μου τις δουλειές σου και άσε με να μιλήσω.
Φεύγει.
Ε-Τι ώρα θα πας στο νοσοκομείο;
-Σε δύο ώρες,  στις τέσσερις,μην έρθετε τότε ρε έτσι και αλλιώς μέχρι να ετοιμάσω τα χαρτιά, να με δει ο γιατρός κτλ,  θα πάρει ώρα.
Ε-Θα είμαι ήδη εγώ εκεί γιατί πρεπει να πάω γάλα στην θερμοκιτιδα, για να ταΐσουν τον μπέμπη. Αντε σε κλείνω αγάπη μου, θα τα πούμε μετά.
-Τα λέμε..

...

Α-Αντε ρε μωρό μου πόση ώρα έπρεπε να σε περιμένω πρέπει να φτάσουμε κάποτε και ήδη οι γονείς μας είναι στο νοσοκομείο.
- Γιατί ήρθαν τόσο νωρίς, αφού θα αργήσω να γεννήσω ρε αγάπη μου.
Α-Δεν ξέρω.
Πως νιώθεις;
-Με άγχωσες αλλά καλά, λίγα πονάκια έχω, και ανυπομονώ να δω τα παιδάκια μας.
Αυτός με κοιτάει με λαχτάρα και με φιλάει.
..
Στο νοσοκομείο.

Εγώ τακτοποιήθηκα, και με είδε ο γιατρός και είπε πως σε λιγο θα μπω στο ειδικό δωμάτιο αφού έχω ήδη αρχίσει να έχω διαστολή (δεν ξερω αν λέγεται έτσι) και πονάω αρκετά.
Ο Άρης πανικοβάλλεται και εγώ cringαρω.

Εκείνη την στιγμή με πιάνει ένας δυνατός πόνος και τσιρίζω αφού δεν άντεξα .
Δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου και ο γιατρός λέει στον Άρη να ετοιμαστεί γιατί μπαίνουμε χειρουργείο.

...

Έχω εδώ και δύο ώρες τον γιατρό να μου λέει σπρώξε και σπρώξε, έχω εξαντληθεί, είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα με ανοιχτά τα πόδια και φοράω ένα trash πράγμα νοσοκομειακο και oh God πονάω. Ο Άρης μου σφίγγει το χέρι τόσες ώρες και δεν βγάζει αχνά.
Γ-Σπρωξε μια δυνατή βρε Έμμα μου ,όπου ναναι θα φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο.
-Αααααααααα.
Φωνάζω ενώ σπρώχνω. Πονάω πολύ και ένα κλάμα ακούγεται..
Ο Άρης γουρλώνει τα μάτια και σαν να είναι έτοιμος να λιποθυμήσει.

Vote and comment 🖤