Güzide eve ağlaya ağlaya gitti. Bütün dünyası başına yıkılmış gibi hissediyordu. Eve gelince hemen odasına kapandı ve yattı. Akşama kadar uyudu. Ayşegül Hanım Güzide'de bir hâller olduğunu seziyordu ama üstüne gitmiyordu. 2 hafta sonra Ayşegül Hanım'a İstanbul'daki akrabalarından haber geldi. İstanbul'daki Şeref Otel'inde işe başlamalarını söylediler. Her yaz İstanbul'daki otellerinde çalışıyorlardı. Bu yaz da gideceklerdi. Ayşegül Hanım bu haberi Güzide'ye söylediğinde biraz mutlu oldu çünkü buradan, Celil'den uzaklaşmak istiyordu. Hem Celil'in onu umursadığı da yoktu, hatta farkında bile değildi. Ertesi gün yola çıktılar. Akşam vardılar İstanbul'a. Herkes yol yorgunuydu. Bu nedenle otele vardıkları gibi yattılar. Şimdilik otelde toplam 6 kişiydiler. 4 gün boyunca otelin temizlik işlerini hallettiler. Gelişlerinden 7 gün sonra aralarına bir kız daha katıldı: Ayşe. Ayşe siyah kıvırcık saçlı, kahverengi gözlü, dudağının sol alt kısmında bir beni olan, görünüşte çok güzel olan bir kız, ama aslında kendinden başkasını düşünmeyen, istediği herşeyi elde etmeye çalışan bir kızdı. Şu an için bir melek gibi davranıyordu. Güzide Celil'i özlüyordu ve sürekli onu düşünüyordu. Ama buraya gelmekle çok iyi yapmıştı. Çünkü burada oyalanacak şeyler fazlaydı. 3 hafta sonra Ayşegül Hanım evlilik konusunu tekrar açtı. Ama bu sefer kararı kesindi: Güzide'yi evlendirecekti. Güzide'ye belli etmeden farklı insanlarla görüşüyordu, konuşuyordu. En sonunda bir talip buldu. Ali bey adında bir beyefendiydi. Güzide'den yaşlıydı ama iyi kalpliydi. Güzide bunu öğrenince üzüntüden hastalandı. Ama en sonunda razı oldu. Çünkü Ayşegül Hanım'ın onu ne olursa olsun evlendireceğini biliyordu.
