႐ွင္းလန္ အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ အရမ္းကိုေႏြးေနတာခံစားလိုက္ရသည္။
"ဟင္?''.
႐ွင္းလန္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့အၾကည့္မွာ ႏွာေခါင္းက ေမးခြၽန္ခြၽန္တစ္ခုနဲ႔တိုက္မိသြားသည္။
"ေလာင္ထ်န္းမ်ားငါ့ကိုက်ီစယ္ေလသလား''
႐ွင္းလန္ ပါးေတြ နားေတြထူပူကုန္သည္။
လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔တင္းၾကပ္စြာအဖက္ခံထားရမႈကိုေျပေလ်ာ့ေစဖို႔ ရင္ခ်င္းကပ္ေနသည့္ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တြန္းရန္ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း ေကာ္ႏွင့္ကပ္ထားသည့္ စကၠဴႏွစ္ရြက္ႏွယ္။
မ်က္ႏွာႏွစ္ခုမွ ခြၽန္ထြက္ေနသည့္အရာေတြက ထိကပ္ေနၿပီမို႔ ေမာ့ပင္မၾကည့္ဝ့ံေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာကို ေမ့ေစ့ေအာက္ င့ံုထားတာမို႔ လည္တိုင္ကကိုယ္သင္းန႔ံကို ဝင္သက္တိုင္းမွာ႐ွဴ႐ိႈက္ေနရသည္။
အေပၚပိုင္းက ႐ုန္းမရတာေၾကာင့္ ေအာက္ပိုင္းကို လလွုပ္ၾကည့္ေတာ့ ေျခေထာက္႐ွည္႐ွည္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ႀကိဳးနဲ႔ရစ္ပတ္ခံထားရသည့္ႏွယ္ က်စ္လစ္လို႔ေနသည္။
"ရီေဖး..ရီေဖး''
ဘယ္လိုမွ မလႈပ္သာတဲ့အဆံုး ရင္ဘတ္ကို မညႇာအတာ ထုကာ ႏိႈးရေတာ့သည္။
"အင္..ဟင္''
မ်က္လံုးအေမွးသားနဲ႔ သေကာင့္သားက ေယာင္ယမ္းင့ံုလာေတာ့ ႐ွင္းလန္ ေမးေစ့ကို လက္ညိဳွးနဲ႔ေထာက္ခံထားရသည္။
"ငါ့ကိုလႊတ္စမ္း...''
"အာ..႐ွင္းလန္ ေဆာရီး''
ရီေဖးက အနည္းငယ္ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေနာက္နညနည္းအဆုတ္
"အား..ကြၽတ္. ကြၽတ္..ငါ့ေက်ာ..''
တစ္ညလံုး လက္ရန္းကိုေထာက္ထားပံုရေသာ ေက်ာကုန္းက အေတာ္နာေနပံုရသည္။
"မွတ္ကေရာ..ဒီေလာက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို အ႐ူးထၿပီး ႏွစ္ေယာက္လာအိပ္တာကိုး''
ရီေဖးက ႐ွံု႔မဲ့စြာျဖင့္ ႐ွင္းလန္ ကိုေျဖလႊတ္ေပးေတာ့ ႐ွင္းလန္ အျမန္ထကာ ရီေဖးကိုေက်ာ္ၿပီး ဆင္းလိုက္သည္။
ခါးနဲ႔တင္ပါးက ေအာင့္ေနတုန္းေပမယ့္ အိပ္စင္က်ဥ္းက်ဥ္းထက္ အ႐ူးေကာင္နဲ႔ တစ္ညလံုး႐ွိခဲ့ရတဲ့အေျခအေနႀကီးကို ၾကက္သီးထလွတာမို႔ အျမန္ေ႐ွာင္တိမ္းခ်င္လွၿပီ။
