One Month /Min Yoongi

1.3

Yoongi'den size küçük bir kalp 💜 Kalp yapan ellerini öpeyim 💜

Yorumlar azaldı :( yorum yapın please 💜

Evet bölüm biraz gecikti arkadaşlar ama hemen savunmamı yapayım 😂 Kursa gidiyorum hem okul hem kursa gitmekten kendime bile vakit ayıramıyorum :( daha hızlı yazmaya çalışacağım bundan sonra 😗

Taslaklarımda bir Yoongi kitabı daha var. Bayadır taslaklarımda. Yayınlasam okunur mu?

🌙 IYI OKUMALAR 🌙

Yaşananlardan sonra hiçbir şey söylemeden öylece çekip mutfağa gelmiştim ve uzun bir süredir de öylece oturuyordum burada. Parmaklarımın arasındaki sigarayı önümdeki cam küllüğe vurup küllerin küllükle buluşmasını sağladığımda derin bir iç çektim. Dışarıya karşı tek bir damla göz yaşı akıtmamıştım ama içten içe ağlıyordum. Sigarayı dudaklarımın arasına yerleştirip dumanı ciğerlerimle buluşturduğum da mutfağın kapısının açıldığını duydum. Sigara dumanını dışarıya doğru üflerken başımı kapıya çevirdiğimde Jin ile göz göze gelmiştim. Yüzüne buruk bir gülümseme yerleştirip bana doğru adımladığın da yanımda ki sandalyeye oturdu ve elini omzumun üzerine koydu.

''İyi misin? diye klişe bir soru sormayacağım çünkü değilsin belli.''

Onu onaylarcasına başımı salladığımda omzumu iyice kavrayıp bedenimi kendi bedenine yaklaştırdı ve otomatikman onun yanında küçücük kalan bedenim kolunun altına yerleşti. Başım geniş omzuna düştüğünde elimdeki sigarayı kül tablasına bastırıp sönmesini sağladım. Ardından başımı kaldırıp bana şefkatle bakan gözlerle, göz göze geldim.

''Uzun zaman sonra ilk kez kalbim bu kadar acıyor. Ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.''

Bir abi şefkatiyle saçlarımı okşarken bakışları beni anlar gibiydi. Ne hissettiğimi, kalbimin nasıl acıdığını bilir gibi bakıyordu, sanki oda bu duyguları yaşamış gibi... İnip kalkan omuzlarından derin bir nefes aldığını fark ettiğimde konuşacağını anladım.

''Ne yapman gerektiğini bilmemen o kadar normal ki Youra. İnsan aşık olunca beyin düşünmeyi bırakır, aptallaşır çünkü kalp girer devreye. Kalbinin, onu gördüğünde deli gibi çarpan sesinden aklının, mantığının sesini duyamazsın. Bu yüzden afallarsın işte.''

İşte sırf bu yüzden bu zamana kadar düzenli bir ilişki yapmadım. Hep mantığımla hareket ettim ama öyle bir zaman geliyor ki kalp aklın önüne geçebiliyor. Yaslandığım bedenden ayrılıp geri çekildiğimde elimi masanın üstünde duran eline sardım ve yüzüne bakarak acı içinde gülümsedim.

''Ben ilk defa bir erkeğin yanında ağladım Jin. İlk defa herkese karşı, sert görünmek için giydiğim zırhımı indirip savunmasız kaldım ama ilk defa korkmadım. İlk defa birinin yanında kendim olmaktan, güçsüz görünmekten korkmadım. Bu benim için o kadar önemli bir şey ki kimse anlayamaz. Hep güçlü, korkusuz, umursamaz göründüm herkese karşı, hatta imrendiler bana biliyor musun? Nasıl bu kadar güçlü olabildiğime imrendiler. Ama bilmiyorlar ki o kız çocuğu aslında çok hassas ve kırılgan. Kimse bunu görmedi, kimse duymadı. Kimi sevsem terk derdi tek düşüncesi bedenim olan erkeklerle karşılaşmak yordu beni. Geceleri o kadar çok ağladım, Tanrıya yalvardım ki! Lütfen biriside bedenime dokunmak yerine kalbime dokunsa diye. Evet şimdi dualarım kabul oldu. Kalbime dokunan, asıl 'gerçek beni' görebilen birini buldum, daha doğrusu bulduğumu sandım. Ben, beni sevdiğini düşünmüştüm ama çok yanlış anlamışım Jin.''