Laurenttius Series #1: Taste of Her Vengeance

Chapter 21: Life

Jona's POV

 After 7 years.... 

 "Pwede ba lumayo layo ka nga sakin Dos?!" Kasalukuyan akong nasa sala ng bahay at nanunod ng TV.

 Habang ang isang to ay di mapakali at panay ang kaladya sa akin.

 "Ang sungit naman ng buntis na to!" Lalo akong nainis kaya hinampas ko sya ng remote sa ulo. 

"Aray naman ,baby!" He pouted lik a kid. Mas childish pa sya sa panganay nya. Ewan ko ba siguro dahil buntis na naman ako sa pangatlo naming anak, ay naiirita ako sa kanya. Hormones! Ayaw yata ng anak namin sa kanya. 

 7 years na ang nakalipas at sa mabahang panahon na yon ay masasabi kong andami ng nangyari.

 "Ang gulo mo kase eh!" Paliwanag ko ng tinalikuran nya ako at sa ibang bagay tumingin. Hay! Masisisi nya ba ko? Eh sa tuwing nabubuntis ako ay sya lagi ang napagiinitan ko. 

 7 years before hindi sumagi sa isip ko na magkakagustuhan kami. 

 7 years before kasama ko pa si Amanda na naglilinis. Sa pagbubuntis ko ay lalo akong naging iyakin , sa tuwing maaalala ko sya ay nahihirapan akong iproseso ang pagkawala nya. I actually got depressed nang kinumpirma na ang nasusunog na bangkay sa kubo ay katawan nya. I cant recognized her, sunog na sunog sya at halos patayin ko ang sarili ko dahil wala ako para alagaan ang kaibigan.

 Kung masakit na sa akin ay lalong masakit ito sa mga kapatid nya. 

 "Sinundo mo na ba ang mga bata?" Tanong ko kay Dos. Wala akong sa mood na suyuin sya, sya pa tong mas maarte eh ako nga itong buntis.

 "Dont worry too much, baby. Pinadaanan ko na kay Mike." Napairap ako.

 "Inabala mo na naman si Mike? Kita mong madaming ginagawa sa college tapos inabala mo pa?" Nagtakip sya ng tenga at bahagyang lumayo sa akin.

 "Bakit ka lumalayo? Ayaw mo na ba sa akin?! Nagsasawa ka na?! Ano ,pagod ka na?! Sabihin mo lang lalayasan ka na namin ng mga anak mo!" Napailing sya at inis na ginulo ang buhok. "Arghh mababaliw na ako sayong buntis ka!" Sabi nya bago ako binuhat kinandong. I pouted at act like a baby. "Kase ikaw eh..." Hinalikan nya ako.I giggled when his stable tickled my neck. 

 "7 years before, we never cared for each other" tumango sya sa sinabi ko. 

 "7 years before i never thought to build a family with you" nagsimula syang haplusin ang baby bump ko. Am 7 months pregnant.

 "That was 7 years before..." Sabi nya kaya tumango ako. 

 "You think if shes still alive ,magkaibigan pa din kami?" I asked him. 

 "Of course, you two will be the best of friends"

 "If shes still alive kukunin ko talaga syang ninang ng lahat ng anak ko." Pinigilan ko ang luha sa mata ko by laughing . 

 "She's the angel of my life, akala ko nung pinarusahan ako ni daddy by sending me to youe house and hired me as a maid tapos na ang mundo ko, no branded bags, expensive gadgets, designer dress and shoes but she came and teach me the best lesson i've ever learned. That is to be thankful for what you have." He wiped the shed of tears flowing in my face. 

 "I miss her dos, so much"

 "We both miss her" he place a small kisses in my forehead. We stay like that for a minute. Narinig ko ang pagmeow ng exotic short hair cat sa sahig.