Yb geç geldiği için kıyak... ;)
Celil'in cepheye gitmesinden bir ay geçti. Güzide sürekli onu düşünüyordu ve iyi durumda olmasını umuyordu. Kafasındaki binlerce düşünceyle birlikte mutfağa girdi. İçinde kötü bir his vardı. Tam önlüğünü eline aldığı sırada Ayşegül Hanım konuştu.
-Güzide, kızım... Sen de akşam hazırlıklarına yardım ediver.
-N-be hazırlığı?
-Akşam Ayşe'ler ziyarete gelecekler.
İşte sıkıntısının sebebi belli olmuştu. Panikledi. Çünkü Ayşe sürekli Celil'e gönderme yapıp insanların huzurunu kaçırıyordu.
-Ö-öyle mi?
-Evet akşam 7'de gelecekler. O yüzden acele etsek iyi olur.
-T-tamam.
Bütün işleri bitirdikten sonra beklemeye başladılar. Birkaç dakika sonra kapıdan Ayşe, Fatih(adamın adını hatırlamıyorum... Bilen varsa yazsın.) ve müthiş agresif kaynanası girdi. Oturma odasına geçtiler ve bir süre havadan sudan konuştular. Bir anda Ayşe Güzide'yi süzdü ve sırıttı.
-Dün gece Celil'i de kapıda bulmuşlar.
Herkes şaşırma sesleri duyuldu. Özellikle de Güzide. Ayşegül Hanım direk konuya atladı.
-N-nasıl kapıda bulmuşlar?
Yahya Bey de dikkatle dinliyordu. O da üzülmüştü. Güzide ise dokunulsa ağlayacak gibiydi. Rengi atmıştı.
-Yaralı bir halde bulmuşlar. Vuruşmuş.
Güzide dayanamadı ve eliyle ağzını kapattı.
-Hiiiiii!
Yahya Bey ona döndü ve tuhaf bir bakış attı. Güzide bunu fark etti ama o anda bunu düşünecek durumda değildi. Sadece yüzündeki ifadeyi daha normal bir hale getirmeye çalıştı. Ayşe ise sadece sırıtıyordu.
-Neyse. Kapatalım konuyu. İnşallah iyileşir. Güzide hadi kalk da bir kahve yapıver.
Güzide bu boğucu ortamdan uzaklaşmak için herşeyi yapacağından dolayı bu öneriye atladı ve ayağa fırladı. Mutfağa girdiği gibi tezgaha ellerini yasladı ve uzun bir süre öylesine yere baktı. Hızla göğsünde taşıdığı nazar boncuğunu çıkardı ve iki avucunun içine aldı.
-Allah'ım ne olur ona bir şey olmasın. Ben onsuz yapamam.
Ayak sesleri duyunca hemen nazar boncuğunu yerine yerleştirdi ve eline kahve fincanlarını aldı. Kahveyi pişirmeye başladı. Tam o sırada kapı açıldı ama Güzide kapıya bakmadı. Gelen her kimse sandalyelerden birine oturdu ve güldü. Bu gülüşü berede olsa tanırdı. Ayşe.
-N-neden gülüyorsun?
-Odada suratının halini görecektin.
-N-ne yani? Yalan mı söyledin?
Bir an rahatladı ama Ayşe'nin sözleri onu tekrar telaşa soktu.
-Hayır. Celil gerçekten vuruldu ve durumu kötü.
