"အြတ္''
႐ွင္းလန္ မင္သက္သြားတဲ့တခဏ ရီေဖးရဲ႕ညိဳ႕ငင္မႈေအာက္ေမ်ာပါသြားမိေပမယ့္ အသိတစ္ခ်က္ဝင္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ရရာေနရာကိုတိုက္စစ္ဆင္လိုက္မိသည္။
ရွင္းလန္ကို အဓမၼအုပ္မိုးဖိကပ္ကာ အႏိုင္က်င့္ေနေသာ ရီေဖး တစ္ေယာက္ပက္လက္လန္က်သြားကာ သူ႔ခြၾကားကိုအုပ္လ်က္ ႐ွံု႔မဲ့စြာၿငီးျငဴေနေတာ့သည္။
"မွတ္ထား မင္းကငါ့ကို မဒိမ္းက်င့္မလို႔လား''
"႐ွင္း..လန္..အ...''
ရီေဖးမွာ တံု႔ျပန္သံပင္ က်ယ္က်ယ္မထြက္ႏိုင္ပါ မ်က္ရည္ဝဲတဲ့အထိ နာက်င္ခံခက္ေနပံုရသည္။
အစကေတာ့႐ွင္းလန္ ေက်နပ္စြာအရသာခံၾကည့္ေနေသးသည္။
၃မိနစ္ေလာက္ၾကာသည့္တိုင္ အသံမထြက္ႏိုင္ပဲ
ဒူးႏ ွစ္ဖက္ေကြးကာ တအုအုႏွင့္ျဖစ္ေနေသးေတာ့ ႐ွင္းလန္စိုးရိမ္စျပဳလာၿပီ။
"ရီေဖး ရီေဖး အေတာ္နာသြားလား''
ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ ေခါင္းညိတ္ျပတာမို႔ ႐ွင္းလန္ဘာလုပ္ေပးရမွန္းမသိေတာ့။
စမ္းသပ္ၾကည့္႐ႈလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာလည္းမဟုတ္။
ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနမိသည္။
"ငါ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းကအတင္းႀကီးငါ့ဗိုက္ကိုလာပြတ္ေတာ့ ငါလည္း....''
ရီေဖးက ႐ွင္းလန္ထံ မ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ ႐ွင္းလန္ ရင္ထဲ မေကာင္းမိ။
ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ေအာင့္သြားပံုရသည္။
ဒါမ်ိဳးက အခန္႔မသင့္ရင္ေသသြားႏိုင္သည္ဟု ၾကားဖူးသည္။
႐ွင္းလန္ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားကာ ရီေဖးရဲ႕အုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္အစံုကို အသာဖယ္ကာ
"ငါၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္''
ရီေဖးက အလ်င္အျမန္ပင္သူ႔လက္ေတြကိုဖယ္ေပးရံုမက
ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးကိုပါ ဆြဲခ်ေပးလာေတာ့ ႐ွင္းလန္
တအ့ံတျသျဖစ္မိသည္။
အခုဏကတင္ ေသေတာ့မလိုျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္က
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ႐ွင္းလန္မ်က္စိေ႐ွ႕မွာေတာ့ ရီေဖးရဲ႕ ဖြားဖက္ေတာ္က ငြားငြားစြင့္စြင့္
