Αναζήτηση ισορροπίας

Αναμνήσεις από Στάχτη / part 3

Η νύχτα μερικές φορές, αποτελεί έναν σύντροφο παράξενο, μία δύναμη αόρατη που σε σπρώχνει να εξερευνήσεις όλα εκείνα τα πεδία που η μέρα σου απαγορεύει. Το μυαλό μεταπηδά ακουσίως σε άλλα φάσματα, σκιερά και ομιχλώδη, όσο ομιχλώδης ήταν και η ψυχολογία μου μόλις το κεφάλι μου ακούμπησε στον τόπο της παρηγοριάς, το μαξιλάρι μου από μπαμπού. Είχα πέσει αμαχητί θύμα της καμπάνιας που πάω στοίχημα πως η εταιρεία είχε πληρώσει αδρά προκειμένου να μας κάνει μία ολική πλύση εγκεφάλου. Τελικά αποδείχτηκε ονειρικό το αποτέλεσμα, μα όχι αρκετό για να κρατήσει μακριά τα δάκρυα που κυλούσαν απόψε, εξαιτίας των σκέψεών μου. Μπορεί οι Έβανς να με μεγάλωσαν δίχως ελλείψεις, μα ποτέ μου δεν κατάλαβα αν υπήρχε αληθινή αγάπη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της συζήτησης που κρυφάκουσα, όφειλαν να με υιοθετήσουν εξαιτίας των τύψεων. Όχι γιατί πραγματικά το επιθυμούσαν ή γιατί απλώς νοιάζονταν για εμένα. Δεν δίστασαν να υποστηρίξουν τον Ταγκ και την οικογένεια Ντόρις γενικά και ας γνώριζαν πως ο θλιβερός και ελαφρόμυαλος νεανίας, γλυκοκοιτούσε και κρυφοάγγιζε την γραμματέα του. Πιθανότατα οι γονείς μου να σκέφτονταν τελείως διαφορετικά. Αυτό όμως δεν θα το μάθω ποτέ, καθώς έχουν ταξιδέψει μακριά μου χρόνια τώρα.

Η μοναξιά μου επιτέθηκε εκ νέου, μονάχα που πλέον ανάμεσα στις σκέψεις μου, μπερδευόταν και ένα άλλο πρόσωπο. Εκείνο του Ελάιζα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν η απόλυτη ψυχική μου καταστροφή. Μπορούσε να εκτοξεύσει πυραυλικά τον εκνευρισμό μου, ωστόσο, όταν τον αντίκρισα στο μπάνιο να κοιτάζει το είδωλό του με απόλυτη απογοήτευση, κάτι μέσα μου έσπασε και υποψιαζόμουν πως ήταν οι άμυνές μου. Ανακάλυψα πως τα συναισθήματά μου δεν ήταν τόσο αιμοβόρα απέναντί του, πως εκείνη τη στιγμή η μοναξιά του η εσωτερική είχε αόρατα συνδεθεί με έναν ιμάντα με τη δική μου και πως αν άπλωνα το χέρι μου για να κρατήσω το δικό του, ίσως του χάριζα εκείνο το στήριγμα που αποζητούσε σιωπηλά και που χρειαζόμουν και εγώ. Σύντομα ωστόσο συνήλθα, εγκαταλείποντας τις απαρηγόρητες σκέψεις. Το Μπαλί ήταν στην άλλη άκρη της γης και εγώ προτού φύγω, ήθελα να αποχαιρετήσω την μοναδική φίλη που είχα.

Η Ρεβέκκα ήταν κάτι σαν την σοκολάτα γάλακτος. Όμορφη και επικίνδυνη να πάθεις εξάρτηση μαζί της. Πορευόμασταν μαζί άπειρα χρόνια και αντικατόπτριζε την αδερφή που δεν είχα ποτέ. Εκείνο το πρωινό, λίγο πριν την αναχώρηση για τον τροπικό Παράδεισο, της άνοιξα την ψυχή μου για την οικογένειά μου. Η Ρεβέκκα μπορούσε να με καταλάβει. Είχε χάσει σε τρυφερή ηλικία τους δικούς της και πλέον από όσο μου εξιστόρησε είχε χάσει και τη δουλειά της. Μαζί της, είχε φέρει και τη Σούγκαρ. Η πιστή της φίλη ήταν αυτό ακριβώς που σήμαινε και το όνομά της. Ζάχαρη. Είχε κουρνιάσει ανάμεσά μας σαν να πάλευε να απορροφήσει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Η Ρεβέκκα μου μιλούσε για τον μυστηριώδη Άλεξ και το πρόσωπο του Ρις Κρέιν δίχως καμία μας να γνωρίζει τότε, πως επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο. Ακούγοντάς την, ήθελα τόσο να τη βοηθήσω με τη δουλειά, ωστόσο εκείνη μου υπογράμμισε πως είχε όνειρο ζωής να ανοίξει κάτι δικό της, έστω και μικρό. Όλα αυτά τα χρόνια συγκέντρωνε χρήματα, προκειμένου κάποτε να πάψει να είναι υπάλληλος και να ξεκινήσει έναν αγώνα προσωπικό, πατώντας στα πόδια της γερά. Με αγκάλιασε σφιχτά και μου ευχήθηκε εκεί που πήγαινα, να κατόρθωνα αν όχι να βρω τον έρωτα, τουλάχιστον να πετύχω την δική μου προσωπική ισορροπία που τόσο είχα ανάγκη.