ငပ်င္းက သခ်ၤာထူးခြၽန္ေက်ာင္းသား က်န္းရီေဖး ေပါ့ေလ။
ထ်န္းနာ.....ေလာကႀကီးေျပာင္းျပန္လန္သြားေလသလား။
ဒီေလာက္အပ်င္းက် ေပါ့တန္တန္ေကာင္ကေလ။
အခုလည္းၾကည့္ ႐ွင္းလန္ေနာက္ကေန deskနဲ႔ေခါင္းမိတ္ဆက္ေနျပန္ၿပီ။
ဒီေကာင္ဘာလို႔ဒီေလာက္အအိပ္မက္ေနရတာလဲ။
ေရာဂါမ်ား႐ွိလို႔လား။လူႀကီးေတာ့လည္း သန္မာေတာင့္တင္းလိုက္တာမွ ႐ွင္းလန္ကိုေတာင္ကိုင္ေပါက္ႏိုင္သည့္အေနအထား။
လူငယ္ဆိုတာ တက္ႂကြဖ်ပ္လတ္ေနရမွာမဟုတ္လား။
ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔က်ေတာ့မပ်င္းမရိ။
ဒါျဖင့္ ဒီေကာင့္မွာ သခ်ၤာေတာ္တာေလးတစ္ခုပဲ plus ျပလ်က္ က်န္တာမွာ zero ခ်ည့္ျဖစ္မည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ့ သူေျပာတဲ့အတိုင္း သခ်ၤာေတာ္တဲ့သူနဲ႔အတူထားေပးသားပဲ။
ဒါေပမယ့္ သခ်ၤာေတာ္ၿပီး လူမႈေရးကသံုးစားမရေတာ့လည္း ႐ွင္းလန္အတြက္ဘာမွမက်ိဳမ႐ွိ။
ဒီေလာက္လူမႈ်ရးည့ံဖ်င္းတဲ့ေကာင္ကို ဘယ္လိုမိတ္ေဆြဖြဲ႔ၿပီး စာကူ႐ွင္းခိုင္းလို႔ရမလဲ။
ထားလိုက္ေတာ့ သခ်ၤာဂိုက္ပဲရေအာင္႐ွာမည္။
"သခ်ၤာဂိုက္?''
"ဟုတ္တယ္ပါး ကြၽန္ေတာ္သခ်ၤာမလိုက္ႏိုင္ဘူး''
"ေကာင္းၿပီေလ ပါး ေက်ာင္းအုပ္လီ ကို ေမးျမန္းၿပီး
႐ွာေပးမယ္''
ပါးနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးမွ ႐ွင္းလန္ ေန႔လည္စာစားဖို႔ထြက္လာေတာ့ ေအာက္ထပ္ ေကာ္ရစ္တာေဘးကအုတ္ေဘာင္ေပၚမွာ က်န္းရီေဖးကို မနက္ကေက်ာင္းသားနဲ႔အတူထိုင္ေနတာထပ္ေတြ႔ရျပန္သည္။
သူတို႔ေပါင္ေပၚမွာကလည္း ဖြင့္လ်က္သားစာအုပ္ေတြ။
ဒီေကာင္ဘာေတြအလုပ္႐ႈပ္ေနတာပါလိမ့္။
"ေဟ့ ထန္႐ွင္းလန္ ေန႔လည္စာသြားစားမလို႔လား အေဖာ္မ႐ွိရင္ငါတို႔နဲ႔သြားရေအာင္''
ယြမ္ယြမ္နဲ႔ဖက္တီးမေလးက ႐ွင္းလန္႐ွိရာေျပးလာသည္။
႐ွင္းလန္ လည္းအေဖာ္မ႐ွိတာမို႔ ဒီအဘိဓာန္မကိုအေဖာ္ျပဳကာ သခ်ၤာဂိုက္တစ္ေယာက္ေလာက္႐ွာမယ့္ေနရာမွာအသံုးခ်ရလည္းမဆိုးလွ။
႐ွင္းလန္ ရဲ႕မျငင္းဆန္တဲ့အမူအယာေၾကာင့္ ယြမ္ယြမ္က အ့ံအသင့္ကာ သေဘာတူေၾကာင္းအတည္ယူလိုက္သည္။
