Αναζήτηση ισορροπίας

Τα θραύσματα του πολέμου/ part 1

Ο πόλεμος από μόνος του, είναι ένας εχθρός που εκτός από το σώμα, τραυματίζει και την ψυχή για πάντα. Οι συνέπειές του είναι σε κάθε περίπτωση οδυνηρές και τα αποτελέσματά του ολοφάνερα, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Πολλοί βετεράνοι, έχοντας αφήσει πίσω τους σκηνές φρίκης, αδυνατούν να προχωρήσουν μπροστά. Επιστρέφουν σπίτια τους, φανερά αλλαγμένοι, δυσκολευόμενοι στην εύρεση εργασίας αλλά και στην συνέχιση της οικογενειακής ζωής που είχαν. Ο Ελάιζα ευτυχώς δεν ήταν παντρεμένος και ο Ρις επέμενε να τον βάλει στην εταιρεία που ήταν οικογενειακή επιχείρηση, προστατεύοντάς τον. Ο Έλι όμως ήταν πάντοτε απείθαρχος, με αποτέλεσμα να ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, αν και πλειστάκις κακοτράχαλο. Αυτή τη στιγμή, βρισκόμουν μουλιασμένη στο δροσερό νερό της πισίνας, να παλεύω να βγάλω τον Ελάιζα από την δύνη των σκοτεινών του αναμνήσεων. Η ανάσα του μύριζε αλκοόλ και ορκίζομαι πως θα μπορούσα να μεθύσω από τις αναθυμιάσεις της αναπνοής του.

Με πολύ κόπο και με κίνδυνο να βρεθούμε αμφότεροι στον πάτο, κατόρθωσα να τον αρπάξω και να τον σύρω μέχρι τα σκαλοπάτια. Τα μάτια του, ίσα που μπορούσαν να ανοίξουν και εγώ βγαίνοντας έξω, συνέχισα να τον τραβώ μέχρι να ακουμπήσει η πλάτη του στο τσιμέντο. Για λίγο φαινόταν ήρεμος. Το αλκοόλ είχε ατονήσει τις αντιδράσεις και τον θυμό του, γι' αυτό άλλωστε αποτελούσε σύμμαχο του σκοτεινού του υποσυνείδητου. Κάθισα δίπλα του, κοιτάζοντάς τον μέσα στα κυανά του μάτια. Ήταν όμορφος, πάντοτε ήταν. Τον θυμόμουν από τότε που ακόμη ήταν έφηβος και διέλυσε επιτυχώς τα δήθεν απαστράπτοντα γκαλά της υψηλής κοινωνίας.

«Γιατί;» ρώτησα απλώς και εκείνος στράφηκε προς το μέρος μου, καρφώνοντας την αετίσια του ματιά ίσια σε εμένα.

«Συγγνώμη Μόργκαν, μα ειλικρινά δεν ξέρεις πώς είναι. Έχω προσπαθήσει πολύ να το πολεμήσω, έχω κάνει ψυχοθεραπεία, ακόμη και φαρμακευτική αγωγή είχα ξεκινήσει, μα την σταμάτησα. Δεν άντεχα να λαμβάνω χάπια διαρκώς σαν να ήμουν τρελός. Ήθελα να το παλέψω μόνος μου» άκουσα τη σπασμένη του φωνή για πρώτη φορά.

«Μήπως, έκανα εγώ κάτι;» ρώτησα θέλοντας να συμπεριλάβω όλα τα ενδεχόμενα, όταν τον άκουσα να καγχάζει.

«Μην το σκεφτείς αυτό ποτέ ξανά. Εσύ είσαι εκείνο το θαμπό φως στην άκρη του τούνελ μου. Με έχεις βοηθήσει πιο πολύ από όσο πιστεύεις....» ψέλλισε και ειλικρινά υπέθεσα πως θα έπρεπε να τον ποτίζω πιο συχνά με αλκοόλ, δίχως την παρουσία κάποιας δολερής πισίνας στο ενδιάμεσο φυσικά, καθώς έτσι θα κατόρθωνα να ψαρέψω αλήθειες για το πρόσωπό μου, κατευθείαν από την καρδιά του « Η διαταραχή μετά από τραυματικό στρες δεν είναι κάτι απλό. Θα πάρει ίσως χρόνια, μέχρι να νιώσω καλύτερα. Μάλιστα, πριν από λίγο διάστημα, έμαθα πως ένας γνωστός μου βετεράνος, κρεμάστηκε στο υπόγειο του σπιτιού του. Για όλους αυτούς, η πολιτεία δεν μεριμνά, μονάχα στρουθοκαμηλίζει. Εγώ όμως έχω τα χρήματα και μπορώ να βοηθήσω ιδρύοντας τον φιλανθρωπικό οργανισμό αποκλειστικά για ανθρώπους σαν εμένα. Έτσι, θα μπορώ να τους εντάξω στην κοινωνία, ώστε να μην μένουν άστεγοι και πάνω από όλα, να μην αισθάνονται μόνοι. Αυτή η πάθηση ξέρεις, σε απομονώνει.  Θυμάσαι πως εγώ δεν έβγαινα. Δεν άντεχα την πολυκοσμία ή τους δυνατούς θορύβους. Τα πυροτεχνήματα, έφταναν στα αφτιά μου σαν μακρινοί πυροβολισμοί. Εδώ όμως, είναι όμορφα, είναι ήσυχα. Οι άνθρωποι έχουν μία ενέργεια γαλήνια, τίποτε δεν φαίνεται ικανό να τους ταράξει» μου είπε και του έκανα σήμα να κρατήσει το χέρι μου για να σηκωθεί.