debora || bruce wayne

Chapter 16

🌃

"Bir hafta içinde projeye gerekli geliştirmeleri yapabileceğimi sanmıyorum. Söz konusu geliştirmeler için yapılacak planlar, gerekli yapım aşamaları ve çalışma prensiplerini deneme uzun süreye ihtiyaç duyacağımız eylemlerdir. Bu işi kabul ederek ne şirketin adını ne de kendi adımı başarısızlıkla lekelemek istemem."

"Hayır." Hattın diğer tarafında Harold Lroc'un yumuşak bir tonlamaya sahip sesi duyuldu. "İlk yapmamız gereken şey projenin geliştirmelere uyum sağlayacak kapasitesinin olduğunu kanıtlamak. Bu geliştirmeler senin projen üzerinde olacağından dolayı tek isteğim planları çizmen ve salı günü ortaklarımızı ikna etmen. Planları hayata geçirmek, imzalar atıldıktan sonra yapılacak. Bunun hakkında endişelenmene gerek yok. O aşamaya geçtiğimizde ihtiyaç duyduğun ekipmana ve çalışana erişimin olacak. Ayrıca risk içeren bir işi ben de kabul edemem, Debora. Özellikle en iyi mühendisimin patentli projesi söz konusu iken."

Kendi imzası bulunan patentli projesinin piyasaya sürülme imkanı ve emri altında olacak çalışan temini Debora'yı heycanlandırdı. Bu kaçırılmaz bir fırsattı. Ücretli izini onu tembelliğe alıştırmış olmasına rağmen şirkete dönüşünün ses getirecek bir iş ile olması hoşuna gitmişti.

"O halde kabul ediyorum."

Bunu duyduğuna sevindiğini belirten Bay Lroc, şirkette bulunan orijinal taslak çizimlerinin yeniden kendisine teslim edilmesi adına yarın bir öğle yemeği yiyebilirler mi diye sorguladı. Bu iş ile ilgili bir yemek değil, Harold Lroc'un Debora'yı görmek için zahmete girdiği bir eylemdi.

"Evet." Ses getireceği kuşkusuz olan iş gibi kendisine olan bu ilgi de hoşuna gidiyordu Debora'nın. "Elbette."

Buluşma yeri ve zamanının konuşulmasının ardından sonlandırılan aramanın ardından Debora telefonu koltuğa bıraktı.

Öne doğru eğik bir pozisyonda oturduğu için yüzüne düşerek yanaklarını ısıtan saçlarını geriye taradı. Sabahtan beri düşük bir ruh hâli ile koltukta gereksiz ve pis söylemlerle dolu magazin kanalları arasında dolaşmış, yapması gerekenleri sonraya bırakmıştı ancak bu muhteşem gelişmeyle birlikte koltuktan ayrılabilirdi.

Alb sol bacağına, Maro ve Dulce de sağ bacağına yattığı için kalkması kolay olmamıştı, ki kendisi de hemen ayaklanmak istemezdi ancak bir hafta boyunca meşgul olacaktı. Sonraya bıraktıklarını halletmeliydi.

Duvara monte edilmiş mutfak dolaplarını alaşağı ettikten sonra ev sahibinin binlerce dolar harcadığı özel tasarımın çöp olduğunu görünce oluşması muhtemel morarmış yüzünü hayal ederek kendi kendisine gülmüştü. Tabii, o berbat psikolojiden sıyrıldıktan sonra bunun gülünecek bir tarafı olmadığının farkına vararak soruna bir çözüm bulması gerektiğini yoksa evi kaybedeceğini anlayarak banka hesabında biriken birkaç bin dolara veda etmişti ve bu gerçekten can sıkıcı bir durumdu.

Çözüm bulmak yerine taşınıp bu sorunu üstlenmemeyi, hatta eve hırsız girdiği ile ilgili kendi profesyonelliğini yakışmayacak bir yalan söylemeyi bile düşünmüştü. Ev tutmanın, dolapları yaptırmaktan daha pahalıya patlaması daha can sıkıcı bir gerçekti.

Kucağına tırmanmaya çalışan küçük Dulce'yi göğsüne yatırarak kapının önünde duran kutulara baktı. Şimdi bunları açmalı, birleştirmeli ve duvara monte etmeliydi. Düşünmesi bile yorucu bu eylemi yapmaya başlamak konusunda tereddüt yaşasada Dulce'nin başını kaşıyarak matkap setini almaya gitti.

Tam dokuz dakika sonra kutuları açmış, kullanma kılavuzunu okumadan fırlatmış ve çalışırken soğuyacağını bilmesine rağmen kendisine sert bir kahve yapmıştı.