-Gitmem lazım Güzide..
-Yine mi? Neden?
-Tarladaki eve dönmeliyim. Seyit'le beraber..
-Beni de götür Celil.
Güzide'nin yanağından küçük bir damla yaş süzüldü.
-Üzgünüm Güzide.. Ama biliyorsun.
Güzide başını evet anlamında salladı.
-Ama lütfen Celil.. Tekrar gitme... Gidersen beni de götür. N'olur!
Tam o sırada kapı ağzına kadar açıldı ve içeri Yahya Bey girdi.
-Y-Yahya Bey?
-Demek beni aldatıyordun Güzide ha?
-Y-Yahya Bey b-ben-
Yahya Bey cebinden bir silah çıkardı ve Güzide'ye doğrulttu. Celil hemen Güzide'nin önüne geçti ve onu arkasına çekti.
-Demek bunu da yapacaktın... Öyle mi?
-Y-Yahya Bey. Sizi gerçekten seviyorum. Ama size aşık değildim. Hiçbir zaman da olamadım. Denedim aka olmadı. Siz yanlış zamanda hayatıma girdiniz..
-...
-Siz ben ona aşıkken hayatıma girdiniz sadece..
Uzun bir sessizlik oldu. Yahya Bey'in gözleri dolduğu sırada elindeki silahı kendi göğsüne doğru çevirdi ve kimse bir şey diyemeden silahı ateşledi. Tam kalbinin üzerine. Güzide ağlamaya başladı. Ama şoka girdiğinden dolayı hiçbir şey söyleyemedi. Celil'se tamamen donmuştu. İkisi de korkmuş gözlerle yerde yatan Yahya Bey'e bakıyorlardı.
2 yıl sonra..
Aradan yıllar geçti. Yahya Bey'in defnedildiği günden birkaç ay sonra Celil'le Güzide birbirlerini sevdiklerini herkese açıkladılar. Herkes ilk başta şaşırsa da bir şey diyemediler. Çünkü ikisini de ilk defa bu kadar kararlı görüyorlardı. İtiraflarından birkaç ay sonra da evlendiler. Beraber tarladaki eve yerleştiler ve bir kızları oldu. (Adını bilmiyorum) Yüzbaşı ve Alya ise.... Yüzbaşı iyileşti ve tüm o iyileşme süresi boyunca ona Alya baktı. Petro ise o olaylardan sonra ormanın derinliklerinde ölü olarak bulundu. İsyan bitti ve İstanbul halkı huzur ve refah içinde yaşamaya başladılar. Alya ve Yüzbaşı da işleri ilerletip evlilik kararı aldılar ve onlar da İstanbul'da bir eve yerleştiler. Geri kalan insanlara gelirsek... Seyit ve Murka'nın bir kızları oldu. Melek gibi... Şura mı? Rusya'ya geri döndü ve hayatının geri kalanını orada devam ettiriyor. Ablasıyla birlikte...
~Son~
Evvet okurlar.. Mealesef sona geldik. Hem mutluyum hem üzgünüm. Ama en önemlisi Mademoiselle_İnci'ye burada sonsuz teşekkür.. Kendisi olmasaydı kitaba devam etmeyecektim. Sadece bir 'yb' yazısı gerekiyordu. Yani bir moral. Neyse.. Daha fazla uzatmayayım. Kendinize iyi bakın. Başka bir kitapta görüşmek üzere.. :)
