Laurenttius Series #1: Taste of Her Vengeance

Chapter 37: Mess

Ruth

Nang lumabas ako ng banyo at natagpuan ko syang nakatayo sa gilid ng mama. Nakapamaywang ang isang kamay at ang isa ay hawak ang telepono.

"Let's me tomorrow morning... " tila Hindi nya ako napapansin.

"Fuck! Wait okay? I have her now"

"I will.."sabi nya at binaba ang telepono.

Tumikhim ako sa kanyang likod.

"Hey"Bati nya.

"I- wanna go home.." kinagat ko ang pangibabang labi ko.

This is awkward ..

"W-why? I mean...you're still not safe ,Hindi pa ayos ang gulo. Kasalukuyan pa lang iniimbestigahan ng pulis ang aksidente kanina." Palaiwanag nya.

But little did he know na alam ko ang punot dulo ng lahat.

I need to talk to my mom. Kailangan ay ako na ang kumilos dahil kung Hindi mas marami pang buhay ang madadamay and I can afford that to happen.

"Please... I can do it myself, kaya ko na. Nagaalala na rin si Mom, I'm sure of that just let me go" I looked into his eyes.

Ang kaninang nagmamatigas ay napalitan ng napipilitang pag-sangayon.

"Fine..but in one condition. Hayaan mo kong ihatid ka"

I sighed in defeat. Napapagod na din ako.

"Okay.." mabilis syang lumapit sa walk in closet at kumuha ng Jersey short.

"Please wear this "tinanggap ko ang inaabot nyang short.

Sa mismong harap nya na ako nagbihis.

I can see him through my peripheral vision.

Sinamaan ko agad sya ng tingin ng mapagtanto kong sa legs ko sya nakatitig.

"What?!" Manang nyang tanong.

I raised my middle finger.

"So harsh.. " he comment umirap ako at kinuha ang sandals ko na nakalagay sa table sa loob din ng kwarto.

"Tara na!" Mataray kong sambit.

Nauna akong naglakad at nakasunod naman sya sa akin. Hindi ko sinuot ang heels ko kundi binitbit na lang. Gah! Ngayon pa talaga sumakit tong bwiset na paa na to.

Paglabas ko ng kwarto ay doon ko lang napansin na bahay nila Jona to.

Bakit Hindi ko nga napansin kanina nang sinabi ni Fourth?

"Are you really sure you're fine? What if.."I cut him off.

Buti ay Hindi pa nagigising ang mga Tao sa kakulitan nya.

"I am. " sabi ko. Assuring him.

Tumahimik ulit kami, walang ingay sa bahay nila Jona. Maybe because everyone is asleep now.

Nagtataka nga ako bakit dito nya ko dinala sa Hindi naman nya bahay, don't get me wrong. Hindi naman sa gusto kong iuwi nya ko sa bahay nya, I'm just curious. Yun lang!

Sa pagitan ng pagbaba namin ng hagdan ay naalala ko si niel.

Fuck, niel!

"Godness, si Niel?!" Huminto ako at binalingan sya.

"I told you he's fine." Sabi nya lang.
"Dont worry too much.. "

"I need to know his whereabout!"

Umiling sya. "He's probably in his home now. Pinahatid ko sya sa isa sa kaibigan ko "

Mapanuri ko syang tinignan.

"Siguraduhin mo lang ha?!"

Kumunot ang noo nya.

"Why are you worried that much? May gusto ka ba sa lalaking yon!"

Aba! Sya pa talaga ang naiirita ngayon.

"Bakla sya! Dumi ng utak mo!" Ismid ko at tinalikuran sya.

"He's still a 'he'!" Bugnot nya habang sinusundan ako.

Bumuntong hininga ko.

Ibang klase talaga ang pag-iisip nya.

"Malisyoso ka talaga! Bakla sya!" Nakakairita, bakit ko nga ulit kinakausap ang lalaking to?

"Pero Hindi malabong Hindi ka magkagusto sa..."

"Hindi ko sya gusto!" Sigaw ko na nagpatigil sa kanya.

Parang baliw syang ngumisi sa akin.

"Okay" sabi nya at sisipolsipol na naunang lumabas ng bahay.

Napairap ako sa hangin.

Madami pa akong kailangang ayusin.

Nang lalabas na kami sa pinto at akmang tatapak sa sementadong daan ay binuhat nya ako.

"Ano ba?!" Tili ko sa pagkabigla.

Nakabridal style ang pagbuhat nya.

Lumayo ako nang konti sa pagkakadikit ko sakanya.

Takot na baka madinig nya ang malakas na kaldabog ng puso ko.

"Madumi ang semento, madudumihan yang paa mo" mahinahong sambit nya.

Pinatunog nya ang sasakyan, nakatitig lang ako sa seryosong mukha nya. Ang daming nagbago he looks so cold and sad. Bakit ?

Naalala nya ba si Amanda? Ni minsan ba ay sumagi sa isip nya ang mga alaala? Umiling ako upang iwaglit ang mga alaala.

Inupo nya ako sa sasakyan. Mabilis syang umikot pakabila.

Hindi sya nagsasalita gaya ko. Abala sya sa pagmamaniobra ng sasakyan.

Nang tuluyan kaming makalabas sa gate ay nagdrive na sya ng kalmante.

Nakatitig lang ako sa bintana. Hindi ko na alam ang gagawin ko. I'm always torn between choosi what is needed and what is right.

Gusto ko Nang matapos lahat ng ito pero kasisimula pa lang.

Sa tuwing tinitigan ko sya nagbabalik ang mapait na alaala ng kahapon kasabay ng masayang alaala.

"You okay?" Muli nyang binasag ang katahimikan.

Tumango lang ako, tamad na magbukas ng usapan.

"Everything will be fine. Pinaiimbestigahan ko na ang nangyari kanina" he said.

Napapikit ako ng Mariin.

"Bakit? Hindi ba ay pulis na ang nagiimbestiga.."I bit my lower lip.

Kahit alam kong kayang takasan ni mommy ang problemang ginawa nya ay natatakot pa din akong mapahamak sya.

Saglit nya akong binalingan at muling ibinalik ang tingin sa kalsada.

"I don't trust their capabilities"simple myang sabi.

I know him very well, napakapowerful nya at baka anong gawin nya. I need to stop him. Hindi nya pwedeng mahuling si Mommy ang may kagagawan noong pagsabog.

"You need to stop! Ipaubaya..
mo na lang sa mga pulis yung.. inbestigasyon"

Marahil ay nahalata nya ako kaya mapanuri nya akong tinignan.

"Why?" He asked.

Huminga ako ng malalim.

"Because....I mean Ano ba t-tayo? W-we kissed and...what a-are we?"