Αναζήτηση ισορροπίας

Στοχασμός και Αναστοχασμός/part 1

Το κουτάλι μου στριφογυρνούσε με περισσή ανία, στην βελουτέ μπισκ αστακού σούπα μου. Βρισκόμασταν στα τέλη του φθινοπώρου και η μαγική λίμνη Μίσιγκαν είχε ξεκινήσει να παγώνει, χαρίζοντάς απλόχερα μία μαγική πινελιά χειμερινής διάθεσης. Εγώ πάλι, ήμουν κλεισμένη στο υπνοδωμάτιό μου, έχοντας καθίσει οκλαδόν στη λευκή γούνα από πρόβατο, που στόλιζε το καλογυαλισμένο μου παρκέ. Όσοι με γνώριζαν, θα ζήλευαν στα σίγουρα την πολυτελή μου ζωή, η οποία εκτός από πολυτελής ήταν και μοναχική. Οι γονείς μου με είχαν αναθρέψει σύμφωνα με τα δικά τους λανθασμένα πρότυπα, σαν να πάλευαν απελπισμένα να δημιουργήσουν μία αναγκαστική συνέχεια του εαυτού τους, η οποία, εκτός του ότι θα τους έμοιαζε εμφανισιακά, θα επιθυμούσε επιπλέον να βαδίσει εργασιακά στο δικό τους μονοπάτι. Μου είχαν εμμέσως δηλαδή επισημάνει, πως ήμουν υποχρεωμένη να συνεχίσω τον νικητήριο, στρωμένο με δάφνες δρόμο τους, χρυσώνοντάς μου ελάχιστα το χάπι, μάλλον για να αποφύγουν τις πολύωρες και παιδαριώδεις ικεσίες μου και επιτρέποντάς μου να σπουδάσω εσωτερική διακόσμηση μόνο για να αφισοκολλήσω το πτυχίο μου στον τοίχο, σαν φθηνή διαφήμιση προϊόντος.

Σήμερα ωστόσο, καθώς βρισκόμουν ολομόναχη στο διαμέρισμά μου, αναλογιζόμενη την μαύρη λίστα των μελλοθάνατων και απολαμβάνοντας την αίσθηση της βελουτέ σούπας να προκαλεί εκρήξεις στον ουρανίσκο μου, αποφάσισα να ενημερώσω την κολλητή μου για το σατανικό μου σχέδιο. Η Ρεβέκκα ήταν κομμώτρια στην παλαιά πόλη του Σικάγο, ενώ για τους γονείς μου είχε την ίδια σημασία και αξία με τις κατσαρίδες. Κοινώς, όσες προσπάθειες και αν είχαν κάνει στο παρελθόν να μας απομακρύνουν, η φιλία μας επιβίωνε, το ίδιο και η Ρεβέκκα, η οποία είχε αποδειχθεί ιδιαιτέρως ανθεκτική απέναντι στην τοξικότητα των γονιών μου καταλήγοντας να αποκτά ανοσία. Η αγάπη μου για την παλαιά πόλη μας είχε φέρει κοντά και ένας σχολικός χορός. Είχα αποφασίσει να επισκεφθώ το κομμωτήριό της και από τότε μαγεύτηκα. Η Ρεβέκκα εργαζόταν από πολύ μικρή ηλικία. Ήταν πάντοτε γλυκιά και ντροπαλή, άριστη επαγγελματίας, ένα παιδί φιλότιμο. Ποτέ της δεν ζήτησε πολλά από τη ζωή. Η ευτυχία την άγγιζε ακόμη και με τα λίγα.

«Ρεβέκκα;» ακούστηκε η φωνή μου και η κολλητή μου μούγκρισε.

«Θεέ μου Μόργκαν, τι ώρα είναι;» ψιθύρισε νυσταγμένα.

«Έχω ήδη φάει για μεσημεριανό Ρεβ. Κάτι πρέπει να κάνεις με τα ωράριά σου. Η άδεια από την δουλειά σε χάλασε. Ωστόσο, σου τηλεφωνώ για να έρθεις από εδώ. Έχουμε να συζητήσουμε σοβαρά περί της μαύρης λίστας των πολλαπλών εκδικήσεών μου» πρόφερα με νόημα και την άκουσα να χαχανίζει.