Doğan: Defne lütfen ben giremem o odaya. Hazır değilim. Tek gir işte sen n'olur? Hı?
Defne: Doğan peki benim tek girmemi nasıl bekliyorsun? Lütfen, belki bende bu girişimden sonra bir daha o odaya girmek istemeyeceğim ve sen babanın yani babamın anılarını bir daha hatırlamayacaksın? Benim babamla bir anım bile yok. Suratını bile bilmiyorum. Bana onu anlatır mısın?
Doğan: Anlatırım... Benim ki gibi masmavi gözleri vardı, paten sürerdi, sarışın kıvırcık saçları vardı, bir arkadaşı vardı çok severdi onu, marul derdi babama kıvırcık olduğu için, ben doğduğumda babama yeni marul geldi demiş... (gözünden bir yaş düşer ve umursamaz o göz yaşını) O mükemmel bir insan... Onu tanımanı o kadar çok isterdim ki... Ona baba demeni... Ben onunla yalnızca 5 sene geçirdim. Ama o benim 5 senemi mükemmel yaptı. Ta ki bana elveda diyene kadar...
Defne: Nasıl kaybettiniz onu? (o da ağlamaya başlar)
Doğan: Trafik kazasında... Biz üç kişi araba ile yolda giderken babam şarkı açtı. Hepimiz coşmuş bir şekilde arabada dans ediyorduk. Birden karşıdan gelen bir araba bize çarptı. Biz arabadan çıkmayı başardık ama babam... Onu kurtaramadık. O arabada kaldı, çıkartamadık onu! Lanet olsun! O ambulans erken gelseydi belki de... Her neyse. O odaya şimdi girmek ister misin?
Defne: Sende benimle geleceksin.
Doğan: (Eski neşeli haline dönmüş gibi) O zaman bir şartım var. Odadan çıkmak istediğimde çıkacağız. Çünkü ben babamın gözlerine bir daha bakamam. O gözler bir kere kapandı...
Defne: Tamam istediğinde çıkarsın. Hadi şimdi içeri girelim.
Doğan: Tamam hadi.
Kapıyı açar...
Defne: Baba... Gözleri, gözleri çok güzel...
Doğan(fotoğrafına bakarak): Ben seni çok özlemişim baba... Neden bıraktın beni. Hani senden daha güzel paten sürecektim? Baba... Geri gel.
Defne: Doğan, çıkalım artık gel yeter bu kadar.
Doğan: Tamam gel hadi.
(Odadan çıkarlar ve Doğan kapıyı kilitler.)
Defne: Doğan ben özür dilerim. Sana eskileri hatırlattım.
Doğan: Sen bir şey yapmadın ki? Ben sadece onu çok özledim o kadar...
Defne: Teşekkür ederim. Senin yerinde başkası olsa göstermeyebilirdi.
Doğan: Saçmalama kim olsa aynısını yapardı. Ayrıca sen benim prensesimsin...
Defne: Teşekkür ederim :D
Doğan: Gerçek babanı gördün ve gözünden bir yaş bile düşmedi?
Defne: Bunca şeye rağmen hala dayanıklıyım, çünkü prensesler ağlamaz...
(YORUM VE VOTE/OY ATMAYI UNUTMAYIN. BİR SONRAKİ BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZERE)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Patenci Gençlik Yolda...
Novela JuvenilBirbirini gönülden seven üç dost ve yaşadıkları güzel maceralar...onları kimse ayıramaz.Çünkü aralarında bir bağ var.Bu bağ ne mi? Gözleri gibi baktıkları patenleri.Hayat onlar için üç şeyden oluşuyordu,aileleri,arkadaşları ve patenleri... Onların h...
