Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμετρήσου με τους εσωτερικούς σου Δαίμονες/part 3

Ο άνεμος φυσούσε, καθιστώντας το μέρος ακατάλληλο για βόλτες και η αλήθεια ήταν πως ο Ρις το προτιμούσε. Προτιμούσε την ερημιά του Χειμώνα, που υποσχόταν πως σε μερικούς μήνες πάλι, ο ήλιος θα έλαμπε και ο τόπος θα υποδεχόταν ξανά τους λουόμενους, τα γέλια τους, τους έρωτές τους. Το πρόσωπό του χάθηκε ανάμεσα στα χέρια του, καθώς καθόταν έχοντας καμπουριάσει. Η υγρασία έκανε το κορμί του να τρέμει, όταν ένιωσε μία υγρή μουσούδα, να παλεύει να τον φιλήσει στοργικά. Τα μάτια του υψώθηκαν στην χνουδωτή σκυλίτσα και από εκεί, στο πρόσωπο που τόσο λαχταρούσε. Η Ρεβέκκα στεκόταν μπροστά του, με ύφος γεμάτο τύψεις. Στη θέα του παντοδύναμου άντρα που έτρεμε κυριολεκτικά από το κρύο, τα μάτια της βούρκωσαν. Ευθύς γονάτισε μπροστά του και ένιωσε τα χέρια του να κατευθύνονται αργά στα μάγουλά της. Το σώμα της σύρθηκε κοντά στο δικό του και φώλιασε στην αγκαλιά του, με την ανάσα του να ζεσταίνει τον λαιμό της.

«Πάμε σπίτι;» τον ρώτησε «Έχει κρύο και εσύ τρέμεις» του είπε και τον άκουσε να αφήνει ένα σύντομο γέλιο.

«Υποτίθεται, πως ως άντρας, εγώ θα έπρεπε να σε προστατεύω» αντιγύρισε δήθεν θιγμένα.

«Είναι και οι άντρες άνθρωποι Ρις και αναζητούν και εκείνοι πότε πότε την τρυφερότητα και προστασία από την πλευρά της γυναίκας. Λοιπόν, πάμε; Δεν μένω πολύ μακριά από εδώ

Ο Ρις υπνωτισμένος από τη στιγμή, την ακολούθησε, περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της. Ήθελε να τη βαστά αγκαλιά δημιουργώντας μία απλή και οικεία στον κόσμο εικόνα. Πως ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι που συγκατοικούσε μαζί με τον χνουδωτό του σύντροφο.

Αποφεύγοντας να ακουστούν από τους γείτονες, ανέβηκαν τα σκαλιά σχεδόν αθόρυβα. Η Ρεβέκκα έμοιαζε αλλαγμένη. Είχε σκεφτεί καλά την συμπεριφορά της, έχοντας ζυγίσει τα συναισθήματά της και είχε αποφασίσει να δώσει ένα περιθώριο στον Ρις, ώστε να τον μάθει καλύτερα. Μπαίνοντας, εκείνος την ακολούθησε δίχως να κοιτάζει τον χώρο γύρω του. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο επάνω της. Έξω, ο αέρας έφερε μαζί του τη βροχή που τώρα έπεφτε με μανία στο τζάμι. Η χνουδωτή συντροφιά κουλουριάστηκε στο κρεβάτι της και οι δυο τους, έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, μέχρι που ο Ρις την πλησίασε, φιλώντας τρυφερά το μέτωπό της και τοποθετώντας την στην αγκαλιά του.

«Δεν ήξερα πού αλλού να σε ψάξω και δεν ήθελα να στείλω μήνυμα. Πίστεψα, πως αν σου έλειπα και αν η μοίρα μας το είχε γράψει σε κάποιο σημείο, θα ερχόσουν να με βρεις σε εκείνη την παραλία. Είμαι ευτυχισμένος και νομίζω πως είναι η σειρά μου να σε φροντίσω» της είπε σχεδόν ψιθυριστά.