BODRUM: Bir Topuklu, Bir Papyonlu ღBİTTİღ

۝ B: BTBP || 33 || FİNAL

-33-

Bu işin çekiştirilir yanı kalmadığını anladıklarında, aslında ilişkileri için yapılacak bir şey de kalmamıştı onlara göre. Ancak her şey, tam bitti dedikleri yerden başlamıştı. Hani derler ya, "Kopan bir ipe sımsıkı bir düğüm atarsanız ipin en sağlam yeri artık bu düğümdür." diye, Burç ve Alara çiftinin ilişkilerini kurtaran en sağlam noktayı da keşfeden birileri çıkmıştı. Elbette henüz çiftin bundan haberi yoktu.

Alara ve Burç bu konuyla daha fazla uğraşmak istemediğinden davayı avukatlarına vekâlet vererek devretmiş, tatil için bavullarını hazırlamışlardı. Esasında en başında anlaşmalı boşanma diyerek olayı hafife almasalardı iş bu noktaya gelmeyecekti ama... Artık yapılacak bir şey yoktu. Her ikisi de çok yorulmuştu bu sürüncemeden. Ve dinlenmeye ihtiyacı olan çifti en zayıf noktalarından yakalamıştı arkadaşları.

Alara'ya Taçmin ve Nilüfer, Burç'a da Burak ısrar etmişti. Çok yorucu bir dönemden geçtiklerine ve dinlenmeye ihtiyaçları olduğuna onları inandırmış, bu tatil için resmen dil dökmüşlerdi.

Elbette Alara'nın tekrar aynı hataya düşmeye niyeti yoktu, arkadaşları en son onu böyle bir şeye ikna ettiğinde kocası olacak kişiyle denizin ortasında mahsur kalmıştı. Bu defa teklifi kabul etmeye son derece kapalıydı ancak kızlar onu hiçbir oyun olmadığına ikna edene kadar rahat bırakmamış hatta bu konuda garanti bile vermişlerdi.

Burç'un da sorgulayacak bir yanı kalmamıştı zaten. O dünden razıydı karısıyla barışmaya, ancak onun keçi inadını aşamadığı için bu ayrılığa kendin alıştırmaktan başka çaresi yok gibi görünüyordu. Belki bu tatil ona yepyeni bir soluk getirirdi, bu yorucu hayat yolunda bir dinlenme noktası olurdu.

Genç kadın son defa bavulunu kontrol ederken komodinin üzerinde duran Burç'un fotoğrafında takılı kaldı bir süre. Buna alışmak mümkün müydü, bilmiyordu ama bunca şey yaşandıktan sonra geri dönemeyeceğinden alışmak zorundaydı. "Böylesi daha iyi olacak." dedi kendi kendine. Ses tonu, kendini ikna etmeye çalışır gibiydi.

Havaalanına geldi, kontrolden geçti ve uçaktaki yerini aldı. Tıpkı bir robot gibi... Bu tatil onu hiç heyecanlandırmıyordu. Oysa düğünden kaçtığı gün uçağa yetişirken ne kadar heyecanlıydı. Yepyeni bir hayata yelken açıyordu, gerçek aşkı bulacaktı, hayatında doğru insana yer vermek içindi mücadelesi. Şimdi ne olmuştu? Doğru insan olarak bulduğu kişiyle bir tesadüf sonucu evlenmişti de ne olmuştu yani? Mutlu olabilmiş miydi? Hayır. Belki de bunu kendine yapan yine kendisiydi. Hayatı kendine de etrafına da zehrediyordu.

Oturduğu koltukta rahatsızca kıpırdandı. Uçağın kalkmasına on dakika vardı. Gayet sıkılmış bir edayla kalan sürenin geçmesini beklerken telefonuna gelen mesajla cihazı uçak moduna almadığını fark etti. Mesaj Taçmin'dendi. Herhâlde iyi tatiller diliyordu. Yine de mesajı açtı fakat içeriği hiç de beklediği gibi değildi. Bol ünlemli bir mesajdı kendisini bekleyen.

Kimden: Taçmin

"Abim kaza geçirdi! Hastaneye kaldırıldı!! Acilen gel!"

Okuduğu mesajla beyni durmuştu sanki. Ne yapacağını, nasıl davranacağını bilmiyordu. Beynini ve kalbini büyük bir panik duygusu ele geçirmişti. Düşünemiyordu. Mantığı devre dışıydı. Burç kaza geçirmişti. Burç'a bir şey olmasın, diye geçirirken içinden, nefes alamıyordu. Ya ona bir şey olursa? O an tüm kırgınlıklarını bir çırpıda unutmuştu. Ona bir şey olursa yaşayamazdı. Bu acı ayrılık ya da boşanmayla eş değer değildi, daha büyük bir acıydı. Daha yıkıcıydı. Ayrıldıklarında en azından kendisinden uzakta bile olsa yaşadığını, sağlıklı olduğunu bilecekti ve bu da genç kadını rahatlatacaktı. Ancak bu... Bu... Belki de Burç'u bir daha asla göremeyecekti. Sırf kendi katı inadı yüzünden. Onu bir kez bile dinlememişti. Söylediği her şeye aşkından, sevgisinden ve saflığından ötürü inanmaktan korkmuştu ve onu bir kere bile can kulağıyla dinlememişti. Ne söylediğiyle, kendini nasıl savunduğuyla ilgilenmemişti. Şimdiyse ayağının dibine kadar gelen o fırsatları geri çevirmenin pişmanlığını yaşıyordu.