"ေလာင္ကုန္း ဒီတစ္ေခါက္ ႐ွန္႔ဟိုင္ သြားတာ ဘာထူးလဲ''
"ေျသာ္ ေမေကြ႔ ကိုယ့္နား လာပါဦး''
ေမေကြ႔က ကုတင္ေဘးကစားပြဲတြင္ထိုင္ကာ ကိရိယာတန္ဆာပလာဗူးေလးကိုအာရံုစိုက္ေနေသာ ခင္ပြန္းထံ ကႏြဲ႔ကလ်ေလးလွမ္းသြားေတာ့
ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေမေကြ႔ခါးေလးကိုဆြဲယူကာ သူ႔ေပါင္ေပၚ တင္ပလႊဲထိုင္ေစလိုက္သည္။
ေမေကြ႔ကိုသိုင္းဖက္ကာ သူ႔ပစၥည္းဗူးေလးကိုျပရင္း
"ဒီမွာၾကည့္ ဒါကတက္တူးထိုးတဲ့စုတ္တံေလးေတြ
႐ွန္႔ဟိုင္မွာတုန္းက ဖူးက်န့္အေမရိကန္ကျပားတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို တက္တူးပညာသင္ေပးလိုက္တယ္''
"ေလာင္ကုန္းကေတာ့ေလ ေရာက္ေလရာမွာ ရသမ်ွပညာအကုန္သင္လာေတာ့တာ''
ေမေကြ႔ရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ အလြန္မွာဥာဏ္ပညာထက္ျမတ္တဲ့ သင္လြယ္တတ္လြယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေရာက္ေလရာအရပ္ကေန ေတြ႔သမ်ွအတတ္ပညာအကုန္သင္လာတတ္တဲ့အက်င့္လည္း႐ွိသူမို႔ ေမေကြ႔မအ့ံျသေတာ့
"ဒါနဲ႔ အဲ့အတတ္ကဘယ္ေနရာသြားသံုးဖို႔တုန္း''
"ကိုယ္လည္း ဘာရယ္မဟုတ္သင္လာတာ..ဒါေပမယ့္သင္လာၿပီးမွ ဘယ္သူ႔သြားစမ္းရမလဲမသိျဖစ္ေနလို႔ ေမေကြ႔ကိုယ္မွာ ပန္းလွလွေလးတစ္ပြင့္ထိုးေပးမယ္ေလ ေနာ္''
ဒီလိုက် ေမေကြ႔ ခင္ပြန္းသည္အေပၚခ်စ္မ်က္လံုးရႊဲႀကီးနဲ႔ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ အလန္႔တၾကားမ်က္လံုးျပဴးကာ
"အမေလးေတာ္ မလုပ္ပါနဲ႔ ကြၽန္မအသားနာမွာေၾကာက္တယ္..ၿပီးေတာ့ တဲ(爹=အေဖ)ျမင္သြားလို့ အရည္ျပားခြာေနပါ့မယ္''
"ေယာက္ခမႀကီးမျမင္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ ထိုးေပးမွာေပါ့အခ်စ္ရယ္...မင္းေယာက္က်္ားကိုယ္ပဲ ၾကည့္ခြင့္ရမယ့္တစ္ေနရာရာ..ၿပီးေတာ့ သိပ္မနာေအာင္ေသးေသးေလးပဲထိုးမယ္''
ဒီအတတ္စမ္းခ်င္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းကေတာ့ တားလို႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့။
ေမေကြ႔ကလည္း ခ်စ္ခင္ပြန္းအလိုက် ဘာမဆိုပါရမီျဖည့္ခ်င္သည့္ ဇနီးဆိုေတာ့ ခက္ေနေပၿပီ။
ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္စိက ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ျခံထဲက မက္မံုပန္းပြင့္ေလးေတြဆီအၾကည့္ေရာက္သြားတာမို႔
