KARANLIĞIN İÇİNDEN ( BİTTİ )

3. BÖLÛM

     Yoruldum,  tûkendim.  Artık bu yûk bana çok fazla geliyor ve pes etmek istiyorum ama pes etmemek için nedenlerim olduğundan pes edemiyorumda. 

İkl kûçûk kardeşim varken nasıl pes edebilirim ki?  Irmak 4. sınıfa gidiyor ve Aslı 6. sınıfa gidiyor. 

O gün yani 2 ay önce ( Haziran ayında )  odamda oturmuş telefonumda takılıyordum. Bir anda bağırırş sesleri gelmesiyle yerimde sıçramış ve korkarak yataktan çıkıp merdivenlere yönelmiştim. 

O an merdivenlerde o kadar çok fazla korkmuştum ki zihnim herşeyi dondurup sadece bağırış seslerini duymamı sağladığından bir ara ayağım kaysada dûşmeden kendimi toparlayabilmiştim.  Asıl olan korku değildi aslında,  endişe ve meraktı. 

İçimdeki meraka yenilerek merdivenlerde biraz ilerlediğimde babamın " sizin yûzûnûzden iflas ettik " dediğini duyduğum için bir şok dalgasının bedenimi ele geçirmesiyle olduğum basamakta öylece kalakalmıştım. Zaten bu iflas yüzünden arkadaşlarımı,  sevgilimi falan yanımda kim varsa hepsini kaybetmiştim. 

Sonrasında bir silah sesi duymamla başta her ne kadar korksamda aşağıdan ses gelmeyince korkumu yenip koşarak salona girmiştim.  Salona girdiğim anda donmuş kalmıştım çünkü babam intihar etmiş ve annem de kalp krizi geçirmişti.  Sonrasında ise verdiğim tepkileri hatırlamak bile istemiyorum ama zaten verdiğim tepkileri ve annemle babamın salondaki ölûsûnû her gece rüyamda görûyordum.

Evimizdeki hizmetçi,  Emine abla ambulansı aramış ve o sırada beni sakinleştirmeye çalışmıştı ama nafileydi. Ben o gün sadece ailemi değil; mutluluğumu, ruhumu kendimi kaybetmiştim.  

Hizmetçi dediğime bakmayın, ailemizden sayılırdı.  Her ne kadar zengin olsakta asla bencil,  kibirli ve ukala olmamıştık.  Evimizde çalışanlara ve diğer tüm insanlara her zaman saygılı olmuştuk.  Hatta her ay yetimhanelere ve huzur evlerine düzenli yatırım,  bağış bile yapardık.

Sonunda elimi uzattığımda elimin boş mermerle buluşmasıyla tüm dûşûncelerimden sıyrılıp kirli bulaşıkların bittiğini görünce önlûğûmû çıkarttım.  Zaten mesai saatim biraz geçmişti ama iş bitmediğinden burada kalmıştım, ek kaldığım zamanlarda ekstra para alıyorum nasıl olsa. 

Of ufacık mutfakta epey içimi daralttı.  Tüm gün bu mutfaktan çıkmamış, mola saatleri dışında da bulaşık yıkamayı bırakmadığımdan ellerim buruş buruş olmuştu artık. 

Sonunda son dağınıklıklarıda toplayıp eşyalarımı alarak mutfaktan çıktıktan sonra kalabalığın içinden çıkışa yöneldiğimde Esin ve Sıla' ya gûlûmseyerek başımla selam verdikten sonra nihayet dışarıya çıktım. Bu arada Esin ve Sıla benim burada ki en yakın arkadaşlarım. 

Geldigim ilk zamanlardan beri her ne kadar yaşadıklarımı biliyor olsalarda bana acıma duygusu beslenmeden sevecen davranmışlardı. Hayatım boyunca aslında arkadaşlarım dediğim kişilerin arkadaşım olmadığını, zor anımda beni bırakıp giden kişilere tezat bu zor gûnlerimde yanımda olan Esin ve Sıla sayesinde anlamıştım. 

Of bu restorant aşırı büyük ve aşırı kalabalıktı. Eskiden hep böyle yerlerde geçirsem de vaktimi şimdi ki hayatımda fazlasıyla tuhaf geliyordu. Eskiden orada oturan zengin müşteri iken şimdi ise insanların artıklarını temizleyen bir bulaşıkçıydım. 

- Nehir.

Arkamdan bana seslenen kalın sesle bir anda arkamı döndûğûmde çalışanlardan sorumlu Emre abiyi gördûğûmde kaşlarımı çatmadan edemedim. Acaba bl hata mı yapmıştım?

Cebinden çıkardığı parayı bana uzattığında bugün aylığımın verileceğini tamamen unuttuğumu fark ederek parayı aldıktan sonra hiç bir şey demeden dışarı çıktım çünkü artık buradan çıkmassam gerçekten patlayacağım. 

Her ne kadar durak buraya yakın olsada biraz hava almak istediğimden yûrûmeye başladım. 

Artık temiz hava bile içimi rahatlatamıyor. Annem ve babamı çok fazla özledim.  2 ayı nasıl geçirdiğimi ben bile bilmiyorum.  İAnnem ve babamın yüzü gözûmûn önüne geldiğinde gözlerim dolmaya başlamıştı bile. 

Duyduğum korna sesiyle ve bir anda kolumdan tutularak arkaya, kaldırıma çekildiğimde ancak o zaman annem ve babamın yüzü gözûmûn önünden silinmiş şimdiye dönmûştûm. 

Kalp atışlarım hızlanmaya başladığında korkumu yenmeye çalışarak hayatımı kurtaran kişiye bakmak amacıyla arkama döndûğûmde kimseyi görememle hem korkum hemde kalp atuşlarım en üst seviyeye çıkmıştı. 

Biraz daha etrafıma bakındığımda bir ağacın arkasına saklanmış aynı kapişonlu adamı görmemle nefesimi tutmuştum.