Jeden dzień

Rozdział 29

        Głośno oddychałam, czując, jak po mojej twarzy spływają gorące łzy, zmieszane z potem. Ostatnie godziny były prawdziwymi torturami i byłam tak bardzo zmęczona. Marzyłam, by po prostu zasnąć na kilka długich godzin.

        Chwilami, gdy przeszywał mnie rozdzierający ból, żałowałam. Byłam wściekła na wujka, że mnie w to wpakował. Podle czułam się z tą myślą, ale miałam tylko piętnaście lat i nie chciałam, by tak bardzo mnie bolało.

        Strasznie się bałam, a żaden z nich nawet nie zapytał, jak się czuję...

        Wystarczył jednak jeden cichy dźwięk, żebym gwałtownie otworzyła oczy, nagle pełna energii. I już dłużej nie czułam żalu.

        – To chłopiec.

        Z fascynacją patrzyłam na maluszka w rękach kolegi wujka. Już nawet nie bałam się tego mężczyzny. Jedyne, co byłam w stanie robić to z sercem ściśniętym z dumy wpatrywać się w tę małą, piękną istotkę.

        Z jego gardła wypływał głośny dziecięcy płacz, a oczka miał ściśnięte.

        Uśmiechnęłam się pierwszy raz od wielu miesięcy, czując łzy szczęścia. Jeszcze niedawno tak bardzo się bałam, ale teraz byłam najszczęśliwszą osobą na świecie.

        Jakim cudem z tak ogromnej ilości bólu powstało coś tak pięknego i czystego?

        – Mój synek – wyszeptałam, smakując te piękne słowa.

        Mimowolnie uniosłam się odrobinę, ignorując obolałe ciało i wyciągnęłam ręce w stronę chłopca, tak bardzo chcąc go przytulić i ucałować.

        – Jak to kurwa chłopiec? Mówiłeś, że to będzie dziewczynka!

        Wzdrygnęłam się, gdy po pokoju rozbrzmiał wściekły głos wujka. Rzadko brzmiał na aż tak złego, a to nigdy nie wróżyło nic dobrego.

        – Przepraszam, pomyliłem się – mruknął mężczyzna. – Nie jestem cholernym lekarzem od bachorów.

        Może i wiele razy mnie skrzywdził, ale w tamtej chwili o to nie dbałam. Byłam gotowa błagać go, by dał mi potrzymać mojego synka.

        Jak powinnam dać mu na imię?

        Niestety, zanim zdążyłam powiedzieć choćby słowo, wujek zdążył wziąć dziecko w swoje ramiona.

        Uspokoiłam się, gdy zobaczyłam, jak ze spokojem patrzy na nasze dziecko zawinięte w biały ręcznik, stabilnie trzymając go przy swojej piersi. Nigdy tak na mnie nie patrzył, więc wzięłam to za dobry znak.

        Chłopiec wyciągnął swoje maleńkie dłonie do twarzy wujka, a ja pierwszy raz w życiu pomyślałam, że może to dziecko było lekiem na jego agresję.

        Dziecko odwróciło głowę w moją stronę i pierwszy raz ujrzałam jego śliczne, brązowe oczy, jak dwie kostki czekolady. Miał moje oczy.

        Uśmiechnęłam się ze wzruszeniem, gdy pomyślałam, że teraz wszystko będzie dobrze.

        A potem skręcił mu kark.

        Na kilka długich sekund zastygłam w bezruchu, mając wrażenie, że to nie dzieje się naprawdę, że to tylko jakiś koszmar. Zamknęłam oczy, ale gdy je otworzyłam, nic się nie zmieniło. Rzeczywistość wciąż była tak samo okrutna.