Αναζήτηση ισορροπίας

Το Γράμμα/ part 2

Το ξημέρωμα, μας βρήκε να ετοιμαζόμαστε σιωπηλά, με αποσκευές γεμάτες αναμνήσεις, εμπειρίες και συναισθήματα που οι λέξεις έμοιαζαν φτωχές για να περιγράψουν. Ο Ντούι μας περίμενε για το τελευταίο αντίο και εμείς βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε την πρωινή κίνηση του νησιού, κινούμενοι από τον βορρά προς το νότο. Φτάνοντας, στο σημείο που όλα είχαν ξεκινήσει, ο Ελάιζα αγκάλιασε τον Ντούι σφιχτά.

«Το ταξίδι σου, δεν πήγε χαμένο. Ανακάλυψες την αγάπη» του ψιθύρισε και εγώ είδα τον Έλι να κοκκινίζει ολόκληρος. Φτάνοντας σε εμένα, μ' αγκάλιασε επίσης βουρκωμένος, ενώ εγώ από την μεριά μου έδωσα μία υπόσχεση. Πως μία μέρα θα επέστρεφα.

«Όλοι επιστρέφουν, να το ξέρεις. Το Μπαλί έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να τους καλεί» μου είπε και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

Η πτήση μας ήταν μεγάλη και στην διαδρομή, ο Έλι μου έδειχνε φωτογραφίες κτηρίων που έπρεπε να επισκεφθεί, ώστε να αποφασίσει για την καταλληλότητά τους ως στέγη της κλινικής. Εξάλλου, ήταν η δουλειά του αυτή και αν και δεν βρισκόταν στην εταιρεία, κάτι είχε διδαχτεί. Το ερώτημα ήταν, αν θα συνέχιζα να δουλεύω σε εκείνον ως γραμματέας μετά από όλα όσα είχαν συμβεί.

«Ό,τι επιθυμείς. Ωστόσο, θα μπορούσες παράλληλα να κοιτάζεις και για κάποια δουλειά ως εσωτερική διακοσμήτρια. Η αλήθεια είναι πως η σχέση υπάλληλος- αφεντικό, μου φαίνεται περίεργη μεταξύ μας. Θα μπορούσες να γίνεις συνεργάτης μου και να διακοσμήσεις εσύ την κλινική» πρόφερε και ένα λοξό χαμόγελο δραπέτευσε από τα χείλη μου. Η ιδέα της συνεργασίας φάνταζε καλύτερη.

Όταν πλέον φτάσαμε και πήραμε τα πράγματά μας, βγήκαμε προς την έξοδο για να αντικρίσω τη Ρεβέκκα και τον Ρις. Ήθελα να ουρλιάξω στη θέα της φίλης μου και λίαν συντόμως, βρέθηκα γαντζωμένη σαν σκαθάρι επάνω της. Ο Έλι χαιρέτησε εγκάρδια τον αδερφό του, ο οποίος με πλησίασε με έναν άλλο αέρα, οικειότητας ίσως και με το ένα του χέρι με αγκάλιασε.

«Καλωσήρθατε» μου είπε και πρόσεξε την αμηχανία μεταξύ εμού και του Ελάιζα που κοιταζόμασταν μελαγχολικά.

«Λοιπόν, θα μιλήσουμε υποθέτω» μου είπε και η καρδιά μου ράγισε, όταν τον είδα να απιθώνει ένα φιλί στο μάγουλό μου, με το δικό μου χαμόγελο να μην σκαρφαλώνει ποτέ ως τα μάτια μου.

«Ναι, θα μιλήσουμε» ψέλλισα και το ζευγάρι απέναντί μας, μας κοίταξε με απορία.

Φυσικά, προσπαθώντας να αφήσω στην άκρη το θέμα του Έλι, στρίμωξα στη γωνία τη Ρεβέκκα με εξαντλητικές ερωτήσεις, σχετικά με όλη την έλξη που εμφανώς παρατήρησα να ξετυλίγεται μπροστά μου, ανάμεσα σε εκείνη και τον Ρις. Από την άλλη εκείνος, δεν θα άφηνε τον Ελάιζα τόσο εύκολα.