Laurenttius Series #1: Taste of Her Vengeance

Chapter 45: drunk

Tres

"Fucking calm down asshole" pumiglas ako sa mahigpit na hawak ni Fourth sa akin.

I don't fucking care about his existence, I need to see my L'amour. Im dying to see her.

Tinulak ko sya at sinapak ,yes uminom ako but I'm not that drunk to do something wrong I just want to see her. Bakit ba nila hinahadlang yon?

"Fuck"hindi ko pinansin ang nakahandusay na si Fourth.

Kahit muntik na akong mabuwal sa paglalakad ay pinilit kong makapunta sa sasakyan ko.

Fuck! My world is spinning. I can feel the dizziness but I climb in my car. At pinaharurot ito.

I can even hear fourth slamming my car wanting to stop me but damn him.

I miss her, I miss her voice,her scent ,her fucking touch and those pinkish and wet lips.

Fuck,fuck,fuck! The rain start pouring.
I'm trying to minimize my speed but if you have this strong desire to see your woman. Mas pipiliin mong kalaban ang demonyo sa katawan mo kaysa sa bagal ng takbo ng oras.

Nagsimulang mabasa ang kalsada hanggang ang sa mahinang ulan ay lumakas at pinalabo ang daan.

Ang tanging nagsisilbing tanglaw ay ang liwanag mula sa sasakyan ko.

Sa sobrang bilis ng pagmamaneho ko ay hindi ko na malayan na kasabay ng pagpatak ng ulan ay ang pagagos ng malapot na dugo sa aking ulo.
Pinahinto ng malaking puno ang sasakyan ko.
But why cant i even feel the impact? I was alone in this despair.

Umiling ako at sunod sunod na tumawa.

"Jesus ! I just want to be with her. Why cant you give me a chance to do so?! " fuck! Rinig na rinig ko ang malakas na busina ng ng sasakyan sa sunod sunod na paghampas ko dito.

I messed up! Tangina!

I just want to hug her , i just want to love her but why do i always end up hurting her?

Tumingala ako ng marinig ko ang malakas na pagkidlat sa kalangitan.
And maybe that's my cue. Despite of the severe damage of my car ay pinaandar ko ang engine. Call me insane or whatever sht you want to call me but i to have her back is the only thing that matters to me now.

Ang saradong gate ang sumalubong sa akin.
If i call her on the phne,hindi nya sasagutin, so climbed out of my car at hindi pinansin ang malakas na ulan. Naghahalo ang malapot na dugo at ang malamig na tubig sa aking mukha.

Kagaya ng isang papel sa ulan ay mabilis akong niyakap ng malakas at pinong tubig.

"L'amour!" I shouted.

And i realize that maybe im drunk.

"Please...talk to me" pinindot ko ng sunod sunod ang doorbell .

Tumingala ako sa maliwanag na taas ng bahay but no one is there.

The frustration is eating me, sinipa ko ang sasakyan ng paulit ulit.

"Hindi ako aalis hanggat hindi mo ko kinakausap" i know that my L'amour is listening. Alam ko, i can feel it.

I sighed nang namatay lahat ng ilaw sa bahay, its like they are killing the only hope in my heart.

Umupo ako sa harap ng kotse ko at yumuko.
I realize na hindi na lang tubig ulan ang tumutulo. Im fucking crying for her once a gain, only for her.

I want to say sorry but she doesnt want anything that deals with me. I love her...that it will also the reason of my death.

I never know na ang pagibig ang pinakamasarap na pasakit. If i only go back in time, I will not mess everything.