UZAK IŞIKLAR "Kanlı Ay"

19. Bölüm "Esaret"

 

                           ❄

 

Kanın uğursuz kokusunu alabiliyordum.

 

Azrailin kan donduran fısıltısı, ölümün kasvetli ritmi, cansız bedenlerden yükselen masum çığlıklar, hepsi aynı anda zihnimde dönüp duruyordu.

 

Sesler ve gözümün önündeki tüm renkler birbirine girmişti. Renkler göz acıtan beyaza pervasızca ihanet etmişti.

 

Ölüm acıyı doğuruyordu. Acı ise zihni törpüleyen gerçekleri... Ölüm, acı kadar gerçekse, acı ölümü yerinden edecek kadar sarsıcıydı.

 

Anne'in bedeni asker kocasının kollarındaydı. Asker artık bağırmıyordu. Sesinin ne zaman kesildiğini bilmiyordum. Bedenimin kendinden geçen Abella'nın yanına ne zaman bırakıldığını bilmiyordum. Nicolas ve Alice'i ne zaman bağladıklarını bilmiyordum.

 

Hiçbir şey bilmiyordum.

 

"Parti bitti gençler," Sesir askere doğrulttuğu silahı sallayarak konuştu. "Şimdi yolumuza devam edelim."

 

"Hızlı bir karar vermeliyiz. Hangileri bizimle geliyor?" Talar gözlerini bana çevirdi ve pis pis sırıttı. "Öyle bakma ufaklık, senin gelişin garanti."

 

Sesir gerilerek çadırlara baktı. "Seçeriz, sıkıntı yok. Önce çadırları kontrol edelim. Zirveye az kaldı ama  hava şartları kötüye gidiyor. Donanımlı olmakta fayda var."

 

O ana kadar rüzgarın başladığını fark edememiştim. Rüzgâr, tipi, kasırga... En felaketini yaşamamış mıydım? Onların elinde ölmektense hava şartlarının nefesimi kesmesini tercih ederdim.

 

Üzerinde durduğum dizlerim ıslanmıştı. Son günlerde hep olduğu gibi titriyordum. Etraf  alabildiğine beyaz ve dağınık görünüyordu. Kocaman, beyaz  tuvalin ortasında küçük, siyah, savunmasız bir nokta gibi hissettim kendimi. Silinip gitmem an meselesiydi.

 

Sesir başıyla Nicolas, Alice ve askeri işaret etti. "Kalanları ne yapacağız?"

 

Öyle rahattı ki, sanki silahını kafasına doğrulttuğu adamın kollarında ölü bir kadın yoktu.

 

"Bu kadar ölüme gerek yoktu," Beki, Corla'nın gözleri açık cesetine kilitlenmişti. "Onları yok yere öldürdünüz."