The other side

Hoofdstuk 5

"Kim? Kim?" hoor ik de stem weer. "Ja?" denk ik, ik begin ongerust te worden want ik hoor de wanhoop in zijn stem. "Kim ik heb niet veel tijd. Het is moeilijk om nog contact met je te maken. Het kwaad wordt sterker. Kim je moet dat stuk tekst oplossen en snel. Er is niet veel tijd meer, alstjeblieft. Doe het voor het land." zegt te stem erg wanhopig. "Ik zal direct verder gaan" denk ik. Ik ben er achter gekomen dat als ik iets denk hij het ook verstaat. Dat heeft de stem mij vertelt toen mijn ouders mij betrapten op het volgens hun 'praten tegen mezelf'. De stem is weer weg en ik voel me weer leeg. Ik kan er al wel makkelijker mee om gaan maar het voelt nogsteeds vreemd. Ik pak het boek en mijn kladblok en ga aan het werk.

Na een uur hard werken ben ik bijna klaar. Er staat een tekst in het Engels:

The one who doesn't give up,

The one with the heart of gold,

Who is able to help others without forgetting the little ones,

Is the one we need,

That person is the only one who can save our world,

Who can open the gate.

......

Mijn voet tikt mee met de muziek, ik heb de radio aangezet en toevallig is mijn lievelingsliedje er nu op. Ik zing lekker met de muziek mee en ga verder met ontcijferen.Ik schrijf de laaste woorden op. Eindelijk ben ik klaar met dit lastige werk. Ik weet nog niet goed wat ik met de tekst moet dus ik ga even wat drinken pakken beneden. Mijn vader komt me net halen voor de lunch dus ga ik met mijn drinken aan tafel zitten. Na gegeten te hebben was ik de borden af. Ik wil net naar boven lopen als mijn vader zegt: "Kim, kunnen we even met je praten?" "Ja hoor" zeg ik en ga tegenover mijn ouders zitten.

"We.." begint mijn moeder. "We denken dat je oud genoeg bent en we vinden dat je iets moet weten" vervolgd ze haar zin. Ik luister aandachtig en knik. Zo te horen gaat het niet zomaar over iets. "Zestien jaar geleden waren je vader en ik een eindje aan het wandelen toen ik iets aan de rand van het bos zag liggen. We liepen er heen en zagen dat het een kindje was. Het lag gehuld in ouderwetse doeken en het lag vredig te slapen. Op de doeken lag een brief, de brief was gesloten met een zegel. Ik denk dat je hem zelf maar even moet lezen." Hij overhandigde mij een brief en ik begon te lezen.

Beste vinder,

Ik ben zeer bedroefd dat ik mijn kind hier neer moet leggen maar als ik haar hou, dan zullen er vreselijke dingen met haar gebeuren.

Geef haar een naam en zorg goed voor haar.

De brief is niet ondertekend. Ik kijk op met een naar gevoel in mijn buik, Mijn moeder huilt en mijn vader begint ook al tranen in zijn ogen te krijgen. "Ben ik dat kind?" Vraag ik dan maar. "Ja.." zegt mijn vader. Ik begin te huilen en ren met de brief nog in mijn hand naar boven. Ik stop het samen met mijn boek in mijn tas. Ik ren zo snel mogelijk weg, ik wil even alleen zijn.

Huilend gooi ik een steentje in het water. Dat mijn ouders, nee PLEEGouders, mij zo kunnen bedriegen. Het doet pijn om te bedenken dat ik zojuist mijn eigen ouders ben verloren. Tenminste, zo voelt het voor mij. Ik heb mijn echte ouders nooit gekend, ik weet niet wie ze zijn, of ze überhaupt nog leven, of ik ze ooit nog zal zien. Mijn gedachten gaan overal heen maar het is één grote rotzooi in mijn hoofd. Het voelt alsof het enige wat ik nog had mij in de steek heeft gelaten. Leegte neemt het van me over.

Als ik weer een beetje op rust ben gekomen pak ik mijn notitieblok en lees het stuk tekst hardop voor, er is toch niemand in de buurt.

The one who doesn't give up,

The one with the heart of gold,

Who is able to help others without forgetting the little ones,

That is the one we need,

That person is the only one who can save our world,

Who can open the gates.

The gates to freedom.

And give us all what we deserve, a land with peace, love and hope.

----------------------------------------------------------

Heii, weer een hoofdstukje er bij.. Heftig om zomaar te horen te krijgen dat je zogenaamde "ouders" niet je echte ouders blijken te zijn. Wat denken jullie?

Voor degenen die geen engels kunnen.. Hier een vertaling van het stukje tekst.

'De gene die niet opgeeft.

De gene met het gouden hart.

Die anderen kan helpen, zonder de kleinen te vergeten.

Dat is de gene die we nodig hebben.

Die persoon is de enige die onze wereld kan redden.

Die de poorten kan openen.

De poorten naar vrijheid.

En die ons geeft wat we verdienen, vrede, liefde en hoop.

Een keertje een langer hoofdstuk :) Hope you like it :)

~vote~comment~share~