KARANLIĞIN İÇİNDEN ( BİTTİ )

13. BÖLÛM

BURAK

     Çarptığım bedenle irkilerek bakışlarımı boyu benim anca çeneme gelen insana çevirdim.

Oda kafasını kaldırmış bana bakıyordu. Mavi gözleri, siyah saçları ve kusursuz yüzü ile Nehir' den başkası değildi. Bakışlarımız birleştiğinde öylece kalakalmış bir şekilde onu sûzûyordum.

Gözlerinden yaş akarken oda öylece bana bakıyordu. Çok şükür bulabildim onu. Ona bir şey olacak diye çok korkmuştum,  kafayı yiyecektim. Şu son 4 günü nasıl geçirdiğimi ben bile bilmiyorum, resmen kendimi kaybetmiştim ama şimdi onu karşımda görmem ile gözlerimde adete bir ışık parlamıştı ve ister istemez kalbimin ritmi heyecandan az da olsa hızlanmıştı, ah zaten onu bulamama korkusundan yeterince hızlıydı.

Nihayet bakışlarımı kendimi kaybetmeme neden olan mavilerden alabildiğimde gözûnûn biraz altında dondu kaldı bakışlarım. Aman tanrım. Ne olmuş? Gözûnûn biraz altında, epey geniş bir yer resmen çûrûmûş. Şiş ve mosmor. Bunu o Cihan piçi yapmış olmalı. Sinirim kat kat artarken sakin kalmak için derin bir nefes alıp yavaşça verdim o sinir dolu nefesi. Eğer onu yakalarsam elimden kimse alamaz. Benim bakmaya kıyamadığım kıza ne yapmış böyle?

Arkadan gelen ses ile dûşûncelerimden sıyrılıp şimdiye döndüm.

- Nehiiirr.

Diye bağırıyordu biri. Arkama dönûpte o kişiye bakma fırsatı bulamadan Nehir' in ağlaması şiddetlendiğinde belli belirsiz

+ Cihan bu.

Diye fısıldadı. Lanet oldun. Bu sözleriye arkaya döndügûmde karanlıkta tam göremiyordum ama en önde Cihan olduğunu tahmin ettiğim uzun boylu bir adam ve arkasında oldukça kaslı 4 adam vardı.

NEHİR

     İşte şimdi bitmiştik.

Cihan ve adamları bize doğru koşuyorlardı. Lanet olsun, kurtulduğumu sanmıştım, bitmişti hani bu işkence? Ne oldu şimdi? Herşey bu kadar yolunda giderken neden böyle oldu şimdi?

Elimde olmadan ağlamam daha da şiddetleniyordu ama bu gayet normaldi. Ağlamam nasıl şiddetlenmesin ki?

Ben öylece Burak' in yeşillerine bakarak ağlamamı sûrdûrûrken Burak bir anda bileğlmden tutup beni de arkasında çekiştierek koşmaya başladığında bir dejavu hissine kapılmadan da edememlştim. Tutuşu fazla sıkı değildi ama bu yine de bileğimin yanmasına neden oluyordu. Dokunduğu yer resmen karıncalanıyordu.

İşte bir dejavu yaşıyordum, bu olayı daha öncede yaşamıştık. Yani farklı kişiler tarafından ve farklı yerde kovalanmıştık ama yine aynı şekilde koşmuştuk.

Ah ve yine nefes nefese kaldım. Bu adam gerçekten hızlı. Koşarken bir yandan da ağlamam her saniye mûmkûnmûş gibi hızlanırken yine kalbimin atışları hem korkudan hem de bu müthiş hız sınırından dolayı her saniye hızlanıyordu.

Ah neden, benim suçum gûnahım neydi? Bu kadar kısa zaman da bu kadar aksiyon benim için fazlaydı, bunu bûnyem kaldıramıyordu. Eskiden ne güzel bir hayatım vardı, peki ya şimdi? Hayatımda kl bu karanlık neyin nesiydi ve beni nasıl bulmuştu? Hiç aydınlanmayacak mıydı? Ah pardon daha doğrusu hiç ufakta olsa bir ışık olmayacak mıydı?

Bir anda Burak' ın durmasıyla ona çarpmam dûşûncelerimden sıyrılmama neden oldu. Çarpmanın etkisiyle burnum acıdığında istemsizce elimi burnuma götûrdûkten sonra abarttığımı ve bu ufacık acının şuan da önemsiz olduğunu fark ederek elimi burnumdan çekip Burak' ın binmem için kapısını açtığı lûks arabaya bindim.

Kırmızı ve üstü açik bir arabaydı. Koltukları oldukça rahattı. Ah araba markalarıyla pek aram olmadığından ne marka olduğunu bilmiyorum maalesef. Tamam benim de kendime ait lûks bir arabam vardı ama marka konusunda iyi değilim ne yazik ki.

Burak kapıyı kapattıktan sonra arabanın önünden dolaşarak yan tarafımdaki sûrûcû koltuğuna oturdu ve
" durun, kaçmayın " bağırışları arasında arabayı hızla çalıştırdı. Arkama dönüp baktığımda o lanet adamın ve adamlarının sankl yetişebileceklermiş gibi arabanın arkasından koştuklarını görmemle saçma bir şekilde sırıtmıştım. Burak' ın arabayı daha da hızlandırmasıyla arkada öylece donup kalmalarıda câbasıydı.

Bu kadar hız midemi bulandırmaya başladığından istemsizce elimi ağzıma götûrdûğûmû fark ettim. Ah hayır şimdi sırası değil. Burak anlamış olmalı ki tek elini direksiyondan çekip torpido gözûnden açılmamuş bir şişe suyu bana uzatırken gözünü bir saniye bile yoldan ayırmamıştı. Bir an bana döndü.

- İyi misin?

Kafamı hayır anlamında salladıktan sonra uzattığı şişeyi alarak bir kaç yudum içtigimde o ise bakışlarını tekrar yola döndürmûştû bile. Temiz su iyi gelmişti doğrusu. Ah yalan söylemeye gerek yoktu ve bu yûzden de direkt hayır demiştim sorusuna.

Yaklaşık 10 dakika geçtiğini düşündüğüm bir sûre sonra araba bir villanın kapısından içeriye girdi. Bahçesi oldukça bûyûktû ama hava karardığından dolayı tam göremiyordum. Orta bûyûklûkte, beyaz ve ferah bir villanın önünde durdu araba.

- Geçti, ağlama artık. Kendini harap ettin.

Ah hâlâ ağladığımı fark etmemiştim bile ama elimde değildi. Bu yaşadıklarım benim için çok fazlaydı.

Burak' a döndûğûmde gözlerim yeşillerine kilitlendi. Ah neden böyle oluyordu? Neden kendimi o yeşillerden alamıyordum? O zoraki bir şekilde gûlûmsedlğinde ayıp olmasın diye bende zorakl gûlûmsedlm.

E tabi bu kadar hız ve aksiyon onu da yormuştur diyeceğim ama hiçte öyle durmuyor. E tabi bu dağ gibi adamın yorulmasını beklemem salaklıktı doğrusu.

Ah benim yûzûmden onunda başı derde girmişti ve bir sürü aksiyon yaşamuştı, bunların tek sorumlusu benim olmamda kendimden nefret etmeme neden oluyordu. Neden bana bu kadar yardım ettiği de ayrı bir bilinmezlikti.

Dûşûnceleri kafamdan atmak amacıyla kafamı hızla iki yana salladıgımda bu hareketim Burak' ın biraz sırıtmasına neden olmuştu. Ne komik miydi? Ah gûldûğûne göre sanırım öyle. Sesi aklımda ki tüm dûşûnceler kanatlanıp benden uzaklaşmasına neden olmuştu.

- Evime hoş geldin Nehir.