Çiçekler de Ölür

⭕52

BEN GELDİMMMM. BİRAZ GEÇ GELDİM YİNE GALİBA KUSURUMA BAKMAYIN. 

BÖLÜM SONU PEK İÇİME SİNMEDİ SİZ DE DÜŞÜNCELERİNİZİ BELİRTİRSENİZ MUTLU OLURUM...

KEYİFLİ OKUMALAR..

İki yorum yapında mutlu olayım yahu. 😀

*

 Yıllar sonra ilk defa karşı karşıya gelmiş olmanın rehavetiyle  ne yapacağını bilmeyen iki eski tanıdık ve yeni iki yabancı gibi birbirlerini süzüyordu Bahar ve Aylin. Yaşanılan onca şeye rağmen Aylin'in gelişi Bahar'ı mutlu etmişti tabii fakat tedirgindi. Ya ona kızgınsa? Ya dargınsa? Belki de zorla gelmişti bu eve? Eskinden yaşanılan günlere ihanet etmemek için... 

Derin bir nefes alıp başını iki yana salladı Bahar. Bu güzel günde bu tür şeyleri düşünmek istemiyordu belki ama düşünmeden de edemiyordu. 

"Uzun zaman oldu." Dakikalardır sessizliğin kol gezdiği odada Aylin'in sesiyle bakışlarını ona çevirdi Bahar. Aylin devam etti. "Uzun zaman oldu bu eve gelmeyeli." Aylin'in sözlerinden sonra odayı inceleyince Bahar da farkında olmadan bakışlarını evin salonunda gezdirdi. Duvarları fildişi rengine boyalı olan odanın tam ortasında duran kahverengi bir orta sehpa ve onun etrafına dizili olan krem rengi koltuk takımı vardı. Orta sehpayla aynı rengi paylaşan televizyon sehpası ve televizyon sehpasının yanlarında duran kitaplıklarda dizili duran aile resimleri... Birinde abisi ve ikizinin ortasında duran kendisi, bir diğerinde babasıyla birlikte olduğu fotoğrafı ve alt alta üç rafta önce abisi ardından kendisi ve en altta ikizinin yalnız olduğu çerçeveli fotoğrafları. Aylin'in bakışları en üst raftaydı. Bahar bunu fark etse de bir şey söylemeye cesaret edemedi. 

"Seni görmeyeli de uzun zaman oldu." diye mırıldandı Bahar. Bakışlarını Aylin gibi abisinin resmine dikerken. "Seni hep bekledim..." diye mırıldandı. Belki zamanı değildi fakat söylemek istiyordu. İçindekileri bir bir anlatmak istiyordu. Neden gelmedin? Abim yüzünden neden beni cezalandırdın? Hep bekledim, belki gelirsin belki ararsın diye bekledim ama sen ne geldin ne aradın! Demek istiyordu ama son anda duraksadı. Şu günde bu konuşmayı yapmak istemiyordu. Yüzüne bir gülümseme yerleştirip bakışlarını resimden çekti ve Aylin'e döndü. "Seni özledim" dedi. Aylin'in yüzünde ki ifadeyi görmek onu sarstı bir an. Yüzünde ki o tarif edemediği ifade Bahar'ı allak bullak etmişti. 

Aylin bakışlarını Bahar'dan çekip zoraki bir şekilde gülümsemeye çalıştı. "Bir türlü fırsat bulamadım yanına gelmek için kusura bakma." diye söylendi yarım yamalak çıkan sesiyle. Bahar cevap vermek yerine sadece başını salladı. Aksi takdirde diline hakim olamayabilirdi.

"Anlıyorum." dedi. Söyleyecek o kadar şeyi varken söyleyebileceği tek şeyin bu olması sinirlerini bozmuştu. "Eee neler yaptın bunca zaman?" dedi yerinde öne doğru kaykılıp ellerini birleştirerek. Yüzünde zoraki olduğu belli olan bir gülümseme vardı. Yapacak başka bir şeyi yoktu. 

"Yani öyle pek bir şey yok. Kendi hayatımı yoluna koymaya çalışıyorum işte." Gülümsedi. "Kendi polikliniğimi açtım artık kendi işimin patronuyum." dedi  o da Aylin gibi ellerini önünde birleştirmişti. Mavi gözleri geldiğinden beri ilk defa mutlulukla parlamıştı.

"Mutlusun..." diye konuştu Bahar. Yüzünde ki gülümseme silinmemişti. "Bu beni çok mutlu etti." diye devam ettirdi kendini. Aylin ne söyleyeceğini bilemedi bir an. Afallamış bir şekilde gülümsedi. O sıra çalan kapıyla aralarında ki bakışma son buldu. Apar topar içeri giren Yezda'yla ikisininde bakışları ona döndü.

"Abla, Rumet abiler geldi." Bahar hızla yerinden kalktı. 

"Ne demek Rumet geldi?" diye sordu şaşkınlıkla bakışları saate kaydı. Erken falan gelmemişlerdi onlar lafa dalmışlardı. Eliyle maşaladığı saçlarını düzeltip hızla kapıya ilerlerken babasının ve Sinan'ın mutfaktan salona geçmesine izin verdi. Aylin'le yalnız konuşmaları için onlara izin vermiş ve mutfağa çekilmişlerdi. Kapının önünde Yezda'yla birbirilerine bakıp derin nefesler aldı ikisi de. Bahar yüzüne kocaman bir gülümseme kondurup kapıyı açtı. Kapının hemen önünde ellili yaşlarında kızıla boyanmış saçlarını ensenin altında toplamış bir kadın gördü. Bu kişi Rumet'in annesi olmalıydı.