Patenci Gençlik Yolda...

ANNE!!! BABA!!! -51. bölüm-

Doğan'ı hastaneden ararlar...

Doğan: Buyrun benim?

X: Hastaneye gelmeniz gerek. Acilen.

Doğan: Bir şey mi oldu? Alo?!

Kapatır...

Doğan: Lan manyak hastaneden çağırdılar gelicen mi?

Utku: Geliyorum bekle.

Doğan: Tamam hadi bekliyorum.

...

Utku: Geldim hadi gidelim.

Doğan: Görebiliyorum, hadi.

...

Hastaneye gelirler.

Doğan: Buradan beni aramışlardı? Nedenini öğrenebilir miyim?

Sekreter: Siz Berrin ve Kenan Acar'ın oğlu musunuz?

Doğan: Şey hayır yani evet, evet?

Sekreter: Annenizi ve babanızı... Kaybettik. Çok üzgünüm.

Doğan: NE!? SEN NE DİYORSUN YA?! NE DEMEK ÖLDÜ?! Ölemezler...

Yere çömelmişti ve ağlıyordu.

Doğan: Ben Defne'ye nasıl söylerim? Yıllar sonra ailemi buldum... Elimden kayıp gittiler...

Utku: Gel lan buraya. Dedi ve sarıldı. Biz yanındayız Doğan.

Doğan: Morga gidebilir miyim?

Sekreter: Buyrun.

Utku: Emin misin?

Doğan: Son kez görmek istiyorum...

Utku: Sen bilirsin.

Ela aranıyor...

Utku: Alo? Ela sen misin?

Ela: Benim? Bir şey mi oldu sesin kötü geliyor?

Utku: Hemen hastaneye gel Ela sakın soru sorma dikkatli gel. ..... Hastanesi.

Ela: Geliyorum.

Defne: Kimmiş?

Ela: Utku ya parka çağırıyor.

Defne: Niye endişelendin?

Ela: Yok be ne endişelenicem? Bir şey yok.

Defne: Ben de geliyorum.

Ela: Defneee.

Defne: Banane ya gelicem.

Ela: Of Utku aradı hastaneye çağırıyor. Gidelim hadi.

Defne: Ne? Ne olmuş?!

Ela: Bilmiyorum hemen gel dedi.

Defne: Tamam hadi.

...

Ela: Ne oldu Utku? Utku cevap ver?!

Utku: Güzelim bi sakin ol. Gel benimle bi.

Utku: Berrin teyze ve Kenan amca... Vefat ettiler.

Ela: Nee?! Nee?! Sen ciddisin! Utkuuu.

Utku: Nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum.

Ela: Doğan söylesin?

Utku: O kahroldu... Sen söylesen.

Ela: Tamam Doğan nerede?

Utku: Morgta.

Ela: Beni onun yanına götür.

...

Doğan sessizce onları izliyordu.

Ela: Doğan?

Doğan: Efendim Ela? Bana bakmıyordu ve sesi çok güçsüzdü.

Ela: İyi misin?

Doğan: Değilim! Kahretsin hiç iyi değilim!!! Ve onlarda iyi değiller... Ağlaması güçlendi.

Ela: Bana bak! Gözlerime bak Doğan!

Doğan: Ne!? Gözlerime bakıyordu ve ağladığı için gözlerinin beyaz kısmı kızarmıştı. Masmavi gözleri parlıyordu. Kardeşim, dostum ne hale gelmişti...

Ela: Sakin ol. Lütfen, sakin...

Doğan: Çıkalım buradan.

Ela: Tamam gel.

...

Ela: Ben Defne'ye söylemeye gidiyorum.

Doğan: Hayır ben söyleyeceğim!

Ela: Emin misin?

Doğan: Evet. Nerede şuan?

Ela: Kantinde.

Doğan: Tamam ben gidiyorum o zaman?

Ela: Tamam.

...

Doğan: Defne sevgilim?

Defne: Hoş geldin. Neden hastanedeyiz? Birine bir şey mi oldu?

Doğan: Defne şeyy... Annen ve baban...

Defne: Ağlıyordu. Ne oldu onlara?! İyiler mi? Hangi odadalar?

Doğan: Defne, onları kaybettik.

Defne: Hayır, hayır, hayır! HAYIR!!! Ölmediler! Ölemezler!!! Doğan bir şey de! Ölmediler de!

Doğan: Üzgünüm güzelim. Çok üzgünüm.

Doğan Defne'yi tutuyordu. Defne ağlıyordu ve çığlık atıyordu.

Defne: Beni onların yanına götür!

Doğan: Morgdalar?

Defne: Götür dedim?!

Doğan: Tamam gel.

...

Defne: ANNE!!! BABA!!!

*******