Çiçekler de Ölür

⭕31

   

10 BİN OLMUŞUZZZZ❤❤🎆🎆🎉🎉 NASIL MUTLUYUM AMA 😇😇😇. OKUYAN HERKESE TEŞEKKÜRLER.

*

  Berzan, öğrendikleri şeylerle üzerinde ki yükün hafiflediğini hissediyordu. Arabasını kardeşinin evine sürerken üzerinde buruk bir gülümseme vardı. Bahar'ın evinin önüne geldiğinde arabadan indiği gibi apartmana ilerledi, hava karanlık, saat dokuz civarıydı. Kapısı açık olan apartmanın içine girip merdivenleri hızla çıktı. Bahar'ın kapısının önüne geldiğinde beklemeden kapıya hızla vurmaya başladı, kapının açılmasıyla bakışları kardeşini buldu. Üzerinde beyaz askılı bir tşört altında ise evde giydiği pijamalarından biri vardı. Yüzünde buruk bir gülümsemeyle içeri girdi.

"Abi sorun ne?" Bahar'ın sorusuna yanıt vermeyip salona ilerledi. Bahar'ın peşinden geldiğinin bilincindeydi. Salonda ki koltuğa oturup derin bir nefes aldı Berzan. Kesinlikle bunu hak ediyordu şu an. Bahar'ın yanına oturmasıyla kendini ona çevirdi ve yüzünü ellerinin arasına aldı.

"Buldum." dedi kardeşinin yüzünü okşarken. "Sana o zarfları gönderen şerefsizi buldum." Bahar duyduklarıyla kalbi resmen ağzında atmaya başladı. Dudaklarının kuruduğunu hissetti. Kim olduğunu bile soramadı ama gözlerinde ki korku ve endişenin ardında gizli merakı Berzan görmüştü. "Sen bir haber yapmışsın, ünlü bir iş adamının kapanan davasıyla ilgili..." Bahar kaşlarını çattı. Bunun konuyla ne ilgisi olduğunu daha anlamamıştı. Berzan devam etti, "18 Yaşında ki bir kızın otel odasında tecavüze uğradığıyla ilgili bir haber, gizli haber sayfanda. Senin yüzünden adam hapishaneye girmiş... Yani daha doğrusu senin sayende. Adam bunu ortaya çıkaran kişinin sen olduğunu öğrenince gözünü korkutmak istemiş."

 Bahar tuttuğu nefesi yavaş yavaş bırakırken, hızla abisine sarıldı. Günlerdir aklından çıkmayan o zarfta ki saçma mesajların  katil olduğunu öğrenen birinin attığını sanıyorken, bu üzerinde ki yükü resmen dalga dalga yıkıp atmıştı. Her ne kadar rahatlama hissetse de gözyaşlarının akmasına mani olamıyordu. Gözyaşları Berzan'ın omzunu ıslatırken kesik kesik bir nefes aldı Bahar. 

"Çok korktum..." diye fısıldadı kendini geri çekerken. "Biri öğrendi diye çok korktum abi... " Berzan kardeşinin yüzünü tekrar ellerinin arasına aldı.

"Merak etme, izin vermeyeceğim. Kimsenin öğrenmesine izin vermeyeceğim." Bahar derin bir iç çekti.

"Bugün olmadı ama ya yarın? Yarın biri öğrenirse ne yapacağız? Nereye kadar saklayabiliriz ki bunu?" Berzan ellerinin arasında ki kardeşinin yüzünde ki gözyaşlarını sildi şefkatle. "Gün gelecek babam öğrenecek, dedem öğrenecek, Sinan öğrenecek... Herkes öğrenecek." derken içinden  O öğrenecek diye geçirdi içinde. Bir iç çekti Bahar. "Herkes bilip bilmeden yargılayacak beni. Hatta belki hakim bile kuyruk sallamışsındır diyecek... Abi ben bunu kaldıramam ki"  Berzan hızla konuştu.

"Kimse öğrenmeyecek Baharım. Buna izin vermeyeceğim!" Bahar hızla kendini geri çekti.

"Nereye kadar ya nereye kadar saklayacaksın? Hadi ben kendimi geçtim abi, ya sen! Sen başına geleceklerin farkında mısın? Sen bir polissin ve bir cinayeti ört pas ettin, cesedi yok ettin! Mesleğin elinden gidecek, hapse bile girebilirsin! Ya babam! Babama ne olur biliyor musun? Mesleğini bırakır o. Babamın bütün hayatı bu meslek, bu meslek için canını verir babam ama biz ne yaptık, onun canını biz aldık!" Berzan hızla kalktı oturduğu yerden.

"Saçmalama artık yeter! Babamın canını falan aldığımız yok! Ya kimsenin bile bildiği yok neden bu kadar abartıyorsun!" 

"Kimsenin bilmemesi öğrenmeyecek olmalarını engellemiyor ama." diye sinirle çıkıştı Bahar.