Tekrar soruyorum Alya ve Yüzbaşı mı yoksa Alya ve Petro mu?
Güzide Ayşe'nin arkasından gitti ve mutfağa girdi.
-A-Ayşe-
-Sen sus! Yalnız kalmak istiyorum!
Güzide sustu. Ayşe'yi anlıyordu. Celil'le Alya'nın evlendiğini öğrenince aynı şeyleri hissetmişti. Ona sarıldı ama Ayşe onu itti.
-Yüzsüz şey! Ne hakla bana arkadaşımmışsın gibi davranabiliyorsun?! Sizin yüzünüzden bu haldeyim!
-B-bizim yüzümüzden mi?
-Evet! Sen ve Celil yüzünden!
-Ben ve C-Celil mi? Celil'in ne alakası var bunula?
-Seyit'in aklına o sokmuştur bu evlilik işini! Onun fikridir!
-Emin olmadığın bir konu hakkında böyle konuşamazsın!
-Tabi! Sen Celil'ini koru tabi!
-Ayşe!
-Kes sesini ve beni yalnız bırak!
-A-Ayşe..
-Git dedim!
Güzide ağzını kapadı ve arkasını döndü. Kapıya doğru yürüdü ve bahçeye çıktı. Celil'i gördü. Murka ve Seyit'le konuşuyordu. Ayşe bir süre olduğu yerde kaldı ama sonra koşarak odasına çıktı. Kapısını kilitleyip yatağına oturdu. Güzide biraz ilerledi ve Celil'in yanından geçti. Celil onu fark etti ama birbirlerine hiçbir şey söylemediler. Güzide ileride Ayşegül Hanım'ı gördü. Gelmesini işaret ediyordu. Hızlı adımlarla yanına gitti.
-Efendim Ayşegül Abla?
-Güzide, kızım, senden bir şey isteyeceğim...
-Söyle Ayşegül Abla.
-Sahneye çıkıp şarkı söylemeni istiyorum.
-N-ne?
-Evet.
-İ-iyi de... Ben şarkı söyleyemem ki...
-Nasıl söyleyemezsin kızım? Senin sesin çok güzel ve ben seni birkaç kere şarkı söylerken dinledim. Çok güzel söylüyorsun.
-İyi de... Yahya Bey kızmasın?
-Boşver sen onu... Ben istedim bunu.. Kızarsa bana kızar. Ayrıca misafirlerimize Türk müziklerini de göstermeliyiz öyle değil mi?
-P-peki.
Sahneye doğru yürüdü ve adamlardan biri onu yukarı çıkarttı. Güzide şarkıya başladığı sırada en ön sırada duran birkaç kişi ona baktı ve onu dinlemeye başladılar. Bir süre sonra herkes dinliyordu. Celil Seyit'le olan konuşmasının bölüp Güzide'yi izlemeye başladı. O gün dinlediği şarkıyı söylüyordu. Gülümsedi. Bu gülümseme Mürvet'in dikkatini çekti ve Celil'e döndü.
-N'oldu?
-Hiiç. Bu şarkıyı daha önce de duymuştum.
-Öyle mi?
-Evet.
Mürvet Güzide'ye sonra da Celik'e baktı. Güldü ve Seyit'e döndü. Konuşmaya devam ettiler. Ayşe dışarıdaki seslerin kesildiğini fark etti ve pencerenin yanına gitti. Dışarıya baktı. İnsanlar hala oradaydı ama biri şarkı söylüyordu. Bir dakika... Yoksa bu? Güzide... Ben bu haldeyken o hiçbir şey olmamış gibi hayatını sürdüremez! Sinir içinde odasından fırladı ve bahçeye koştu. İnsanların arasından geçip bir köşeye gitti ve bekledi. Tam şarkının ortasında bağırdı.
-Güzide!
Güzide sustu. Etrafta uzun bir sessizlik yaşandı.
-A-Ayşe?
-Güzel şarkı! Bunu Celil için mi söylüyorsun?!
Herkes şaşırdı ve insanlar birbirleriyle fısıldayarak konuşmaya başladılar. Çoğu Ayşe'ye kızgındı. Terbiyesiz olduğunu söyleyip duruyorlardı. Ayşe bunu duyunca kaşlarını çattı ve bütün kalabalığa bağırdı.
-Ne?! Ben mi terbiyesizim?! Şu sahnedeki kadın... Kendi kocasını bir başka adamla aldatıyor ve ben mi terbiyesiz oluyorum?!
Yahya Bey ayağa kalktı ve Güzide'ye baktı. Güzide sinirlenmişti ve korkmuştu.
-A-Ayşe! Ne dediğin hakkında bir fikrin var mı senin?!
-Evet! Tabiki de var! Sizi gördüm!
Yahya Bey kaşlarını çatarak Güzide'ye baktı.
-Doğru mu bu Güzide?!
-Y-Yahya Bey...
-Sana doğru mu dedim?!
Ayşe sırıtıyordu. Bir anda yüksek bir erkek sesi duyuldu.
-Hayır!
Bunu söyleyen Celil'di. Elini havaya kaldırmıştı. Sinirlendiği belliydi. Yahya Bey de şaşırmıştı.
-Hayır! Bu doğru değil!
-Yani ben yalan söylüyorum öyle mi?!
-Evet! Aynen öyle!
Daha büyük bir gürültü koptu. Ayşe burnundan soluyordu. Celil'e öldürücü bakışlar atıyordu bir yandan da.
-Yahya Bey bu doğru değil! Ben öyle bir adam değilim!
Yahya Bey'in bakışları yumuşadı ve Güzide'ye baktı.
-E-evet Yahya Bey. Öyle bir şey yok. Ben sizi asla aldatmadım!
-Ayşe!
Ayşe daha da sinirlendi.
-Efendim Yahya Abi?!
-Sen bilip bilmeden nasıl böyle konuşabiliyorsun?!
-Be-
-Sus kes! Git odana! Gözüm görmesin seni!
