Αναζήτηση ισορροπίας

Τα απομνημονεύματα ενός Βετεράνου/part 3

Ο Ρις βρισκόταν στο πολυτελές γραφείο του, ατενίζοντας τους ογκώδεις ουρανοξύστες που τρυπούσαν τα χαμηλά σύννεφα της καταιγίδας που πλησίαζε. Στο κατώφλι της πόρτας του, εμφανίστηκε ο Μάριο αμήχανος και κάθισε σε μία καρέκλα απέναντί του.

«Αδερφάκι;» τον φώναξε.

«Μην αρχίζεις, να χαρείς» τον πρόλαβε και ο Μάριο ξεφύσησε.

«Κοίτα, τουλάχιστον σκέψου και λίγο την θετική πλευρά της ζωής. Σε απάλλαξε και είσαι πλέον ελεύθερος να αναζητήσεις κάποια που θα σου αξίζει αληθινά» προσπάθησε να τα μπαλώσει, μα ο Ρις σηκώθηκε όρθιος και τον κοίταξε με βλέμμα που γυάλιζε.

«Ώστε, πίστευες από την πρώτη στιγμή πως δεν μου άξιζε. Μολαταύτα, επέλεξες να μην μου πεις τίποτε απολύτως»

Ο Μάριο κατέβασε τα μάτια του. Εκείνος, ήταν πάντοτε η θετική αύρα της οικογένειας, εκείνο το έμμεσο μα αποδοτικό στήριγμα, την στιγμή που όλοι οι άλλοι βούλιαζαν στην απελπισία. Με τον Ρις είχαν έναν αντίθετο χαρακτήρα που μεγαλώνοντας, δημιούργησε ένα κενό ανάμεσά τους, δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν εκτιμούσαν ο ένας τον άλλο.

«Ρις, εσύ ειδικά δεν δέχεσαι συμβουλές από κανέναν. Αισθανόμαστε όλοι μας, ορισμένες στιγμές, πως είμαστε θλιβερά αδαείς σε σχέση με εσένα. Δεν επιθυμούσα να σου μιλήσω, καθώς αν έπεφτα έξω και κάτι πήγαινε στραβά, θα μου το κρατούσες μία ζωή»

Ο Ρις ξεφύσησε.

«Όλο αυτό είναι λυπηρό. Τα αδέρφια μου με βλέπουν σαν έναν αυστηρό πατέρα, ο πατέρας έριξε επάνω μου όλες τις ευθύνες και η μητέρα πλέον είναι ψυχικά απούσα. Ειλικρινά βαρέθηκα. Με την Ολίβια έκανα τεράστια προσπάθεια να επιτρέψω στον εαυτό μου να εμπιστευθεί ξανά. Θυμάσαι τι συνέβη με την προηγούμενη. Παρά το γεγονός πως το βασικό αφεντικό ήταν ο πατέρας μου, εγώ ερωτεύτηκα την λογίστριά μας. Την θεωρούσα μία πολύ αξιόλογη κοπέλα και είχαμε πολλά κοινά. Ήμασταν μαζί τρία χρόνια, όταν ένα απόγευμα την τσάκωσα με τον συνάδελφό της. Φυσικά απολύθηκαν αμφότεροι αμέσως, ωστόσο το γεγονός πως απλώς έχω τη δύναμη να τιμωρώ, δεν με κάνει ευτυχισμένο, μήτε αλλάζει την πραγματικότητα πως όλες μας θέλουν για την περιουσία μας» πρόφερε και ο Μάριο σέρβιρε λίγο ουίσκι σε ένα χαμηλό ποτηράκι.

«Αυτός είναι και ο λόγος που ποτέ μου δεν έχω πέσει στην παγίδα των σχέσεων και αν ακόμη το κάνω, να είσαι σίγουρος πως δεν θα είναι καν από το Ιλινόις. Θα είναι από άλλη ήπειρο για να αποφύγω αυτό ακριβώς και να της δώσω την ευκαιρία να κοιτάξει εμένα πρώτα και έπειτα να μάθει για τα περιουσιακά μου στοιχεία» έδωσε την πιο σωστή απάντηση.