Patenci Gençlik Yolda...

BİZ BİRİZ... -13. bölüm-

Deniz'in Gözünden...

Sonunda ambulans geldi. Hemen Nesrin teyzeyi aradım. Hastaneye geldi. Ayla Ela'yı teselli ediyordu ama Ela duvara yaslanmış kafasını dizlere sabitlemiş şekilde bekliyordu. Doğan ben onu konuştururum dedi ve bizi o odadan çıkardı.

Doğan: Ela gözlerime bak lütfen ağlama. Ben kardeşimi tanırım güçlüdür o. Sen böyle ağlarsan  o nasıl iyileşecek? Hadi be güzelim yapma böyle. 

Ela: Yapamıyorum Doğan. Yapamıyorum... Ben onsuz yapamıyorum... 

Doğan: Hatırlıyor musun bana söz vermiştin? birbirimizle her şeyi konuşacaktık dertleşecektik. Ben seni dinlerim anladın mı dostuz biz...

Ela: Çok teşekkür ederim Doğan. Yanımda olduğun için çok teşekkür ederim. Sana bir şey sormak istiyorum. 

Doğan: Sor tabii. 

Ela: Ne olursa olsun en yakın iki dost olacak mıyız? 

Doğan: Olacağız... Biz her zaman "bir" olacağız. 

..............................

Defne'nin Gözünden...

Ela ve Doğan bekleme odasından çıktılar. Doktor sonunda odadan çıkıp yanımıza geldi. 

Doktor: Sürekli olarak yaptığı bir spor var mı?

Doğan: Paten sürüyor.

Doktor: Maalesef... 1- 1,5 ay sürmemeli. Beli çok zedelenmiş. Bacağı da şu an iyi durum da değil. Bunu ona söyleyemedim. Sizin söylemeniz daha iyi olur diye düşündüm. 

Deniz: Teşekkür ederiz. 

Doktor: Yarım saat sonra içeri girebilirsiniz ancak yalnızca bir kişi.

Ela: Nesrin teyzeye bakıyordum. Nesrin teyze sen gir der gibi bakınca ben de teşekkür eder gibi baktım. 

Ela'nın gözünden...

Yarım saat bir türlü geçmek bilmedi. Neyse şimdi içeri girecektim. Üzerime mavi bir önlük ve ağzıma da maske verdiler. İçeri girdim...

Utku, senin için çok endişelendim. Seni kaybedemem ben. Ne kadar üzüldüm biliyor musun? O ela gözlerine bir daha bakamayacağım diye çok korktum. Bırakma beni Utku... (Elini tuttum ve sıkıca sardım onun elini.)

İçimden; Bir dakika ben ne yapıyorum? Normalde bir erkek için ağlamam ben. Ne oluyor bana? Ama onun için üzülmezsem kendimi suçlu hissederim. Biz çok yakın "arkadaşız". Aynı şey diğerlerinin başına gelse onlar için de bu kadar üzülür müydüm acaba?

Utku'nun elini hala sımsıkı tutuyorum. Bir anda o da benim yaptığım şeye karşılık verdi. Şuan odadan çıkmam gerektiğini çok iyi biliyorum.

Utku(zar zor): Gitme,gitme...

Ela: Gitmeliyim. <3 

Utku İçinden...

"Gitmesini nedense hiç istemiyorum. Hep yanımda kalsa... Bir dakika lan ne oluyor? Ben aşık mı oluyorum. Ben bu duyguyu hiç tatmamıştım..."

Ela kapıdan çıkar

Ayla'nın Gözünden...

Sonunda Ela içeriden çıktı. Hepimiz kızı bir anda soru yağmuruna tuttuk.

Ben: İyi mi?

Doğan: İyi de lütfen.

Deniz: Yine güçlüdür benim kardeşim değil mi?

Defne: Bir rahat durun. Nefes alarak konuşun. İyi mi Ela bir şey de?

Ela: Gayet iyi,konuştu benimle.

Doğan: Ne dedi? 

Ela: Gitme... dedi. Dedi ve Doğan'a sarıldı.

Defne'nin Gözünden...

Doğan ve Ela sarılınca sanki içimde bir şey kopmuş gibi hissettim. Yoksa Doğan'ı mı kıskanıyorum? Yok be olamaz öyle bir şey arkadaşız. Hem onlar sadece kankalar. Ya bundan banane! Bir kere ben kimseyi kıskanmam hıh!

Doğan: Sen iyi misin Defne? Beni yiyecek gibi bakıyorsun da ondan dedim.

Defne: Yoo yani bir şey yok.

Doğan: Gel biraz konuşalım seninle.

Defne: Peki.

(UMARIM BÖLÜMÜ BEĞENİRSİNİZ YORUM VE VOTE/OY ATMAYI UNUTMAYIN.)

REYNMEN NE ALAKA DERSENİZ GÖZÜNÜZ GÜZELLİK GÖRSÜN İSTEDİM :D  <3